Κάθε "βάλε" έχει μέσα του και ένα "λάβε"...

 

        Τι είναι αυτό που χάνεται όταν η ψυχή αφήσει το σώμα; Είναι αυτό που κερδίζεται όταν ένα σώμα, μια ζωή, ένας άνθρωπος σωματοποιεί τις αλήθειες της ψυχής του με αγάπη, ενσυναίσθηση και ταπεινότητα. Όσοι διαβάσετε τούτες τις αράδες ίσως σκεφτείτε πως τα παραπάνω ανήκουν στο χωροχρόνο μιας ουτοπίας ή μιας ματαιόδοξης μεγαλοστομίας. Αυτές τις μέρες είχα την αφοπλιστική ευκαιρία να διδαχθώ από τις ζωές κάποιων συνανθρώπων μου , που βιώνουν τα τραύματά τους ως θαύματά τους. Μέσα λοιπόν στις μέριμνες του καθημερινού βίου τρεις ζωές , τρεις άνθρωποι, μου δίδαξαν τις αζύγιστες, αλλά βαρύνουσες αξίες ζωής τους μέσα από μια καινούργια γνώριμη λέξη, με εμένα το καταληκτικό γράμμα της. Τη λέξη ΒΑΛΕ. Το Β τούτης της λέξης κουβαλά τη ζωή του κυρίου Βαγγέλη. Ενός αξιοπρεπέστατου μουσικού του δρόμου. Ενός ανθρώπου που παρά τις αναποδιές και τις δυσκολίες της ζωής, εκεί κάθε απόγευμα, σαν ένα παιδικό πείσμα, εισπνέει και εκπνέει την ψυχή του μέσα από ένα παλιό σαξόφωνο και μέσα από τις ταξιδιάρικες μελωδίες του, κάνει τις κινήσεις του ουρανού να γίνουν κινήσεις της ψυχής του. Τόσο ατέρμονες, τόσο απέραντες, τόσο γαλανές…τόσο όπου οι αναμνήσεις μας να σιγοντάρουν τις νότες του αυτές με ένα πιο ροκ ρυθμό, με μια πιο τζαζ νοσταλγία, με μια πιο μπαλάντα διάθεση. Εκεί κάθε απόγευμα με ένα χαμόγελο αφοπλιστικό, με έναν λόγο πληγωμένης ευγένειας που το μόνο που θέλει από εμάς είναι το γράμμα Ε.

        Στο συναπάντημα του καιρού μου με την αλήθεια, εκεί λίγο πριν τις σκάλες του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου ξεπρόβαλε η φιγούρα ενός Α. Του κυρίου Ανδρέα. Ενός μεσήλικα ανθρώπου που για να βιοποριστεί, με ευγένεια, υπομονή και πίστη είχε για πραμάτεια του το περιοδικό «ΣΧΕΔΙΑ». Δεν ζητούσε ελεημοσύνη, ούτε επαιτεία. Διψούσε όπως για πίστη του ανθρώπου στον άνθρωπο, για μια ζεστή κουβέντα, για ένα βλέμμα αγκίστρι για να τον τραβήξει από τα στενόχωρα σχέδια της ζωής του και να γίνει μια σχεδία της καθημερινής επιβίωσής του. Εκεί και αυτός κάθε απόγευμα , παρά τα θέματα υγείας του, να προσπαθεί καρδιακά με έναν λόγο του να σου μεταφέρει πως μόνο η πίστη σώζει. Όπως εκείνο το απόγευμα που δεν είχε πουλήσει ούτε ένα περιοδικό και με μια συνετή απλότητα, όταν είδε έναν νεαρό με κινητικά προβλήματα που με το αναπηρικό του καροτσάκι δεν μπορούσε να μπει στο ασανσέρ, πήγε και τον βοήθησε. Αποτέλεσμα; Μετά από αυτό, μέσα σε 20 λεπτά είχε ξεπουλήσει όλα τα περιοδικά του από τους περαστικούς και γύριζε γεμάτος ευγνωμοσύνη στον ξενώνα που τον φιλοξενούσαν με μια πίστη στον άνθρωπο που έσωζε και τη δικιά του πίστη. Το μόνο που ήθελε από εμάς είναι το γράμμα Ε.

       Λίγο παρακεί, λίγα στενά πιο πέρα, μια ήρεμη, πονετική φιγούρα. Το γράμμα Λ. Κύριος Λάμπρος. Μια μισοτελειωμένη οικοδομή φιλοξενούσε το κουρασμένο και γέρικο κουφάρι του. Οικογενειακοί λόγοι τον οδήγησαν να βρεθεί σε ένα μονοπάτι εγκατάλειψης. Η δικιά του φάτνη ήταν ένα μισοφαγωμένο στρώμα, κάτι πολυκαιρισμένα σκεπάσματα και κάποια διάσπαρτα ρούχα. Εκεί σε εκείνη την εσοχή έκρυβε τους αναποτελείωτους φόβους του, τις προδομένες προσδοκίες του. Τον συνάντησα ένα απόβραδο να κοντοστέκεται  στο σκαλί της οικοδομής με ένα τσιγάρο στο στόμα και χάζευε τους περαστικούς. Φαγητό δεν ήθελε , του παρείχε κάθε μέρα γεύματα ένα μαγαζί εστίασης της γειτονιάς. Περίμενε με ιώβειο υπομονή, ακόμα έναν χρόνο να συμπληρώσει το όριο συνταξιοδότησης, να πάρει τη σύνταξή του έστω την προσωρινή και να πάει στο χωριό του στην Ορεστιάδα. Του αρκούσε και αυτή μου είπε. Ένα ατύχημα που είχε, δεν του επέτρεπε να συνεχίσει να δουλεύει. Και εκεί σε εκείνη την ασάλευτη εικόνα του που θυμάμαι, ξεπρόβαλλε από την τσέπη του ένα πακέτο τσιγάρα και μια εικόνα μικρή της Παναγίας μας. Σε Αυτήν φούμαρε τα βάσανά του, ρουφούσε τα σεκλέτια του, άναβε τις ελπίδες του…μέχρι το επόμενο τσιγάρο…στην Παναγιά. Το μόνο που ήθελε από εμάς είναι το γράμμα Ε.

        Συνάνθρωπέ μου, εσύ που ακουμπά το βλέμμα σου σε τούτες τις λέξεις, να ξέρεις πως η ψυχή , η ψυχή του καθενός μας αναλαμβάνει να κερδίσει το παιχνίδι που ο άνθρωπος χάνει στη γέννησή του…το παιχνίδι της ζωής. Της ζωής του καθενός μας. Τη δικιά μου. Τη δικιά σου. Τη δικιά του. Τι απομένει από εμάς; Να γίνουμε αυτό το γαμημένο Ε για να φωτιστεί το όνομα της λέξης Β(Βαγγέλης), Α(Ανδρέας),Λ(Λάμπρος) και το Ε(εγώ). Ναι σε εμένα μιλώ, σε εσένα, στο κάθε Εγώ. Ένα Εγώ σωτήριο, όχι εγωιστικό. Φίλε μόνο αν βάλεις σε αυτή τη ζωή θα λάβεις. Τον τρόπο, τον χρόνο και τον τόπο άσε την ψυχή σου να τους αποκαλύψει. Δούναι και λαβείν λέγανε οι αρχαίοι. Μόνο που εμείς έχουμε αφήσει αυτές τις λέξεις σε κλειστά βιβλία και σε σκονισμένα χρονοντούλαπα αναμνήσεων. Γίνε η δίψα σου, μπας και καταλάβεις και τη δίψα του διπλανού σου. Βρες τη θέση σου και στη σιωπή και στο θόρυβο μπας και κατανοήσεις τους ανθρώπους που προσπερνάς. Κοίτα τι έμεινε από εσένα τουλάχιστον, μπας και αντικρίσεις τι απέμεινε από τους γύρω σου. Αγάπα τα όρια σου, γιατί μόνον έτσι θα τα γνωρίσεις, θα τα αγγίξεις, θα τα κατανοήσεις…και μπορεί ίσως να τα ξεπεράσεις και θα δεις πως ο θάνατος είναι νεκρός και η ζωή ζωντανή μόνο «στο εδώ και τώρα» και αποφάσισε που θα βάλεις τα καινούργια σου όρια.

        Η πραγματική αγάπη δε σημαίνει ότι πεθαίνεις για τον άλλον, αλλά ότι ζεις για αυτόν. Πες στο διπλανό σου αγόγγυστα «σήμερα σε αγαπώ για πάντα», κάθε μέρα μπας και το πάντα γίνει ένα αιώνιο, άχρονο σήμερα. Το σημαντικό είναι να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε τι κόσμο θέλουμε για εμάς και τα παιδιά μας. Δραπέτευσε από τις στατιστικές που σε μπουκώνουν…γιατί στο κάτω κάτω της γραφής η ζωή θα δείξει εάν είμαστε έτοιμοι για αυτό που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Φίλε η αγάπη σημαίνει την αποδοχή ενός μοιράσματος ανάμεσα στη σκιά και το φως. Φώτισε λοιπόν τις σκιές των γύρω σου και θα δεις πως αυτόματα έτσι θα φωτιστούν και οι δικές σου σκιές. Ζήσε χωρίς εσκεμμένη προσδοκία ανταμοιβής και θα γίνεις πλούσιος. Ο τρόπος διαφυγής σου να μην γίνει ένα «αν», αλλά ένα «τώρα» και εκεί ανάμεσα σε κάτι μισοχωμένα νοήματα, σε κάτι όνειρα που ξεφτίζουν, σε κάτι ξεχασμένες εμπειρίες, εκεί που παλεύεις καθημερινά με τις λυσσαλέες αντιφάσεις σου, κάνε την καρδιά σου ένα αντίδωρο που πρέπει να δοθεί στο διπλανό σου, γιατί πάντα μέσα σε ένα ΒΑΛΕ υπάρχει ένα ΛΑΒΕ…αρκεί να μην ξεχνάς πως εσύ είσαι το τελευταίο γράμμα και στις δυο λέξεις με ότι αυτό σημαίνει…εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο για τον κόσμο σου. Το κάθε Ε, το κάθε Εγώ.