...ό,τι σκεφτόμασταν το κάναμε παιχνίδι...

  ¨Αν σημαίνει κάτι η ελευθερία , τότε αυτό είναι να λες στους ανθρώπους ό,τι δεν θέλουν να ακούσουν¨..είχε γράψει κάποτε ο Τζ. Όργουελ. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν νιώθω το στόμα μου μπουκωμένο από σκέψεις που δεν πήραν το σχήμα του λόγου, βρίσκω μέσα μου λέξεις ανήμπορες, που χάθηκαν σαν ένα γρήγορο πυροτέχνημα. Την ματαιότητα να λερώνει το στόμα μου. Τον αέρα που φεύγει από μέσα μου, όπως από ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει και δεν πάει ψηλά. Οι αλήθειες τόσο για εμάς , όσο και για τους γύρω μας θέλουν αφοσίωση. Θέλουν καθαρά βλέμματα που να καταργούν κάθε μικρότητα. Ειδάλλως η γνώση που σου χαρίζει η αλήθεια είναι άχρηστη, εάν η ανάλυσή της είναι άχρηστη. Ιδανικό θα ήταν μέσα από την συνάντηση με την αλήθεια σου να αποκομίζεις μια κάποια ικανοποίηση μέσω μιας πειθαρχίας και ίσως και μιας τιμωρίας που αυτή θα σου προσφέρει. Για να μπορείς να πετύχεις στη ζωή σου αυτό που θες. Γιατί η ζωή μας είναι ένα ταξίδι και η αγάπη που έχουμε μέσα μας για ανθρώπους, για τόπους , για έννοιες, για πνευματικά μονοπάτια είναι ταυτόχρονα αναχώρηση και προορισμός. Συγγνώμη λοιπόν ζητώ που κάποιες φορές οι λέξεις μου , δεν είναι λέξεις σκουντήματα.  Δεν ήταν καρπαζιές στο σβέρκο της στείρας λογικής και του συμβιβασμού. Δεν ήταν παιδικές φωνές , σε εκείνη την γνώριμη αλάνα μας -που όταν ήμασταν μικροί- είχαμε όλον τον κόσμο, γιατί ήμασταν ελεύθεροι όχι για να τον κατακτήσουμε , αλλά να του πούμε τα μυστικά μας, να παίξουμε μαζί του κρυφτό, κυνηγητό...χωρίς νικητή ή ηττημένο....και καταμεσής της ζέστης του καλοκαιριού να κρατάμε στα χέρια μας το αγαπημένο μας παγωτό ως έπαθλο ακόμα μιας μέρας που ό,τι σκεφτόμασταν το κάναμε παιχνίδι...

Μην ξεχνάμε ότι η γωνία θέασης, διαμορφώνει τη θέαση...

 

  Οι χειρότερες διαψεύσεις έρχονται από τις μεγαλύτερες προσδοκίες. Και εμείς χωράμε τις προσδοκίες μας σε ένα παραμύθι, πιο αληθινό και από τη ζωή, μέσα στη θολούρα της μνήμης μας. Πνιγμένοι στο θυμό απέναντι στο δειλό μας εαυτό .Σιγά σιγά συνηθίσαμε να βλέπουμε σαν φυσικό το έκτακτο, το απροσδόκητο, το παράδοξο, ακόμα και το ανάποδο. Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα χρειαστεί να δώσουμε νέα σημασία σε παλαιές λέξεις. Μια φορά κι έναν καιρό και όχι στα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς , νομίζαμε ότι είμαστε ελεύθεροι να δανειστούμε όσο θέλουμε , ότι θέλουμε και από όπου θέλουμε .Να υποθηκεύσουμε το μέλλον μας όσες φορές αντέχουμε. Άνθρωποι χωρίς αγάπη, χωρίς πίστη. Έρημοι μες στην έρημο των συναισθημάτων μας. Μα όλοι θα δοκιμαστούμε στην μυλόπετρα της κρίσης. ¨΄Οσο για την μνήμη , τι άλλο είναι , αν όχι μια ευκαιρία να ξεχνάμε?¨, όπως είχε πει ο Γιάννης Σκαρίμπας. Τί όμως να ξεχάσουμε? Τα ερωτήματά μας στον πυκνό χρόνο? Τις ασπρόμαυρες απαντήσεις μας ?Ναι-όχι...σωστό-λάθος?Τελικά όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης έχουμε πάρει θέση? Και δεν εννοώ αυστηρώς πολιτικά . Άλλα πρώτα μέσα μας. Στον εσωτερικό μας κόσμο. Μας έχουμε παρατηρήσει? Ως θεατές των εαυτών μας, των σκέψεών μας και των πράξεών μας? Μην ξεχνάμε ότι η γωνία θέασης, διαμορφώνει τη θέαση. Καταφέραμε τον χρόνο της παιδικότητας των νέων ανθρώπων να το ονομάσουμε τετελεσμένο μέλλον. Αντιλαμβανόμαστε τί πράττουμε , τί δημιουργούμε? Μονάχα κλαψουρίζουμε, εξοργιζόμαστε. Ας κοιτάξουμε να καταλάβουμε κιόλας. Η ανακύκλωση-μια λέξη επίκαιρη, μοδάτη-των υποσχέσεών μας, των φόβων μας, των επιθυμιών μας, των σκουπιδιών μας, των συναισθημάτων μας, δεν είναι παρά η ερμηνεία μιας πληκτικής ζωής του καταναλωτή (δηλαδή εμάς των ιδίων), που παράγει περισσότερα από όσα χρειάζεται να καταναλώσει. Ας μην παράγουμε άκριτα πολλά ¨τίποτα¨, νομίζοντας ή πιστεύοντας ότι έχουμε την ευκαιρία να καταναλώσουμε τα πάντα. Παλιότερα λίγο ψωμί, μια χούφτα ελιές και μια φέτα ουρανού αρκούσαν να χαμογελάμε. Ας σκανάρουμε ξανά τις προσδοκίες μας μπας και βρούμε κάποιες χαμένες λέξεις: αλληλεγγύη, χαρά, άγγιγμα, έγνοια, φιλία , πίστη, γέλιο...

Στρέψε το βλέμμα σου στο ανοιχτό παρελθόν σου...

  Στρέψε το βλέμμα σου στο ανοιχτό παρελθόν σου. Αυτό είναι το παροντικό μέλλον σου. Αν δεν λογαριαστείς μαζί του, θα φτάσει ο απρόσμενος χρόνος να αναμετρηθεί αυτός με σένα. Αν αρχίσεις να φοβάσαι, να ξέρεις ότι γεννάς αναφορές. Αναφορές στα ληγμένα όνειρά σου, σε αναποτελείωτους καημούς, σε ασήμαντους φόβους, σε προσδοκώμενους εγωισμούς, σε διεξοδικά αδιέξοδα. Και μετά τι? Θα τα κουβαλάς όλα αυτά πάνω στο ξεραμένο αίμα σου? Αυτό που έδωσες για να θυμάσαι τις πληγές σου? Και μετά τι? Θα αναγκάζεσαι να παρατηρείς αυτά που συνήθως προσπερνάς. Και μετά τι? Θα ξεχνάς για να θυμάσαι....Μια φορά και έναν καιρό κι όχι στα παραμύθια, όλες μας οι αισθήσεις ήταν εναρμονισμένες με το σώμα μας , με τον χρόνο των συναισθημάτων μας. Μόνο που η εποχή μας δεν συγχωρεί το ¨δεν σε είδα, δεν σε άκουσα, δεν σε άγγιξα, δεν σε γεύτηκα...¨Δεν συγχωρεί ο καιρός μας τους εαυτούς μας να αργοκυλάμε σε πράξεις μας ανήμπορες, σε λόγια ανείπωτα, σε στραγγισμένα συναισθήματα. Ξέρεις ο χρόνος που περνά μπορεί και να μην είναι στην ώρα του όταν εσύ το θελήσεις. Γιατί συνεχίζουμε λοιπόν να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, αφού ξέρουμε ότι ο τοίχος θα επιστρέψει το χτύπημα ακόμα σκληρότερα? Διότι υποφέρουμε σύμφωνα με το πώς σκεφτόμαστε....Η ζωή που μας δόθηκε σαν ένα φως, σαν ένα κεράκι για να δούμε τις αχνές σκιές του εαυτού μας, περιμένει να την καθοδηγήσεις. Να την αξιωθείς. Στην σιγή και στην γαλήνη της ψυχής σου και όχι στο νου μόνο, άκουσε και κατανόησε τα πάντα. Και μετά τι? Μετά θα καταλάβεις ότι η πόρτα που είχες μπροστά σου ως αδιέξοδο , είναι ξεκλείδωτη. Άνοιξε την και δες αυτά που σε εμπόδιζαν με το καινούργιο σου αίμα και όχι με το ξεραμένο.....

..η ψυχή της ζωής μας δεν γνωρίζει εγγύηση, μονάχα θάρρος...

   Γύρω σου βλέπεις πρόσωπα που έχουν αδειάσει από αισθήματα και επιθυμίες. Τις θέσεις τους, παίρνουν κατακρατημένες αγανακτήσεις, επαναλαμβανόμενα παράπονα, νεκροί φόβοι. Και εσύ αντί να γεμίζεις με έναν θυμό λυτρωτικό, καθαρό και δίκαιο, γεμίζεις με ανύπαρκτους κινδύνους. Πιστεύεις ότι δεν έχεις δικαίωμα να αφεθείς σε μια κραυγή σπαραχτική και ενίοτε λυτρωτική, ούτε η υγιής οργή σου να μπορεί να βρει καινούργιες αξιολογήσεις. Τουλάχιστον προσπάθησε να διατηρήσεις την παιδική σου ζητιανιά και να μαθαίνεις από εκείνο που αγαπάς, γιατί η γνώση είναι και καρδιακή. Δυστυχώς όμως αγωνίζεσαι να εξαργυρώσεις  μια ψεύτρα θυσία , να κουβαλήσεις μηνύματα τύψεων και να εκμαιεύσεις συμπάθειες για να περάσεις καλύτερα. Τρόποι άστοχοι, τρόποι πρόσφοροι. Παυσίπονα που διατηρούν μια εικόνα μέτρια. Αυτούς αναζητάμε, αλλιώς ο κόσμος και η ζωή αξίζουν? Μια ζωή που μπορεί να είναι και παρομοίωση της ζωής μας και έτσι αυτά που θα ξεχάσουμε δεν θα μας ξεχάσουν. Μοιάζουμε σαν παιδιά έξω από τον καιρό μας και περιμένουμε τα πιο σημαντικά να έρθουν ερήμην μας.......Το βράδυ με βρήκε άδειο από συμπεράσματα , προσπαθώντας να βρω την ειλικρινή επιστροφή σε αυτά που ζω και σε αυτά που θα ζήσω. Με ειλικρινείς ασθενείς αντιστάσεις και με υγιείς ψεύτικες ελπίδες αποφεύγω να ηδονίζομαι για παροδικούς φόβους. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ζωές μας δεν τελειώνουν με το να πετύχουμε το ντόμινό μας, γιατί η ψυχή της ζωής μας δεν γνωρίζει εγγύηση, μονάχα θάρρος. Πώς λοιπόν να ζήσουμε εάν δεν αποδεχτούμε κάτι από εμάς?

  Συλλογίζομαι πως πρέπει να αποφασίζει κανείς για το τί σημαίνει η ζωή του.....Θέλω να απαγκιάσω κάπου .Δεν ξέρω που. Ευθύ το βλέμμα της μοναξιάς , σαν ανέγγιχτο ταμπού. Κι εγώ ψάχνω στα έγκατα της ύπαρξης μου από το γυμνό σώμα , στην γυμνή ψυχή, στην ελευθερία μου να πάω. Ο τρόπος? Ο ρυθμός? Με παλινδρομήσεις παιδικής ψυχής πάνω από καθηλωμένους χρόνους, από άχρωμες γενικότητες, από απελπισμένους περισπασμούς, από πανωφόρια φόβου και λήθης. Ξέρω πως τα όνειρά μας είναι ο παράλογος κόσμος της λογικής. Ξέρω ακόμα πως το Φως δεν σε αφήνει ποτέ. Ότι μέσα στο χάος του τώρα υπάρχει η κρυμμένη μου αλήθεια, η οποία ποθεί την ενηλικίωσή της, την ανεξαρτησία της. Μπορείς ταυτόχρονα να χάνεσαι και ταυτόχρονα να υπάρχεις.

  Συνειδητοποίησε πως όλα αυτά θα τα ξεπεράσεις γιατί με τόλμη και αρετή θα βρίσκεις την ύπαρξή σου στην ανάγκη σου να ζεις....στην ΖΩΗ σου.

Κάποτε...

Όταν σκέφτεσαι το θάνατο

αναρωτιέσαι ποιό το νόημα της ζωής.

Η μόνη απάντηση είναι η ίδια η ζωή.

Να ζήσεις λοιπόν όσο μπορείς.....

Όταν σκέφτεσαι το μέλλον

αναρωτιέσαι τί θα σου συμβεί.

Η μόνη απάντηση είναι

να διψάς την άλλη σου μέρα,

να πονάς και να μένεις,

να συλλαβίζεις τον κόσμο.

Όταν σκέφτεσαι τη ζωή

αναρωτιέσαι ποιό το νόημα του θανάτου.

Η απάντηση απλή,

να μοιράζεις τον εαυτό σου

στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,

να καλαμπουρίζεις μαζί του,

θανατώνοντάς τον.

Γιατί με ένα παιδί έχεις κάποιον να εμπιστεύεσαι για πάντα...

   Κοίτα λίγο το ρολόι σου, τι βλέπεις? Τι ώρα είναι? Τι ώρα δείχνουν οι δείκτες? Είναι εκείνη η ώρα που ο χρόνος δεν έχει σημασία .Σαν να χωρά η ώρα σε ένα δευτερόλεπτο και το δευτερόλεπτο στο βλέμμα μου. Σουλάτσο στην Αθήνα και εκεί ανάμεσα στους αμέτρητους περαστικούς, ξεπρόβαλε το ¨μάθημά¨ μου..Ένας μικρός μπόμπιρας να παίζει με τις φιγούρες του Καραγκιόζη. Αυτά τα παιδικά μάτια , που αντίκριζαν τη ζωή σαν μια μεγάλη τούρτα. Μέσα σε αυτά τα μάτια ξεδίπλωνε ένας δικός του κόσμος. Πιο γελαστός, πιο θορυβώδης, πιο ανέμελος, πιο ειλικρινής. Πασπαλισμένος από ατόφια φαντασία. Αφηγούνταν τον παρόντα χρόνο του μέσα από τις ιστορίες που έπλαθε. Μέσα στα πολλά δρομολόγια της φαντασίας του. Τελικά ποια είναι η πατρίδα μας? Μήπως δεν είναι και η παιδική μας ηλικία? Γιατί με ένα παιδί έχεις κάποιον να εμπιστεύεσαι για πάντα. Γεννάς την εμπιστοσύνη του. Για αυτό ας είμαστε πιο προσεκτικοί σε αυτά που θέλουν τα παιδιά να πουν και να κάνουν. Μην βάζουμε ρωγμές στα πεπραγμένα τους. Ας τα αφήσουμε να κάνουν νοερές πτήσεις στα ανέφικτα. Όπως ένα ταξίδι με τον Καραγκιόζη. Αυτόν τον καταφερτζή ήρωα, τον λίγο τεμπελάκο, τον μόνιμα πεινασμένο. Τον ήρωα που η ετυμολογία του σημαίνει ¨μαύρο-μάτι¨. Μα που πάντα επιβιώνει. Και μας δίνει κουράγιο, επιμονή και χιούμορ μέσα στις ταλαιπώριες του. Στις ταλαιπώριες μας. Αυτόν τον ήρωα διάλεξε ο πιτσιρικάς. Και μου χάρισε σήμερα απλόχερα αυτό το δώρο. Ας μην γίνουμε ένα παιχνίδι που χάθηκε η διαδρομή μας σε αυτό. Ας γίνουμε σχοινοβάτες ενός ανύποπτου χρόνου. Για ποιον χρόνο μιλώ? Αυτόν που μετράμε κοιτώντας πίσω...

¨κείνο που με τρώει

κείνο που με σώζει

είναι που ονειρεύομαι

σαν τον καραγκιόζη¨.

Φόβος, όπως λέμε χρόνος...

Τώρα κλαις , με ένα ναι και δυο όχι

στης καρδιάς το πρωτοβρόχι

στο λίγο της σιωπής

σε αυτά που φοβήθηκες  να πεις

Φόβος, όπως λέμε χρόνος

κι αφεντικά ζητά ο θρόνος.

Με σκέψεις ανάποδες

την ψυχή μου δες.

Μην περιμένεις τίποτα νέο

άλλαξε ματιά στα ίδια πράγματα

γιατί εσύ είσαι το μοιραίο

στων ονείρων σου τα τάματα.

Έχεις ποτέ επιθυμήσει να ήσουν ένα αντικείμενο? Έστω για μια φορά?

    Έχεις ποτέ επιθυμήσει να ήσουν ένα αντικείμενο? Έστω για μια φορά? Εγώ θα ήθελα να ήμουν ένα σπίρτο. Ναι, ένα μονάχα σπίρτο, να κάψω την δικιά μου αλήθεια και να καώ σε αυτήν. Κάποιες φορές δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην εξήγηση, για αυτό λέω μπας και καώ σαν ένα σπίρτο , μπας και φωτίσω τα γύρω μου, που είναι μέσα μου. Φαντάσου να μην προοριζόσουν για αυτήν την πραγματικότητα, αλλά απλά η ζωή να ήρθε και να σε βρήκε. Έτσι και εγώ αντί για σπίρτο ,έγινα σώμα με νόηση, πνεύμα και καρδιά. Σαν ένα πεπρωμένο να σε απαιτεί. Το σπίρτο όμως , είναι ένα τόσο ξεχωριστό αντικείμενο. Ικανό για πολλά και για το τίποτα. Ικανό να κάψει, να σε ζεστάνει, μα και να αυτοπυρποληθεί σαν μια φωτοβολίδα μάταιης ελπίδας εφόσον δεν ανάψει σωστά. Τον παν είναι να μεταλαμπαδεύσει φλόγα σωστά στον στόχο του και μετά να καεί σαν ένα προδιεγεγραμμένο τέλος. Όλα βασίζονται και εξαρτώνται από το φώσφορο που έχει στην κεφαλή του. Φέρει φως δηλαδή , πριν καν ανάψει το ξύλινο σώμα του και χαριστεί στις αλήθειες του και στον σκοπό του. Ακριβώς όπως ο καθένας μας. Γεννιόμαστε στο φως, παιδευόμαστε, μοχθούμε στο φως, μα τις περισσότερες φορές δεν είμαστε φωτεινοί στις σκέψεις και στις πράξεις μας. Έχουμε το φως μέσα μας , είμαστε η καυστική ύλη, αλλά αρκετές φορές πέφτουμε στις μαύρες τρύπες της ζωής μας και πονάμε , δεν συγχωρούμε , εχθρευόμαστε, αρρωσταίνουμε ψυχικά με σαθρά συναισθήματα. Σαπίζουμε .Ματαιοπονούμε. Και είναι τόσο εύκολο να ανάψουμε?.Όπως ένα σπίρτο. Μα, πού ο καθένας μας τρίβει την κεφαλή του για να ανάψει και να ζήσει ολάκερος στο φως? Η ζωή μας σύντομη, λίγο παραπάνω, μα και ίσως και λίγο λιγότερο από το κάψιμο ενός σπιρτόξυλου. Δεν το γνωρίζουμε άλλωστε αυτό. Τί μας εμποδίζει άραγε να φωτίσουμε τις δυσκολίες μας?....Η τριβή.....Το σπίρτο για να ανάψει από θερμότητα χρειάζεται μια κατάλληλη τραχιά κάπως επιφάνεια. Όχι μαλακή. Όχι ασταθή. Πού ¨τρίβεται¨ ο καθένας μας στη ζωή του για να βγάλει σπινθήρα τέτοιο που θα είναι το βιοκαύσιμό του? Γιατί με αυτό θα κάψει τα σάπια του, τα αγκάθια του, τα ξερόχορτα του και θα γενεί καρποφόρο χωράφι έτοιμο για σπορά και μετέπειτα για γέννα καρπών, που θα μοιραστούν στους ανθρώπους που αγαπά. Για αυτό σου λέω, καμία φορά ζηλεύω ένα σπίρτο. Φέρει αυτήν την αποφασιστικότητα της μιας φοράς. Δεν έχει άλλη ευκαιρία. Είναι έτοιμο μόνο για την τέλεια καύση. Είναι ακέραιο. Ταπεινό στο μέγεθος του, ελαφρύ στο βάρος του. Σαν μια σκέψη που γίνεται κίνηση μιας μνήμης. Και μένει πάντοτε χαραγμένη, ως φωτεινή στιγμή. Άλλωστε τί άλλο είναι η μικρή ζωή μας , αν όχι αυτό το κυνήγι εκείνων των στιγμών που εκβάλουν στην αιωνιότητα? Μην φοβάσαι μην καείς. Κάψου και άσε τους ανθρώπους γύρω σου να φωτιστούν από εσένα και να σε μυρίσουν , όπως ένα σπίρτο  που μυρίζει αφού έχει πετύχει το σκοπό του.

Νοσταλγικά βλέμματα, σαν απραγματοποίητα βεγγαλικά...

    Υπάρχουν μνήμες στον καθένα μας, που μέσα τους κρατούν ένα συγκεκριμένο άρωμα, μια χαρακτηριστική μυρωδιά ή ακόμα και ένα άγγιγμα. Και τότε είναι που συνειδητοποιώ πως μέσα μου αναδιπλώνεται ένας άλλος κόσμος. Ο κόσμος των παιδικών μου χρόνων. Μέσα από αυτές τις μνήμες, μου εμφανίζονται κατά καιρούς παρα-δέιγματα, που σαν επέλαση μιας υπόσχεσης, με ανασηκώνουν από τους ώμους μου και μου δίνουν την δύναμη τους και το κουράγιο τους....Μερικές φορές οι λέξεις δεν επαρκούν για την αλήθεια αυτών των αναμνήσεων μου. Σε αυτές δεν υπάρχει κανένας χρόνος που να μετρά. Παρά μονάχα ένα παραμύθι από το στόμα της γιαγιάς, ένα άγγιγμα στην πλάτη από τα στρογγυλεμένα δάχτυλα του παππού, ένα μπαλκόνι γεμάτο βασιλικούς , όπου εκεί με την παρέα τους, καθόμουν κατάχαμα και χανόμουν στις ιστορίες τους. Παρατηρούσα τις ζάρες τους, που σαν αιώνια κύματα έμοιαζαν και έδειχναν τα σημάδια και τις δυσκολίες των ζωών τους. Μα τα μάτια τους, αυτά τους τα μάτια, σαν νοσταλγικά βλέμματα, σαν απραγματοποίητα βεγγαλικά, ήταν εκεί γεμάτα κατανόηση-ακόμα και εάν διαφωνούσαν-γρατσουνισμένα από τα γέλια μου, χαραγμένα από το κλάμα μου, έτοιμα να σου δώσουν το φως τους. Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων κάποτε είχε πει : ¨...η κόρη του ματιού είναι το πιο σκούρο σημείο του ανθρώπου, από εκεί διάλεξε να μπαινοβγαίνει το φως...¨..Αυτό ήταν το βλέμμα τους για εμένα...Φως. Νομίζω ότι δεν πρόλαβα-ποτέ σου δεν προλαβαίνεις-να τους δείξω την αγάπη που τους έχω. Μα στο κάτω- κάτω της γραφής η αγάπη δεν είναι η περιγραφή της. Παππού Γιώργο, γιαγιά Σταυρούλα και σήμερα θα μυρίσω τους βασιλικούς για εσάς και θα σας περιμένω σε εκείνο το μπαλκονάκι για να πούμε ο καθένας τις ιστορίες του.....

Πώς θα σταθούν όρθια τα νέα παιδιά ?

   Πώς θα σταθούν όρθια τα νέα παιδιά στα δύσκολα χρόνια που έρχονται? Θα πρέπει να επινοήσουν νέους εαυτούς, να αντέξουν , να ανοίξουν παράπλευρους δρόμους. Πώς θα σταθούν όρθια τα νέα παιδιά στα δύσκολα χρόνια που έρχονται? Με το να μην χάσουν τη γλώσσα τους, να μην την φτωχύνουν, να βάλουν ποιήματα και τραγούδια στη φωνή τους. Πώς θα σταθούν όρθια τα νέα παιδιά στα δύσκολα χρόνια που έρχονται? Η ζωή τους να είναι ένα ουράνιο τόξο που να ενώνει την ποίηση του Λειβαδίτη με το χάδι της γιαγιάς τους, το πρώτο τους φιλί με τη μπάλα που κυνηγούσαν μικρά, τον πρώτο τους φόβο με το ζεστό αίμα της νιότης τους ,που είναι ατρόμητο. Να γίνουν συνομιλητές σε σκέψεις και σε πάθη. Να μοιραστούν ώρες σιωπής, περισυλλογής, απόσυρσης, μοναξιάς. Μην γίνουν σκιές που δεν έγιναν ακόμα εικόνες. Να μην κρύβουν τη θερμοκρασία των αισθημάτων τους σε κανέναν. Πώς θα σταθούν όρθια τα νέα παιδιά στα δύσκολα χρόνια που έρχονται? Να αφήσουν το ψυχάρι τους(ΨΥΧΗ) να μην χωράει σε κοστούμι που της δόθηκε να φορέσει και ως μια θαρραλέα , πρωτόγονη πεταλούδα να καεί στο φως της μπόρεσης και της αγάπης...

...αυτό είναι πίστη...

  Εάν πάρεις το βλέμμα σου από κάτι, μπορεί αυτό να εξαφανιστεί?...αυτό είναι πίστη....έχουμε το θάρρος να ακολουθήσουμε αυτό που ακούμε από μέσα μας άραγε?

Η ζωή άλλωστε δεν είναι να έχεις και να αποκτάς, αλλά να είσαι και να γίνεσαι...

   Τις περισσότερες φορές θέλω να πλυθώ από μέσα προς τα έξω. Ως μια μοναξιά που είναι έτοιμη να τα πει όλα. Κοιτώ προς τα πάνω και ψάχνω τον άγγελό μου, μα το μόνο που αντικρίζω τούτη τη νύχτα είναι τα άστρα που κρέμονται στον κεντημένο ουρανό. Άλλοτε πάλι, χάνομαι-στα όνειρά μου-μέσα σε σιωπηλά δάση, σε σιωπηλές θάλασσες και τα μονοπάτια της σκέψης μου με οδηγούν στην μάνα γη, που ξέρει να μιλάει και να τραγουδάει.

   Πλένω τα μάτια μου και ψάχνω να δω τον άγγελό μου. Γιατί νιώθω πως η ζωή δεν είναι μόνο αυτά που ζω καθημερινά. Η ζωή ανθεί ακόμα και στα πιο κρίσιμα διάκενα, ακόμη και τώρα. Τελικά πιο πέρα δεν μπορώ να δω. Δεν είναι αδυναμία, αλλά ποιος μπορεί να προβλέψει τη μέλλουσα ζωή του? Απλά η ζωή μας κυλά μέσα σε μια ροή αναμονών , με εύλογες πιθανότητες και ποθητές προσδοκίες. Όχι μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά.

   Φωνάζω , μήπως και με ακούσει ο άγγελός μου. Μα απόκριση καμιά. Και συνεχίζω να μαθαίνω να ζω την κάθε μέρα μου, να επανεκτιμώ απλές χαρές , να βλέπω τα ουσιώδη, να ορίζω αλλιώς αυτά που χρειάζομαι. Να ρουφώ άπληστα, σαν μικρό παιδί, τον ουρανό, την λιακάδα, τη θάλασσα. Να απολαμβάνω το λίγο και να σέβομαι το ελάχιστο. Να μην είναι η ζωή μου το μέσο για την επίτευξη στόχων , αλλά η ίδια να είναι ο σκοπός.....

  Απλώνω τα χέρια μου για να πιάσω τον φύλακα άγγελό μου. Και ξάφνου στις χούφτες μου κουρνιάζει ένα περιστέρι. Τινάζει τα φτερά του και το πετάρισμα τούτο γεννά λέξεις, ψιθύρους, αισθήματα. Ψιθυρίζω το όνομά του -μέσα μου- και μια φωνή γεμάτη στοργή μου απαντά:¨...το πεπρωμένο σου σε απαιτεί..χάνεις μονάχα όσα δεν είχες ποτέ σου κι ας έλεγες πως είχες..άνοιξε τα φτερά σου και πέτα μαζί μου, όχι πλάι μου μα μέσα μου, όπως και εγώ άλλωστε πετώ σε σένα..¨

   Ξάφνου ότι ωραίο βλέπω γύρω μου το έχω και μέσα μου. Πολιορκούμαι από φως. Τί είμαι πρώτα από όλα και τί θα συμβεί μετά? Μια μνήμη με χτυπά. Που δεν είναι δική μου, αλλά είμαι δικός της. Ως μια ρωγμή από κάποια πεπραγμένα που βγαίνω και γίνομαι σεισμός. Ολάκερος. Τεκτονικός. Που γκρεμίζονται μέσα μου αυτά που δεν είχαν θέση...Μην αναζητάς απαντήσεις. Αυτές υπάρχουν παντού. Το θέμα είναι τι ερωτήσεις κάνεις. Κολύμπα ελεύθερα στις χρονολογίες σου , η ζωή άλλωστε δεν είναι να έχεις και να αποκτάς, αλλά να είσαι και να γίνεσαι.

Άραγε τα όρια υποδηλώνουν την πορεία μας στο χρόνο και στο χώρο?

   Για την ώρα κάθε κακό έχει και το καλό του. Καλοί και κακοί , γνωστοί και άγνωστοι κινδυνεύουν να κληροδοτήσουν το τίποτα ή το σχεδόν τίποτα στις γενιές που θα ακολουθήσουν. Πικρές σκέψεις, πικρές γεύσεις...Τίποτα δεν είναι σίγουρο, όλα παίζονται. Για την ώρα εμείς στον χρόνο μας , στον μικρό, ακόμη αγαπούμε και φυλάγουμε το παλιό μέσα στην ψυχή μας. Αν και δεν διδασκόμαστε , ούτε εμπνεόμαστε από αυτό όσο θα έπρεπε....Άραγε τα όρια υποδηλώνουν την πορεία μας στο χρόνο και στο χώρο? Τα όρια είναι πάντοτε σχετικά και μυστήρια. Άλλοτε αίρονται και άλλοτε εδραιώνονται ανάλογα με το σύστημα αναφοράς. Η προσπάθειά μας να τα πλησιάσουμε ενέχει ποιοτικές αξίες. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια για να τα φτάσεις. Όταν έχεις όμως να κάνεις με ένα πάθος προχωράς και όπου σε βγάλει.

Το φέρετρο μας δεν θάφτηκε, αποπνέει τη λυσσώδη ανάγκη κάποιου να εξηγήσει τη ζωή...

   Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα ή να πούμε δεν υπάρχει, αλλά να την αντιμετωπίσουμε χωρίς μύθους και αυταπάτες ,γιατί η ίδια αναπαράγει καθημερινά τους όρους ενός τρόπου επιβίωσης που οδηγεί στην εξάρτηση, στον καταναλωτισμό, στην αποξένωση, στη διαμεσολάβηση του χρήματος σε κάθε σχέση στην καθημερινή υλική και πνευματική μιζέρια. Το φέρετρο μας δεν θάφτηκε, αποπνέει τη λυσσώδη ανάγκη κάποιου να εξηγήσει τη ζωή. Το ερώτημα που με βασανίζει είναι εάν μπορεί ο άνθρωπος να γίνει κυρίαρχος του πεπρωμένου του. Το πεπρωμένο μπορείς να το δεις κάτω από το πείσμα της ερώτησης: αν έχει νόημα η ζωή ή εάν δεν έχει. Αυτό δεν το ορίζεις... το ξετύλιγμα της ζωής σου, εάν βρεις ένα τρόπο τελικά να του δώσεις ένα νόημα, να εμφυσήσεις κάτι σε αυτό, τότε έχεις βάλει χέρι στο πεπρωμένο σου. Εσύ είσαι το πεπρωμένο σου. Δεν χρειάζεται να ακολουθούμε πιστά τις τάσεις της εποχής μας για να εντυπωσιάσουμε, γιατί τότε περνάμε στην κατάργηση των εαυτών μας. Να έχουμε πάθος να επιλέγουμε, να προτείνουμε, να δεχόμαστε, να απορρίπτουμε...καταβάλλοντας πάντα το αντίτιμο....Να σιωπήσεις πριν σε σιωπήσουν. Επειδή θα είναι η σοφή επιλογή σου. Να μην κείτεσαι ως κείμενο σε καλά φτιαγμένες σελίδες προς οικείους ή αγνώστους. Χωρίς δήθεν. Χωρίς αυτονόητα. Κατά πρόσωπο να ζεις τον άνθρωπο που ζει στα κύτταρά του την ανάγκη για επικοινωνία. Μεγάλες ιδέες ανθρώπων σε μικρές λέξεις έχουν ξεπεράσει και την ιώβειο υπομονή. Γνώσεις άθικτες. Μην στομώνεσαι με fast-food εκτυπώσεις και εντυπώσεις. Μην στομώνεσαι με επαναστάτες χωρίς αιτία που επιβίωσαν ανώφελα και δεν έχασαν τίποτα...

Στις ζωές μας χρειάζεται ο έρωτας για να αποκαλυφθεί η ανεπάρκεια του έρωτα...

   Η σιδερένια ανάγκη μου προσπαθεί να βρει αυτόν τον τόπο στις ζωές μας, όπου δεν θα δεχόμαστε και δεν θα συμφωνούμε με τις μέσες λύσεις που στο παρελθόν είχαμε αποδεχθεί. Έναν τόπο που θα απαιτεί από όλους μας να αποσαφηνίζουμε τους διαλογισμούς μας και να ξεκαθαρίζουμε μέσα μας τι είναι αυτό που ζητάει η καρδιά μας: μια πλέρια κατάφαση, μια άρνηση πλήρη ή κάτι άλλο? Γνωρίζω περηφάνειες που καταλυτικά διαβρώθηκαν στο διάβα του χρόνου και σήμερα λειτουργούν σαν ανάμνηση συμπαθέστατη, σαν ιστορικό παρελθόν δίχως προοπτικές. Έπαψαν να είναι ζωές που εξελίσσονται με ένα δικό τους ρυθμό, εκπληκτικά ανόμοιο. Έπαψαν να δρουν μεταφυσικά στις καρδιές μας. Ζωές ψυχρές, δίχως διάρκεια για ζωή. Δεν μας παίρνει άλλο. Πρέπει να ανακατασκευάσουμε τους εαυτούς μας. Ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει, ειδάλλως ο άνθρωπος θα μπολιάζεται με σωματοποιημένες αγάπες, με υποδειγματικές ελευθερίες και ηρεμίες. Δυστυχώς ο κόσμος μας καταστρέφει την προυπόθεσή του: τον άνθρωπο. Για αυτό σου λέω...δεν έχω δικαίωμα να μην νοιάζομαι , διαφορετικά θα επιζήσω συμπτωματικά και εγώ. Θέλω καμία ανθρώπινη εμπειρία μου να μην στερείται νοήματος. Θέλω να ζήσω , να ζήσω για να καταθέσω την μαρτυρία μου. Να μην αρνηθώ πεισματικά να αναδιπλωθώ άκαρπα μέσα μου στον εαυτό μου, να κρυφτώ απαράδεκτα και αφύσικα. Στις ζωές μας χρειάζεται ο έρωτας για να αποκαλυφθεί η ανεπάρκεια του έρωτα. Χρειάζεται η γοητεία του αδύνατου για να μας προκαλέσει να το κάνουμε δυνατό. Θέλω να μπορώ να ταξιδέψω σε κοινωνίες ανώνυμες χωρίς επίσημη ιστορία, ακαταχώρητες  και να προσπαθήσω να βρω την αλήθεια ακόμα και στην δήθεν παρακμή. Να μπορώ να την ψάξω αρκεί αυτή η τελευταία να έχει απαλλαγεί από το βάρος της τυπικής τελειότητας. Να αφήσω τον φυσικό κόσμο για τον αφύσικο, όπου με τα πιο απόκοσμα χρώματα και σχήματα , να ψάξω μια συμβολική γλώσσα μήπως και ξανασυναντηθώ με την γνησιότητα στις καρδιές μας.