Στην χούφτα μας είναι οι ομορφιές μας....

   Σπρωγμένος από ανάγκη και απορία, ως λαθραίος ποιητής, νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι από μόνος μου, για να δω ποιός είμαι, τί είμαι και πώς αισθάνομαι.Παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους που είναι τόσο φοβισμένοι και παραλυμένοι από τα μυστήρια της ζωής, που αντί να τη ζήσουν και να εκτεθούν, καταφεύγουν να κάνουν φρικτά πράγματα σε ζωές άλλων ανθρώπων, μπας και νιώσουν μια σχετική ασφάλεια μέσα τους.Ρε εσείς,στην χούφτα μας είναι οι ομορφιές μας, άγριες μα άξιες.Τις περισσότερες φορές η ομορφιά είναι το τελευταίο οδόφραγμα αντίστασης απέναντι στην ψυχοβόρα πραγματικότητα.Αλλά εμείς προτιμάμε να γινόμαστε υγιεινοί με αρρωστημένους τρόπους, με εκκεντρικότητες απύθμενου θράσους και με παρανοικούς ναρκισσισμούς.Πιστεύω πως περισσότερη γνώση παίρνει κανείς από το χέρι του που ακουμπά ένα άλλο, παρά από μελέτες ετών που μας πασσάρουν στις τηλεοράσεις και στα θρανία.Και το κακό ξέρεις τι είναι?.Δεν θυμώνουμε, απλά αδιαφορούμε.Δεν δινόμαστε ποτέ σε τίποτα.Αλλά διαιρούμε , προσθέτουμε κομμάτια του είναι μας ,περιμένοντας στην ουρά για το αύριο.Δεν είμαστε αγρίμια έτοιμοι να χυμήξουμε, να ανακαλύψουμε, να νιώσουμε τις αναπνοές μας και τα καρδιοχτύπια των διπλανών μας, να τους αγκαλιάσουμε , να τους χαιδέψουμε.Είμαστε δυστυχώς οι ενημερωμένοι μέσοι όροι.Τι γίνεται? Εγώ θα σου πω.Ζούμε μέσα από καινούργια ψέματα και θυμόμαστε πως κάποτε είχαμε την πολυτέλεια να ματώνουμε, να γελάμε , να ζούμε.Στα υπόγεια της ζωής μας , να έχετε ανοιχτά τα μάτια σας.Εκεί υπάρχει ζωή...

Καιρός λοιπόν να μιλήσουμε για τη ζωή....

    Καιρός λοιπόν να μιλήσουμε για τη ζωή.Για τους ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να είναι ονειροπόλοι.Για την άνοιξη που την φέρνουν μονάχα τα ημερολόγια.Καιρός λοιπόν να μιλήσουμε για τη ζωή.Για πληροφορίες ασήκωτες.Για μηχανές γρήγορες και ακριβείς.Για ανθρώπους αργούς , μα έξυπνους.Για τον πραγματικό χρόνο του μέλλοντός σου που είναι το τώρα.Του οποίου η εξήγηση δεν βρίσκεται στα άστρα, αλλά στα προβλήματα που μας αγγίζουν και περιμένουν από εμάς να τα αντιμετωπίσουμε.Καιρός λοιπόν να μιλήσουμε για τη ζωή.Για εμάς τους ανθρώπους που πληρώνουμε για αυτό που κάνουμε και ακόμα περισσότερο για αυτό που επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να γίνουν.Το πληρώνουμε με τον τρόπο που έχουμε επιλέξει να ζούμε...Ξέρεις η άκρη του Θεού ή η μέση του πουθενά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και συγκεκριμένο σημείο.Εκεί δεν υπάρχουν ¨αν¨.Ο καθένας μας κάνει αυτό μπορεί και θέλει..Τόσο θέλουμε , τόσο έχουμε.Έτσι ολοκληρώνουμε.Μπορείς ποτέ να εξηγήσεις γιατί ποθείς, ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο?Δεν μπορείς.Μπορείς να πιστέψεις ότι ο κόσμος μας θα αλλάξει χωρίς αγάπη? Δεν μπορείς!Μόνο η καρδιά σου μπορεί...εκεί θα ακουμπήσεις τα ακροδάχτυλα του Θεού και θα βρεις την πυξίδα για το που είναι η μέση του πουθενά.....Καιρός λοιπόν να μιλήσουμε για την ζωή σου...

Πώς κλίνεται το ρήμα αξίζω?

    Ρωτώ να μάθω πως κλίνεται το ρήμα αξίζω.Δεν ξέρω σε τι θα μου χρησιμεύσει.Έχει περάσει τόσος καιρός, τόσος πολύς χρόνος από τότε που δεν δεχόμουν το ¨ΑΔΥΝΑΤΟ¨.....μεγάλωσα....Ρε συ ό,τι βλέπεις ,τα μάτια της ψυχής σου το βλέπουν.Μην αυτογελιέσαι. Για αυτό είμαστε δυστυχείς ή ευτυχείς.Όλα λοιπόν μπορούν να συμβούν στις ζωές μας.Μην πετάμε τα τρίμματα των ξεχασμένων πόθων μας .Εκεί μέσα ταπεινά μπορεί και να κρύβεται το νόημα της ζωής μας.Αρκετά μπουκώσαμε από βέβαιες ασφάλειες ζωής σε μια εποχή που τα πάντα είναι σχετικά.Ας ανοιγοκλείσουμε τα αχόρταγα μάτια μας πιο ζωηρά, όχι περιμένοντας τα βλέμματά μας να χαθούν στο πέρας της μέρας.Υπήρξαν εποχές που η προσωπική μου ζωή ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από εμένα.Δεν συνταυτιζόμασταν.Δεν συγχρωτιζόμασταν.Ίσως και για αυτό δεν της έδινα και την πρέπουσα σημασία...Τώρα σαν έτοιμος από καιρό αυτά που γράφω είναι ένα ποτάμι από νίκες μου, από ήττες μου, από ¨αν¨, από δάκρυα, από γέλια , από τα λάφυρα και τις πληγές ενός έρωτα.Αναρωτιέμαι εάν αυτές μου οι σκέψεις είναι ένα πένθος.Δημιουργικό.Μέσα μου.Αφού είναι το παρελθόν μου.Αφού όλα αυτά είμαι εγώ.Και όταν έχεις πενθήσει μέσα σου, όταν δεν έχεις αφήσει κάτι απωθημένο, μπορείς να έχεις και την σοφία των εμπειριών σου.Ρε συ ό,τι βλέπεις , τα μάτια της ψυχής σου το βλέπουν.Για αυτό άσε τις πλαστές σου ανάγκες να μην οπλίζουν τις επιθυμίες σου σε ασπρόμαυρη ζωή.Για αυτό ας ατενίσουμε τα πάντα για μια στιγμή, σαν μια αιώνια αστραπή και ας την αφήσουμε να κάψει μέσα μας τους εγωισμούς μας

Α-λήθη...

   Σαν παιδί εκπυρσοκρότησα , σαν ενήλικας πυρπολήθηκα.Γερνά η ζωή μετρώντας ανύπαρκτα στοιχήματα.Συνειδητοποιώ πως οι επιλογές μας , είμαστε εμείς.Μια ασυλία σκέψεων και συναισθημάτων από εμάς για τους γύρω μας.Ο καθρέφτης μας , το μέτρο της ευαισθησίας μας , δεν είμαστε εμείς, αλλά οι διπλανοί μας, οι γύρω μας.Με αυτούς πρέπει να ταξιδέψουμε, με αυτούς και να ξοδευτούμε.Και έτσι πάντα θα βρίσκουμε το κουράγιο να ξεκινάμε και να πέφτουμε , να ματώνουμε και να ξεκινάμε πάλι.Έστω και με τους ίδιους ανθρώπους.Περνώντας μέσα από πόλεμο.Να φαγωθούν οι σάρκες μας , να λερωθούμε , να καθαρίσουμε, να σβήσουμε, να γράψουμε, να χτυπηθούμε και ύστερα ως επιζώντες να ξαναρχίσουμε από την αρχή...Τελικά το πιο καθάριο συναίσθημα είναι η αλήθεια...Α-λήθη...δηλαδή ενάντια στην λήθη των κακών επιλογών μας.

Διαφανή...όπως οι αλήθειες.

    Ξέρεις σε τι διαφέρει μια ηλιαχτίδα από μια άλλη?Σε τίποτε.Κι όμως έχουν πάντα ένα διαφορετικό χρώμα.Όπως τα φιλιά, που είναι πάντα ίδια, αλλά οι εραστές δεν κουράζονται ποτέ.Υπάρχουν φράσεις, λέξεις που είναι φιλιά.Αυτό είναι το μυστικό...ας χαρίσουμε τέτοια μυστικά φιλιά στον άνθρωπό μας....η ζωή δεν μας περιμένει, κυλά γάργαρα και διαφανή...όπως οι αλήθειες μας.

Ποιοί όμως μιλάμε για ζωή?

      Δεν απευθύνομαι σε εσάς, αλλά στη δύναμη που έχετε να μου εναντιώνεστε.Ειδάλλως στα νανουρίσματα της Ιστορίας οι ώρες θα κυλούν αδιάντροπες, οι εφιάλτες θα καθοδηγούν τις δειλές ψυχές, θα εμπορευόμαστε συνειδήσεις μεταμοσχεύσεων….. και οι ζωές?....Οι ζωές μας δεν θα μας αφορούν.Οι ίδιοι θα έχουμε από καιρό ταφεί.Το πάθος, μάς χρειάζεται.Αλλιώς είμαστε νεκροί. Το λάθος δεν είναι αμάρτημα.Αρκεί να μην κάνεις το ίδιο.Αλλιώς σιγά σιγά θα μπαίνουμε στο οστεοφυλάκιο των ονείρων μας.Χάσαμε την πολυτέλεια της ανευθυνότητας, την απερισκεψία, την ελευθερία, πράγματα που είχαμε μικροί και που κατεξοχήν είναι ζωηφόρα και είναι αυτά τα καρικεύματα που νοστιμίζουν τη ζωή μας...Εγώ τούτο ξέρω: η υπομονή είναι όμορφη και το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι εκείνο που καθένας αγαπά. Ποιοί όμως μιλάμε για ζωή , όταν δεν έχουμε σκίσει τις σάρκες μας για να πετύχουμε ένα σκοπό?

Ο χρόνος είναι ο άγνωστος Χ....

        Ο χρόνος, μάς μπερδεύει, μας παραμορφώνει, μας πολλαπλασιάζει, μας τρομάζει μέχρι να βρούμε την έξοδο.Άρα μην ψάχνεις ελεύθερο χρόνο.Να βρίσκεις στιγμές να νιώθεις εσύ ελεύθερος και ο χρόνος θα απελευθερωθεί από μόνος του.Ο χρόνος είναι ο άγνωστος Χ. Μην προσπαθήσεις να τον γνωρίσεις καλύτερα.Γνώρισε κανέναν άνθρωπο.Κανέναν φίλο.Γνώρισε την ψυχή σου...Εμείς όμως ως επί το πλείστον μέσα στον χρόνο κινούμαστε σαν έγχρωμες απουσίες ζωής.Υποψιάζομαι λοιπόν πως το πιο ωραίο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε πιο καθημερινοί, να συναντάμε ανθρώπους που να αντέχουν στην οξείδωση, στη φθορά και να τους αγαπάμε για τα ελαττώματά τους.Πρέπει να καταλάβουμε πως οι άνθρωποι δεν έχουν απόσταση, απλώς απέχουν οι ρυθμοί στους....Το τέλειο υπάρχει στις ατέλειες των ανθρώπων που αγαπάμε.

Ημερολόγιο χωρίς ημερομηνιές...

     Ζούμε σε μια πραγματικότητα όπου πολύ συχνά βλέπουμε καταστάσεις που μοιάζουν σαν πάγοι που προσεύχονται να αρπάξουν φωτιά και φωτιές που περιμένουν να παγώσουν.Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε μεγάλοι στις μικρές μας στιγμές.Σαν μια όμορφη τρέλα σε απόσταση κομμένης αναπνοής ή σε απόσταση χαμένης ευκαιρίας.Είμαστε ημερολόγια χωρίς ημερομηνίες.Δεν έχουμε πολλές επιλογές.Μόνο μια έχει ο καθένας μας.Ακριβώς όσο και η ζωή μας.Αυτή θα υπερασπιστούμε, αυτή είμαστε ικανοί να υποστηρίξουμε.Τουλάχιστον ας είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας και ας νιώσουμε ξανά μέσα μας πώς πρωτογνωριστήκαμε και πώς πρωτοαγαπηθήκαμε

Να νιώθεις πάντα παιδί...

        Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου σε μια πραγματικότητα τυπικά γνωστή, αλλά ουσιαστικά άγνωστη, με φιμωμένα συνθήματα, που έχει όμως και ήχους και χρώματα και συναισθήματα για την ομορφιά και την αλήθεια.Έτσι που να μαθαίνει κανείς τον κόσμο...Κάποιες φορές με πιάνει μια τρομερή επιθυμία να μιλήσω στους άλλους λέγοντας: μην παλιώνετε.Μην παλιώνετε τις σκέψεις σας, το βλέμμα σας, τα όνειρά σας.Άμα θυμάσαι δεν παλιώνεις….Δεν έχω τίποτα να πω. Να μιλήσω θέλω...Να ζήσεις, να εκτεθείς. Και να θυμάσαι, η ιστορία που γράφεις θα αξίζει μόνο αν δικαιώνεις έναν τίτλο: να νιώθεις πάντα παιδί.

Άδειο μπουκάλι....γεμάτο μηνύματα.

       Θα ήθελα να είμαι ένα μήνυμα σε ένα άδειο μπουκάλι ρετσίνας Μαλαματίνα. Να λέει πως η αγάπη είναι αδιαπραγμάτευτη.Να είναι η μοναδική βεβαιότητα της ύπαρξης.Θα ήθελα να ζητήσω ένα όνειρο που θα έχει μέρες να μεγαλώνουν, διαθέσεις να αλλάζουν, μελαγχολίες να χάνονται και ευτυχισμένες στιγμές να πληθαίνουν...Στα όρια της αγάπης και του πόνου, ο θάνατος δεν είναι το τέλος.Κοίταξε να κερδίσεις την ύπαρξή σου από την αγάπη και τον έρωτα....