Γιατί εκτίουμε τα χρόνια που ζούμε ως ποινή και όχι ως ευλογία;

 

      Όσο και εάν αφήσουμε τις πόρτες μας σκουριασμένες καθώς δεν αφήσαμε από δειλία η φόβο να περάσει κάποιος.....όσο και εάν το σπίτι μέσα μας με τα ερειπωμένα δωμάτια το έχουμε εγκαταλείψει από πληγές που δεν τις αγκαλιάσαμε, δεν τις αγαπήσαμε...όσο και εάν αφήσαμε τους κακούς εγωισμούς να τραφούν από τις ώρες μας, τους μήνες μας ,τα χρόνια μας....εκεί πριν εκτίσουμε τα χρόνια που ζούμε ως ποινή και όχι ως ευλογία....η Φύση έρχεται ως "σεσημασμένος" χρόνος να σε πολιορκήσει με το πράσινο μιας ενσυναίσθησης τέτοιας που σου υπενθυμίζει ότι η νομοτέλεια της ζωής πάντα στο τέλος θα νικά εφόσον αυτή μέσα της κυοφορεί την συγχωρητική αγάπη....φίλε μου όταν κουράζεσαι απλά ξεκουράσου ...μην τα παρατάς.....

Και τώρα συναντιόμαστε με τις σκιές μας...

 

         Πάνε καιροί τώρα που είμαστε πλέον οι προεκτάσεις των σκιών μας. Πάνε χρόνια τώρα που είμαστε μια εξίσωση που ο ένας συμπληρώνει τους δαίμονες του άλλου. Πάνε μνήμες τώρα που είμαστε μια αποκομμένη εκδοχή του εαυτού μας. Κανείς μας δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται…έτσι δεν είναι;

        Πάντα όμως θα προκύπτει κάτι. Θέλω ακόμα να σε αγγίξω. Θέλω ακόμα να σε φιλήσω. Έστω και από τους ίσκιους μας, τα μέσα μας , τους φόβους μας…Σκέψου το μοναδικό «πράγμα» που δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό…αυτό είσαι. Και εγώ δεν μπορώ χωρίς εσένα, παλεύοντας να είμαι έστω και μια φορά έντιμος με τις αναμνήσεις μου.

        Βρίσκουμε παρηγοριά στις εμμονές μας , βρίσκουμε αδιέξοδα σε δρόμους που δεν υπάρχουν. Και τώρα συναντιόμαστε στις σκιές μας. Να ξέρεις όμως στις γωνιές των ονείρων μας υπάρχει ζωή...Ακριβώς εκεί που δεν μπορείς να σκουπίσεις τον χρόνο τω φόβων που ανήκεις. Κοίτα να ψάξεις να βρεις τη θέση σου σε αυτόν τον κόσμο και μην παραχωρείς το δικαίωμά σου αυτό… Είναι χρέος σου.