Μην φοβάσαι να χάσεις, παρά μονάχα μην χαθείς....

 

-Εφόσον η γνώση είναι ξεκομμένη από την πράξη...δεν είναι γνώση.

-Εφόσον η ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα.

-Εφόσον δανεικός βίος δεν νοείται.

-Εφόσον δεν είμαστε θεατές...είμαστε το θέαμα.

-Εφόσον οι στενοχώριες γίνηκαν πονετικές θλίψεις.

-Εφόσον βουβαίνουμε τα συναισθήματά μας και γυρολογάμε τις ζωές μας τις ολάκερες, σέρνοντάς τες σε καταθλίψεις.

-Εφόσον γινήκαμε τραγουδισμένοι από μοιρολόι σε μοιρολόι και σακατεμένοι από ξόδι σε ξόδι.

-Εφόσον δυστυχώς πλέον ο μοναδικός τρόπος διαφυγής μας είναι το "αν".

-Εφόσον αντί για α-θάνατες ψυχές μετουσιωθήκαμε σε e-θάνατες.

-Εφόσον διαφεύγουμε στην όση αλήθεια που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή, για να καλύψουμε τα εγκλήματά μας.

-Εφόσον ζούμε ως ανασυρμένες διηγήσεις σε ξεχασμένες εμπειρίες.

-Εφόσον κλείνουμε τα μάτια μας σε πόνους, ανησυχίες και στενοχώριες και στρουθοκαμηλίζουμε.........

-Πώς θα μάθεις ότι για κάποιο λόγο έχουν έρθει? Κάποιο έργο συντελούν μέσα σου?

-Πώς θα νιώσεις πως μια καρδιά μόνο ως αντίδωρο πρέπει να δίνεται?

-Πως το πιο σημαντικό είναι να δραπετεύσουμε από στατιστικές, αριθμούς και δημοσκοπήσεις.

-Πώς να θυμηθείς πως αυτοί που έχουν την εξουσία μεγάλη ή μικροί, δεν τα πάνε καλά με την μνήμη?

-Πώς να νιώσεις πως η πραγματική αγάπη δε σημαίνει ότι πεθαίνεις για τον άλλον, αλλά το ότι ζεις για αυτόν?

-Πώς να αισθανθείς πως το κάθε άγγιγμα από τον άνθρωπό σου, σου επιτρέπει την επιστροφή στον εαυτό σου?

-Πώς να συλλάβεις ότι η αγάπη προϋποθέτει ενίοτε την αποδοχή ενός μοιράσματος ανάμεσα στο φως και στις σκιές μας?

-Πώς να σκεφτείς στη ζωή σου να αποζητάς το δύσκολο για να κάνεις πιο εύκολη την απλότητά της?

-Πώς θα κατανοήσεις πως η αφθονία δεν βρίσκεται σε ότι καταναλώνεις, αλλά μέσα μας?

-Πώς να παραδεχτούμε πως η μνήμη είναι η μαρτυρία μας και η προίκα μας? Είναι η προσωπική μας αποσκευή?

-Πώς να ονειρευτείς ότι μπορείς να κρατιέσαι από τα αστέρια? Γιατί και εμείς κρατιόμαστε από το δικό σου όνειρο.

-Πώς να μην αποδεχτείς πως οι λύσεις δεν σερβίρονται, αλλά γεννιούνται...μόνον ο λαός μπορεί να σώσει το λαό.......

Απάγκιασε αδελφέ μου σώμα, βλέμμα και ψυχή. Αποκάλυψε τις ενοχές σου και άσε τις δειλίες των ψεμάτων σου να καούν και να εξαγνιστούν στο φως. Μην φοβάσαι να χάσεις, παρά μονάχα μην χαθείς. Και τότε θα δεις το Είναι σου σαν ένα διάφανο ποτήρι νερό που μέσα από τις ρωγμές των πόνων σου, όχι μόνο θα ξεδιψάς τις αντοχές σου, μα θα αντικρίζεις Εσένα ως ένα αποτύπωμα ταυτότητας σχεδίων, λύσεων, αποφάσεων, διεξόδων που πάντα είχες, είχες στις ρωγμές σου, μα που δεν άφησες το φως να σου δείξει την προβολή της πολυδιάστατης Ψυχής σου.

Στο δικό σου πλησ-ίασμα γεννιέται το δικό μου ίασμα...

 

          Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Η εποχή όπου η Φύση, μας διδάσκει πως οτιδήποτε πλέον είναι νεκρό σώμα πάνω μας, το αφήνουμε να φύγει, να πέσει σαν μια πτώση χωρίς δίχτυ ασφαλείας στη γη, που ο καθένας έχει μέσα του. Στα άκαρπα ή καλλιεργημένα χώματά του. Να σμίξει με την αφετηρία του. Το τέλος του να γεννήσει την αρχή του. Και να ματαδώσει στον κορμό σου, στο δέντρο που είσαι , στα κλαριά σου – στη σωστή ώρα της ωρίμανσής σου-, να σου δώσει λίπασμα εμπειρίας και αναγέννησης. Μέχρι να βλαστήσεις, να μοσχοβολήσεις με τα άνθη σου, να θρέψεις με τους καρπούς σου… τα λάθη σου, τις προσδοκίες σου, τα «μήπως» σου, τα όνειρά σου… τα αγγίγματά σου. Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Σου αποκαλύπτει την ακεραιότητα μια γύμνιας, που δεν έχει τίποτα άλλο να αποκαλύψει, να κρύψει… άρα και να φοβηθεί. Σε χαρίζει ξανά σε εσένα ως μια γλυκοαπαντοχή με όλα αυτά που έζησες, ως ένα ακαριαίο αλεξικέραυνο που με ταχύτητα θα πέσουν πάνω του νέες αστραπές για να φωτίσουν τα νέα τολμήματα… σου χαρίζει η γύμνια αυτή το αγιασμό των αληθειών σου.

                Σε αυτή λοιπόν την αρχή μας το μόνο που μας μέλλει και μας μένει, είναι με ταπεινότητα, υπομονή και συναισθηματική υπευθυνότητα… είναι να ανθοφορήσουμε τα αγγίγματά μας. Να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον και μέσα από τον άλλο … τον Εαυτό μας.  Ώσπου κάθε πλησίασμά μας να γίνει το  ίασμα μας, της κάθε πληγής, της κάθε ματαιοδοξίας μας, του κάθε αληθινού ψέματος μας. Τούτο το φθινόπωρο, στο πηγαιμό μου προς την έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, μου χάρισε το πιο αφυπνιστικό, τρυφερό και εξομολογητικό του βιβλίο. Χωρίς αράδες με γράμματα. Χωρίς παραγράφους με νοήματα. Χωρίς τίτλους με κεφάλαια. Μονάχα τις γυμνές γεμάτες άγραφες σελίδες του που μόνο το αόρατο μελάνι ενός αγγίγματος μπορούσε να συγγράψει. Το πλησίασμα, το άγγιγμα, την αγκαλιά αυτού του ζευγαριού. Μέσα στη χοάνη του θορύβου της Αθήνας, μέσα στο χάος των αγχωτικών βημάτων από περαστικούς, μέσα στο μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων και στην ατμόσφαιρα μιας επισφαλούς κατάθλιψης να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των πολλών …τούτο το ζευγάρι στο πείσμα όλων αυτών των δυσκολιών μού δίδαξε με το δικό του πλησίασμα το δικό μου ίασμα. Σαν ένας φάρος της στεριάς, ανεπηρέαστος, φωτεινός, καθάρσιος.

                Μου έμαθε πως τα μονοπάτια που φέρει ο καθένας μέσα του βλασταίνουν και αυτά μόνο εάν τα διαβείς. Μου έμαθε πώς να αφήνουμε  τις επίκαιρες λέξεις που μας ντύνουν πρόχειρα και πώς να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο. Μου έμαθε πώς να αγγιχτούμε … μπας και ψηλαφίσουμε την πρώτη μας αλήθεια. Ποιος σου είπε πως μερικές φορές οι εκπλήξεις δεν μπορούν να γίνουν οι «μοίρες» των ζωών μας; Αν μας εκπλήξουμε.  Σκέψου πως μπορείς να κερδίσεις τα περισσότερα σε όσα έχεις παρά από όσα θα ήθελες να έχεις. Μη θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο. Ας είσαι πρώτα «εσύ»! Γιατί για να είσαι αληθινά «εσύ», τότε σίγουρα θα μεταμορφώσεις τον κόσμο σου προς το καλύτερο.

 

                Μη με ρωτάς αν υπάρχουν αήττητες λέξεις. Συλλογίσου πρώτα μήπως υπάρχουν ηττημένα και παραδομένα στόματα που τις εκστομίζουν. Θυμήσου τα βιαστικά σου «ναι» και τα ληγμένα σου «όχι» και ύστερα στοχάσου τα βουτηγμένα λόγια σου στα «όχι» που είπες χωρίς ψυχή και στις προδομένες επιθυμίες σου που ξεστόμισες στα «ναι» σου  χωρίς συλλογή. Μείνε σε αυτά που η ψυχή σου ενέχει… αλήθεια τι έχει; Μήπως έχεις ένα κομπόδεμα φόβων με το οποίο αγοράζεις τις επιθυμίες σου; Σαν να περισσεύουν οι ερωτήσεις των απαντήσεων σε αυτόν τον κόσμο, για αυτό δεν υπάρχει ισορροπία… γιατί φοβόμαστε να απαντήσουμε. Άνθρωπε αυτός ο κόσμος είναι άσχημος, γιατί τον κάναμε εμείς άσχημο. Γιατί ζούμε από συνήθεια μέσα σε επιδοτήσεις σιωπών. Άνθρωπε δεν είναι κακό να νοιώθεις λύπη. Μα σε παρακαλώ, μη νοιώθεις λύπη ως σαν να μην υπάρχει ελπίδα.

                Στο κάθε σου «άρα» που σου φορτώνουν, μάθε να αναζητάς πρωτίστως  το «γιατί», ειδάλλως για εκείνα που δεν έμαθες και για εκείνα που δεν είπες θα έρθει ο καιρός της μπόρεσης που θα μελετάς τη ζωή σου μέσα από τις ασπούδαστες πληγές σου. Και αυτό γιατί; Επειδή γκαστρώσαμε τις αλήθειες μας με φόβους ψεμάτων. Δυστυχώς πλέον, η πραγματικότητά μας κατάντησε να είναι οι απαντήσεις μας που δίνονται σε στοχευμένες, σκόπιμες και βολευτικές ερωτήσεις φόβου, διχασμού και επικίνδυνων συμφερόντων. Κάνε λοιπόν κανένα rapid test στην είσοδο της μνήμης σου, μη και τυχόν έχεις μεταφέρει κανέναν ιό μεταλλαγμένης χαράς, ανώφελης αλληλεγγύης κα μισάνθρωπης δικαιοσύνης.

                Βλέποντας τούτο το ζευγάρι, αισθάνομαι πως στις ζωές μας υπάρχουν λεπτά, ώρες, μέρες που μας αφήνουν το στίγμα του πεπρωμένου. Σαν να με κρατούν φορές φορές κάτι απρόσμενες, ζωντανές μνήμες, στις οποίες ξέρω ότι δεν ανήκω, αλλά με έναν περίεργο τρόπο αισθάνομαι ότι ανήκω.

                Τι μου απέμεινε λοιπόν; Τι μου απέμεινε ετούτο το απόγευμα; Να θυμάμαι πάντα στη ζωή μου να είμαι και ρίζα και κορυφή τού κάθε φθινοπώρου. Να έχω την ευθύνη των ναυαγίων μου. Να είμαι διατεθειμένος να είμαι ο εαυτός μου. Ένας γενναίος φύλακας των ανείπωτων που κουβαλάει η ψυχή μου.  Να βρίσκω τη σωτηρίας της ψυχής και της ζωής μου πιότερο σε άστρωτους δρόμους, παρά σε δρόμους που θα μυρίζω  και θα εισπνέω την πίσσα που μου επιβάλλουν. Και να είμαι ένας άπιστος Θωμάς… ναι ένας άπιστος Θωμάς, μπας και έστω με αυτόν τον τρόπο… για να σε πιστέψω… χρειάζεται να σε αγγίξω. Μπας και σε αυτό μου το πλησίασμα, να κρύβεται το δικό μου ίασμα.

Η Ιστορία είναι σαν ένα τρένο που δημιουργεί ταυτόχρονα τις γραμμές από όπου περνάει…γραμμές δεν προϋπάρχουν

   Η Ιστορική μνήμη είναι μια οικογένεια και της δικής σου μνήμης. Της προσωπικής. Είναι η πηγή σου. Σε αυτήν ο χρόνος είναι ο τόπος που δεν θα ξαναβρούμε. Η Ιστορική μνήμη έχει έναν κόσμο γύρω μας που υπάρχει στο βαθμό που τον μοιραζόμαστε. Μια μνήμη που σαν μια παλιά ουλή, μας θυμίζει μια παλιά πληγή που δεν πονά πια…ή μήπως όχι;

   Και εμείς παραμένουμε πιστοί στη συνήθεια να θυσιάζουμε τις συγκινήσεις μας στο βαθμό μιας ηθελημένης άγνοιας. Που τελικά καταλήγει το πιο μεγάλο μας «όχι» να είναι ένα παραδομένο «ναι». Πλέον οι λέξεις μας για την Ιστορία που βιώνουμε, δεν κουβαλούν καμία ευθύνη. Είμαστε ασθενείς, γιατί αδιαφορούμε…και ούτε καν το παραδεχόμαστε.

   Μα η μνήμη δεν είναι μόνο ένα παγωμένο παρελθόν…έχει μνήμη. Αυτό που χάνεται δεν είναι το παρελθόν, αλλά η τωρινή αίσθηση της αυθεντικής μας επικαιρότητας. Ας αναλογιστούμε, γιατί κάποτε όλοι είμασταν ικανοί για αρκετά τολμηρές «παραβιάσεις» των εδραιωμένων εξουσιών…κάποτε.

   Ας αναλογιστούμε πως εάν δεν ξέρουμε που πάμε, καλό θα είναι να ξέρουμε από πού ερχόμαστε. Ας αναλογιστούμε γιατί φοβόμαστε περισσότερο από όσο τολμάμε. Κατάντησαν οι επιλογές μας να είναι να διαλέξουμε ανάμεσα στα μυριάδες ίδια, πανομοιότυπα αντικείμενα.

   Τελικά το αφεντικό εδώ είναι η Ιστορία των «νικητών» ή η ιστορία του καθενός μας; Ποια είναι η επίσημη μνήμη μας; Μήπως αυτή που βουλιάζει στις θωπείες της αποδοχής;  Ας αναλογιστούμε για τις ζωές μας που ζουν με multiple choice…λες και ξαφνικά ο κόσμος κατοικήθηκε από καταναλωτές αποκλειστικά…και κάπως έτσι ο χρόνος της Ιστορίας μας γίνεται η διαρκής προεξόφληση ενός δανείου που όλοι χρωστάμε, ενώ κανείς μας δεν το εισέπραξε.

   Και εμείς συνεχίζουμε να δανειζόμαστε από το lifestyle και το mainstream τα αντανακλαστικά των κρίσεών μας. Και εμείς συνεχίζουμε με σπουδή την ανθρώπινη βλακεία μας, που μας οδηγεί στην αντιγραφή. Αντιγράφουμε τον κόσμο ως έχει. Χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή και προσδοκία. Πλέον μόνο η πραγματικότητα απέμεινε να μας εκπλήσσει και αυτό γιατί είμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα στο γενικό και στον ειδικό φόβο, ζούμε σαν πολιορκημένοι…

   Έτσι δεν είναι; Και εμείς συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε θεωρώντας μονάχα τον Ενεστώτα ως το μοναδικό σημείο πήξης των συμβάντων μας. Τούτο να θυμάστε…η Ιστορία είναι σαν ένα τρένο που δημιουργεί ταυτόχρονα τις γραμμές από όπου περνάει…γραμμές δεν προϋπάρχουν… Εσύ είσαι συνεπιβάτης σε αυτό το τρένο;

   Μνήμη. Εις μνήμη λοιπόν…με μια αλλαγή από το «μηδέν», γιατί κοντά στο «μηδέν» είναι το «ένα»…η αρχή δηλαδή. (αφιερωμένο στις αγέννητες γενιές)