Πότε θα λογαριαστούμε με τις συνέπειες των επιλογών μας?

  Στο διαζευκτικό μαθαίνω να ζω και να δημιουργώ. Αγάπη ή θάνατος. Θρίαμβος οι επιλογές μας. Πού είναι άραγε τα όνειρα που είχαμε που δεν κατεδαφίζονταν, ούτε με στατιστικές, ούτε με λογιστές, ούτε με ορθολογιστές? Ραγισμένες καρδιές υφαίνουν πολυτάραχες  μνήμες. Πόθος και οργή. Παραφωνίες ενός καλογυαλισμένου κόσμου. Ποιοι σκατά νομίζουμε ότι είμαστε? Μα η ζωή δεν είναι παράγραφος, ούτε ο θάνατος μια παρένθεση. Λόγια, λόγια, λόγια. Έλα εδώ αμέσως! Μην φοβάσαι. Αξίζει να ζεις τη στιγμή που έχεις καταλάβει ποια είναι τα όρια της θνησιμότητάς σου. Ένα να ξέρεις, το πιο φοβερό πράγμα είναι η αδιαφορία. Και εάν ποτέ δεν συμβιβαστούμε με αυτήν και παράλληλα αν δεν κατανοήσουμε τις προκλήσεις της ζωής και του θανάτου, τότε ίσως η ύπαρξη μας να αποκτήσει νόημα, ζωή...Ο χρόνος πλέον πήζει γύρω μας σε κλεψύδρες αορίστου χρόνου και περιμένει η αυγή του καθενός μας να ξαφνιάσει το σκοτάδι του. Τι ξεχάσαμε? Τι χάσαμε? Τι αφήνουμε?

Υπάρχουμε σημαίνει συνυπάρχουμε ...Απλά...

 Καλημέρα φίλε, ξένε, γνωστέ.Καλό μεσημέρι φοβισμένε, θαρραλέε, μοναχικέ, ανασφαλή.Καλησπέρα κυκλοθυμικέ, γενναίε, ψύχραιμε, νευρικέ.Πώς είσαι εγωιστή, κρυψίνε, αμφισβητία,τρομοκρατημένε.?Πώς τα αντμετωπίζεις δειλέ, βίαιε, επαναστάτη, ρομαντικέ, ονειροπόλε, αλληλέγγυε, ορθολογιστή, πατριώτη?  Γεια σου Λεία, Σπύρο, Αγγελική, Σταύρο, Φώτη, Θέμη, Λευκοθέα, Θύμιο. Τί κάνεις Ειρήνη, Ευγένιε, Γιώργο, Δέσποινα, Τάσο , Δήμητρα? Πώς τα περνάς Μαριλένα ,Ασπασία, Ελένη, Θωμά, Λάμπρο, Μάξιμε? Μου έλειψες Κατερίνα, Βούλα, Διονύση, Βασίλη, Παντελή, Μαρίνα, Χάρη....Χωρίς τέλος αυτοί στους οποίους θα ήθελα να απευθυνθώ, γνωστοί και άγνωστοι διαβατάρηδες από τη ζωή μου. Ονόματα που δεν είναι άδεια , κενά κελύφη μέσα τους, αλλά ζυμάρι που κάθε μέρα με την ίδια-νέα μαγιά παίρνουν το δικό τους σχήμα και ταίζουν την συναισθηματική μου πείνα. Ο καθημερινός μας χρόνος περνά δυστυχώς πολλές φορές αναίτια. Λες και είμαστε ο καθείς μας και ένας ανέστιος πλανήτης, άρριζος, χωρίς αρχή και τερματισμό. Χωρίς σκοπό στο χωροχρόνο της κάθε μας μέρας. Ό,τι είναι σημαντικό στη ζωή μας-η διαύγεια, το φως, η αγάπη, η αλήθεια -θάβεται όλο και περισσότερο κάτω από την καθημερινή μας σαβούρα. Μην λησμονούμε τους ανθρώπους που είχαμε και έχουμε στις ζωές μας. Τους οφείλουμε πολλά, είτε το γνωρίζουν , είτε όχι. Γνωστοί και άγνωστοι. Όλα αυτά τα ονόματα δεν είναι μια ηχητική προσφώνηση, σημαίνουν και κατέχουν πολλά. Σαν να είμαστε ο καθείς μας μια μεγάλη μπαμπούσκα και ανοίγοντας τα μέσα μας θα δούμε κομμάτια όλων αυτών των χαρακτήρων που κερδίσαμε χάνοντας ή νικώντας. Γλυκόπικρες αναμνήσεις, ανασφαλείς βεβαιότητες, νικηφόρες ήττες, μετρήσιμα άχρονα, πλέρια συναισθήματα. Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε να είναι μόνος. Θάνατος είναι το να κρατάς , οπότε ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να χαρίζονται άδολα, ανιδιοτελώς , αλλά όχι άσκοπα και αφελώς....σε γνωστούς -αγνώστους. Μην μείνουμε ορφανοί επικοινωνίας. Ας ζήσει ο καθένας μας σφόδρα την εποχή του και ίσως τότε ένα φθινόπωρο πεσμένων φύλων ζεστάνει τις πληγές σου, ένας χειμώνας λευκάνει με το χιόνι του τις σκιές σου, ένα καλοκαίρι κοιμίσει με παφλασμούς κυμάτων τους φόβους σου και μια άνοιξη μοσχοβολήσει τα στερνά σου. Υπάρχουμε σημαίνει συνυπάρχουμε .Απλά. Με τα πάθη μας και τα λάθη μας. Προσπάθησε να κάνεις στην κάθε σου μέρα το αδύνατο και τότε θα μπορέσεις να βρεις τί είναι το δυνατό. Τρύγησε το αμπέλι σου. Βγάλε μούστο. Και με αυτό το αρετσίνωτο κρασί σου μέθυσε το βλέμμα σου και πιες ¨Εις Υγείαν¨, όλων αυτών που έχουν ακουμπήσει έστω και ένα χαλίκι παρουσίας μέσα σου. Είναι και αυτά χρήσιμα στην παιδική χαρά όπου παλιά έπαιζες και ευτυχούσες...Θυμάσαι?