...αναζήτα στο σκοτάδι ένα φως...

 

           Μόνο στο φως ανακαλύπτουμε κάτι ή και στο σκοτάδι όταν αναζητάμε ένα φως? Μια σκέψη με το δανεικό ρούχο μιας ερώτησης αλλά και με την προσδοκία η απάντησή μου να μην μείνει γυμνή. Νούμερο 6 στο κινητό και ώρα για το καθημερινό περπάτημα. Ένα περπάτημα που τελικά είχε σκοπό να εκγυμνάσει όχι το σώμα μου, αλλά την ψυχή μου. Χωρίς εγώ βέβαια να το ξέρω από πριν. Μέσα σε αυτήν την αργοκίνητη ανησυχία του απογεύματος, μέσα σε επιθυμίες περαστικών βλεμμάτων που αντικρίζω, η πόλη τούτη απόψε λειτουργεί ως λαβύρινθος. Κάπως έτσι αισθάνθηκα αφού το σεργιάνι μου από στενό σε στενό, από δρόμο σε δρόμο με οδήγησε μοιραία «άθελα» στο προσκέφαλο μιας εκκλησίας, ενός ναού.

       Μέσα σε αυτό το φυλάκιο της μνήμης μου, μέσα σε αυτήν την επικράτεια της ζωής μου, αισθάνθηκα σαν κερί που δεν μπορεί να ανάψει, να καεί. Σαν κερί που δεν μπορεί να λιώσει στα λόγια μιας προσευχής. Ή μήπως και όχι? Η αλήθεια, η αλήθεια μέσα μας είναι η αξία ενός νομίσματος που πάντα έχει και τις δυο όψεις της. Σε εσένα απομένει με αυτό το κέρμα να «αγοράσεις» τη διέλευση του πεπρωμένου σου σε αυτή τη ζωή. Τι γίνεται με την πίστη μας τώρα στην εποχή του ιού? Γιατί είναι ανοιχτά τα καταστήματα τραπεζών και όχι οι ναοί? Τελικά σε τι δίνουμε περισσότερη σημασία στην ύλη ή στην ψυχή μας? Και γιατί εάν μας συμβεί κάτι δυσάρεστο δεν επικαλούμαστε τη βοήθεια μιας τράπεζας , παρά προσευχόμαστε για βοήθεια σε αυτό που ο καθένας μας πιστεύει? Ερωτήματα που φεύγουν ως βότσαλα από τη σφεντόνα της ανασφάλειάς μας και ταράζουν την νηνεμία στην λίμνη της ισορροπίας μας. Η εξήγηση δεν είναι απλή, ούτε μπορεί να δοθεί πρόσκαιρα..

         Η ρίζα απάντησης των ερωτημάτων είναι χωμένη στους τάφους μας. Στους τάφους των προγόνων μας, στους τάφους των ανθρώπων μας που χάθηκαν αυτές τις μέρες, στους δικούς μας μελλοντικούς τάφους όταν και εφόσον… Πώς θέλεις να είναι η ζωή σου, πώς θέλεις να είναι η ζωή που θέλεις να έχεις κάνει? Χορτασμένη από ύλη, σκασμένη από κατανάλωση νηστική από πνεύμα και συναισθήματα ή ζωή διάφανη ως το νερό που κουβαλά την μνήμη  από μια σταγόνα ευτυχίας  έως ένα δάκρυ μιας απώλειας?

         Σε αυτήν την επιφυλλ-οίδα της ζωής σου ο αναγνώστης δεν θα είσαι εσύ, αλλά οι απόγονοί σου, τα παιδιά σου. Κακά τα ψέματα, ζούμε σε έναν κόσμο που οι αξίες μας είναι εφάμιλλες με τα επώνυμα προιόντα. Ζούμε σε έναν κόσμο που αγοράζουμε την εκδοχή της αλήθειας που μας συμφέρει, φωλιάζουμε τα συναισθήματά μας σε ληγμένες λέξεις και τρέχουμε στην κάθε μας μέρα, στον χρόνο μας με τον ίλιγγο του τίποτα.

         Οπότε σε αυτές τις ιστορικές εποχές μην περιμένεις άπραγος για λύσεις. Ζήτα προβλήματα για να τα λύσεις. Έχεις γίνει ο πιο πιστός καταθέτης τρόμων, δειλιών και φόβων στην τράπεζα του Είναι σου. Και ο Χρόνος, απλά σε προσπερνά και σε λογίζει ως μια απουσία στην παρουσία σου. Τα «μέσα» σου, η ψυχή σου, σου φωνάζει να θυμηθείς το μέλλον σου. Να θυμηθείς ότι ο ορίζοντάς σου ποτέ δεν τελειώνει πάρα μονάχα η όρασή σου, για αυτό μην γλιστρούν τα βλέμματά σου αδιάφορα. Ο Θεός μπορεί να σου μιλήσει και με το βλέμμα ενός ζητιάνου που προσπερνάς.

      Καμιά αλλαγή μέσα μας , άρα και έξω μας δεν γίνεται χωρίς πόνο. Ειδάλλως δεν υπάρχει μεταμόρφωση. Ο κόσμος  μέσα σου, ο κόσμος γύρω σου υπάρχει και θα υπάρχει στο βαθμό που τον μοιράζεσαι. Χριστούγεννα σημαίνει να χαρίζεις χωρίς δυσκολία ό,τι αγαπάς. Ο Ιησούς Χριστός μας , μας χάρισε το Φως του, χαρίζοντας τη ζωή του….τούτο να θυμάσαι: οι επιλογές σου δικαιώνουν και τις επιρροές σου. Άρα και τον κόσμο που δημιουργείς και αυτούς που αφήνεις να αποφασίζουν για εσένα.

       Με το βλέμμα ακουμπισμένο απέναντι από το προσκέφαλο της εκκλησίας, συλλογίζομαι πως  αφού δεν ξέρω που πάω, τουλάχιστον να ξέρω από πού έρχομαι. Και τελικά συνειδητοποίησα πως έχω έρθει από μια αλήθεια που αναδύεται από το χώμα της γης και από τον θόλο του ουρανού. Όπως έγινε με την Θεανθρώπιση του Ιησού μέσα σε μια ταπεινή φάτνη….Τα μάτια μου πλέον συλλαβίζουν όχι αυτά που κοιτάζω , αλλά αυτά που βλέπω. Ρώτα λοιπόν τον εαυτό σου, τι έχει απομείνει πιστό σε εσένα? Και θα δεις τελικά πως η ζωή είναι δύσκολη στην ευκολία της.

        Αρχίζει και σκοτεινιάζει….ο ουρανός ανάβει τα άστρα του ως θυμίαμα για τις ζωές μας και εγώ ξάφνου νιώθω ένα ζεσταμένο κερί που φωτίζει τις ρωγμές του και κατανοώ ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν την Ιστορία, οι ζωές μας. Και ότι πρέπει τούτες τις μέρες να δούμε  με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας και τα άξια και τα ανάξια. Ο Ηράκλειτος λέει ότι ο Θεός ούτε κρύβει, ούτε φανερώνει, αλλά σημαίνει. Στο δικό σου φως δες τι «σημαίνεις» στα σκοτάδια των γύρω σου. Αυτό είναι Χριστούγεννα, Αυτό είναι αγάπη….

 

 

«Υπάρχει ένας προκαθορισμένος Χρόνος για κάθε τι που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό. Ένας Χρόνος για να γεννήσεις και ένας Χρόνος για να πεθάνεις. Ένας Χρόνος για να φυτέψεις και ένας Χρόνος για να ξεριζώσεις. Ένας Χρόνος για να σκοτώσεις και ένας Χρόνος για να γιατρέψεις. Ένας Χρόνος για να κλάψεις και ένας Χρόνος για να γελάσεις. Ένας Χρόνος για να καταστρέψεις και ένας Χρόνος για να χτίσεις. Ένας Χρόνος για να πετάξεις πέτρες και ένας Χρόνος για να τις συγκεντρώσεις. Ένας Χρόνος για να ψάξεις και ένας Χρόνος για να αποδεχθείς την αλήθεια. Ένας Χρόνος για να σιωπήσεις και ένας Χρόνος για να μιλήσεις. Ένας Χρόνος για να αγαπήσεις και ένας Χρόνος για να μισήσεις. Ένας Χρόνος για να πολεμήσεις και ένας Χρόνος για να κηρύξεις την ειρήνη»       Εκκλησιαστής   3: 1-8 

...δραπέτευσε σε ένα χνώτο σου...

 

      Φέρνω το τσιγάρο στο στόμα μου. Ρουφηξιά ανήμπορη. Δεν ξέρω καν πως σιγοκαίει η καύτρα του τόσο σιμά στα ακροδάχτυλά μου. Τούτες οι μέρες, μου φαίνονται δυσβάσταχτες. Λες και θέλω να τις κρύψω για λίγο, να τις εξαφανίσω, μέσα στη θολούρα του καπνού. Το μολύβι ανακαλύπτει τις λέξεις μπροστά σε αυτή τη λευκή κόλλα χαρτί που κρατώ. Λέξεις που πάντα ήταν εκεί, ταγμένες στο λευκό μια αγνότητας, που μονάχα στις θύμησες των παιδικών μου χρόνων μπορώ να χαρώ. Όπως τότε που σαν έβρισκα μέσα στη θαλπωρή του σπιτιού κάποιο τζάμι θαμπό-είτε από τον ατμό της χύτρας της μητέρας μου, είτε εάν το έφτιαχνα εγώ με το χνώτο μου-έστεργα να ζωγραφίσω μια πόρτα, τόσο δα μικρούλα, να την βλέπω μόνο εγώ. Να είναι μόνο για εμένα. Και από εκεί την έσκαγα κατά εκεί που βασίλευε η φαντασία μου. Κατά εκεί που τα όνειρά μου ντύνονταν με τα θέλω μου, μέσα σε αυτή την παγωμάρα του καιρού μας.

       Αυτό αναζητώ τούτες τις μέρες. Να μπορούν οι εμπειρίες μου-τώρα που μεγάλωσα-να κατοικούν στα μάτια μου ως μια άφθαρτη πυξίδα για να μου δείχνουν το δρόμο εκείνο που περιμένουν οι αλήθειες μου να ομολογηθούν. Και εκεί να ρωτήσω τον εαυτό μου… «αξίζεις τις επιλογές σου?». Ναι ρωτώ εμένα, ναι ρωτώ και εσένα φίλε/φίλη μου. Οι λέξεις των απαντήσεών μας θα μας καταδείξουν πως τελικά στη ζωή παίρνεις αυτό που διεκδικείς και όχι πάντα αυτό που αξίζεις. Τι διεκδίκησες στη ζωή σου τώρα τελευταία που να το αξίζει? Να αξίζει τόσο που τα ψυχικά σου μεταίχμια, οι επίφοβες ρωγμές μιας πίστης, να γίνουν εκείνη η δύναμη που θα πηγάζει από τις αδυναμίες σου, μα θα σου δίνει την εσωτερική ηρεμία σου και ισορροπία μιας ζωής που θα σου ταιριάζει.

       Γίνε αφηγητής του χρόνου σου. Το πεπρωμένο σου σε απαιτεί. Βρες το θάρρος από την απελπισία σου μπας και αισθανθείς ο καλύτερος εαυτός σου. Οι μέρες που ζούμε είναι ιστορικές. Και αυτές που θα ακολουθήσουν ιστορικές θα είναι και αυτές. Διάλεξε εάν θα είσαι παρών ή απών. Πλέον κανείς δε δικαιούται να μη βλέπει ή να μη γνωρίζει. Οι φόβοι, οι ανημπόριες, οι δυστυχίες, οι πόνοι κοντοστέκονται δίπλα σου. Μπορεί να ανήκουν σε εσένα. Μπορεί και στο διπλανό σου. Δηλαδή σε εσένα. Μη θέλεις να γεράσεις και να έχεις μόνο να επιδείξεις τα χρόνια σου. Ο ιός, ο κορονοιός τόσους μήνες τώρα το μόνο που έκανε πρωτίστως και πάνω από όλα, είναι να μας αποκαλύψει. Να μας δείξει ποιοι είμαστε, γυμνοί μπροστά σε έναν καθρέπτη που ποτέ δεν γυρίσαμε το βλέμμα μας για να δούμε εκεί τους αληθινούς μας χαρακτήρες. Να μας δείξει τους υπαρκτούς ή ανύπαρκτους φόβους μας, να μας δείξει πόσο επιπόλαια ντύσαμε τη θλίψη μας με τα ρούχα μιας κατάθλιψης. Να μας υποδείξει τα λάθη μας, τις απουσίες μας, τις δειλίες μας. Να μας υπενθυμίσει πάνω σε τις αξίες και ιδεώδη χτίσαμε τον κόσμο μας, που παρόλο τα «must», τα «political correct» και τα «mainstream» ρεύματα…τελικά ο βασιλιάς κάθεται στο θρόνο του γυμνός μα και απροστάτευτος.

       Οι δοκιμασίες και τα διλήμματα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε είναι άγνωστα μοιραία μα απολύτως επιβεβλημένα. Κάτσε και γράψε πως είσαι τώρα, πώς ήσουν, και «πώς θα είσαι?», όταν η ανθρωπότητα ξεπεράσει και αυτό τον σκόπελο. Γιατί θα το ξεπεράσει. Μόνο που εμείς δεν θα είμαστε ποτέ οι ίδιοι. Δεν θέλω να μεμψιμοιρώ εάν ο ιός είναι πολύ ή λίγο θανατηφόρος, πολύ ή λίγο μεταδοτικός. Ο ιός είναι εδώ. Θα κατανοήσω όμως πως τόσο η θεραπεία, όσο και οι απανταχού ιοί είμαστε πρωτίστως εμείς οι άνθρωποι. Και το μόνο «antivirus» είναι οι ζωές μας. Διάλεξε ποιο ρόλο θα επιλέξεις και δώσε την παράσταση της ζωής σου, χωρίς καμία πρόβα. Οι ζωές μας άλλωστε δεν χωρούν καμία πρόβα.

       Τούτα τα Χριστούγεννα ας είναι «Χριστου-γεννα» μέσα μας. Με το μεγαλείο της συγχώρεσης και της αγάπης, πρώτα για εσένα, αλλά και για τον συνάνθρωπό σου. Οι καιροί απαιτούν και παρακαλούν για κατανόηση, ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη. Όταν καταλάβεις τα αναγκαία της ψυχής σου τότε θα είσαι ελεύθερος. Σημασία δεν έχει πρωτίστως ο θάνατος. Σημασία έχει πως ζεις πριν… Κάτσε και σκέψου…Άσε τη τηλεόραση με τα διόδια φόβου που πληρώνεις, άσε τη ζωή σου χωρίς κανένα μπότοξ καταναλωτικής ευδαιμονίας και γίνε σκοπευτής του αδύνατου, όπως τότε που ήσουν μικρός. Άσε αυτή την παιδική σου φωνή να απαλλαγεί από τις σκουριές της ενηλικίωσής σου. Αγάπα τον πόνο σου, τις πληγές σου για να τα αντέξεις και θα δεις πως όταν πονάς δεν θα φοβάσαι, γιατί πολύ απλά φοβόσουν μην και τυχόν πονέσεις. Και γίνε άγγελος. Γεμάτος γρατσουνιές, έτοιμος να βραχείς, να αγγίξεις και να αγγιχτείς. Γίνε άγγελος και προστάτευσε τη φάτνη σου, όπου εκεί μέσα θα γεννηθεί ένα απασφαλισμένο  όνειρο, παιδικό, έτοιμο να θυσιαστεί για να σώσει τον κόσμο σου. Γιατί όταν έχεις επιλογές έχεις τα πάντα. Γίνε η επιλογή σου. Άλλωστε το θαύμα είναι τρόπος ύπαρξης.

       Τελικά όλες τούτες οι λέξεις γίναν σημαδούρες που επιπλέουν των φόβων μου. Κατανοώ τελικά πως πρέπει να ζήσω με αυτά και για αυτά που διάλεξε η ψυχή μου. Οπότε πρώτη του χρόνου για εμένα πλέον, πρώτη του χρόνου μου θα είναι εκείνη η μέρα που θα γίνω η αλλαγή μου για πάντα σε κάτι πιο σπουδαίο, καλύτερο, ανθρώπινο, ταπεινό μα συνάμα ελεύθερα σωτήριο. Δε θα περιμένω την πρώτη του Γενάρη. Άλλωστε ο Χρόνος, μας περιέχει και μας ορίζει από το μπουσούλημα ως το γέρμα μας.

 

«Άγγελε, έτοιμο το φαγητό…», ακούγεται σαν ανεξίτηλη φωνή μέσα μου η μητέρα μου. Δεν ξέρω πως ταξίδεψα τόσο απρόσμενα λυτρωτικά στα παιδικά μου χρόνια. Δεν ξέρω εάν το χνώτο μου ή η χύτρα με βοήθησαν να δραπετεύσω από το αδιέξοδό μου στο θαμπό τζάμι, αλλά σήμερα θα αποκοιμηθώ με την πίστη μου.