Απόψε γλύφω τις σκέψεις μου. Σε αυτές τις αποψινές σκιές των φευγαλέων
παρουσιών μας, συνειδητοποιούμε τελικά πως ο χρόνος είναι ο τόπος που δεν θα
ξαναβρούμε. Για αυτό και τούτο το σούρουπο είμαι αποφασισμένος και να
αγκαλιάσω, να αφουγκραστώ, να τσακωθώ, να αγγίξω και να συνειδητοποιήσω την
"εγκατάλειψή" μου. Στο κάθε τι. Της προτείνω να ανέβουμε αυτά τα
μικρά σκαλοπάτια και ως άλλοι γυμνοί βασιλιάδες να καθίσουμε σε κάτι
ξεχαρβαλωμένα καθίσματα του Χρόνου, που κάποτε θέλαμε να αξιωθούμε, μα κιοτέψαμε
μέσα από τις ανομολόγητες αλήθειες μας και τα αληθοφανή ψέματά μας. Σήμερα
προσπαθούμε με την "εγκατάλειψή" μου να μπορέσουν οι πόνοι μας, να
μας αποκαλύψουν τις αλήθειες τους και οι ψυχές μας σαν παλιά σφουγγάρια να
στραγγίξουν επάνω μας σταγόνες ονείρου, μπόρεσης και δρόμων. Να δροσίσουν τα
άνυδρα χείλη των πραγματικών αναγκών μας.
Όλοι μας έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι Του Θεού. Όλοι έχουμε μέσα μας
έρωτες που πίστεψαν τα απίστευτα. Όλοι μας έχουμε μέσα μας σιωπές που γινήκανε
πυξίδα σε ζόρικες στιγμές. Σε όλη αυτή την επικράτεια της ζωής σου, μίλα με την
"εγκατάλειψη" που γέννησες μέσα σου. Μάθε της πως η κάθε δυσκολία
βρίσκεται στην παραδοχή της. Μάθε της να μην γίνει η επίσημη μνήμη σου. Μάθε
της πως να μεταφράζει έστω και το πενιχρό φως...σε αγάπη. Και μάθε στην κάθε
"εγκατάλειψή" σου να ρωτά στον εαυτό της: "Τι έχει απομείνει
μέσα της πιστό σε αυτή;". Και τότε θα δείτε και οι δυο σας πως αυτό που
ψάχνετε ήταν πάντα μέσα σου και πως παιδί νιώθεις μόνο όταν δεν σε βαραίνει το
παρελθόν και δεν σε ανησυχεί το μέλλον. Εκεί φωλιάζει η σωτηρία σου..
