Καμία φορά και κανέναν καιρό σε έναν
τόπο που υπήρχε μόνο στη φαντασία των μικρών παιδιών, ζούσε ο μικρός Σπύρος. Σε
αυτές τις εποχές δεν υπήρχαν ρολόγια και η ζωή κυλούσε φυσιολογικά, αργά, στους
ρυθμούς που όριζαν η ανατολή, η δύση και
οι σκιές των δέντρων. Σε αυτές τις εποχές λοιπόν, οι λέξεις ντυνόντουσαν την
μια και καθάρια πρωταρχική τους έννοια. Έτσι, η λέξη ανοχή, δεν σήμαινε να ανέχεσαι τις δόλιες και
κακοπροαίρετες πράξεις των ανθρώπων…. αλλά σήμαινε να αρνείσαι να αποκλείεις
τον άλλο και να μην αδιαφορείς για αυτόν. Εκεί τα ψέμματα δεν σύστηναν τις
αλήθειες τους, μα ήταν μονάχα ψέμματα. Εκεί οι λέξεις ήταν σαν τις πέτρες, που
μπορούσες να πατήσεις στέρεα πάνω τους για να περάσεις στην απέναντι όχθη του
ποταμιού των αμφιβολιών σου και έτσι αυτές κέρδιζαν την αιωνιότητά τους.
Σε
αυτούς τους καιρούς γεννήθηκε και μεγάλωσε
μικρός Σπύρος. Και μαζί με αυτόν γεννήθηκε και το χάρισμα του. Όπως και
σε κάθε παιδική ψυχή άλλωστε. Για τον μικρό Σπύρο αυτό το χάρισμα ήταν η
επι-μονή. Επιμονή να κάνει τον κόσμο του
καλύτερο και πιο όμορφο. Βέβαια – όπως σε όλα τα μικρά παιδιά αυτών των
ηλικιών- ο μικρός Σπύρος κατανοούσε και μετουσίωνε τον κόσμο γύρω του, την
πραγματικότητα του, μόνο μέσα από την αθωότητα της ψυχής του. Έτσι λοιπόν, όταν
του ειπώθηκε πως το δικό του χάρισμα ήταν το επίθετο «επι- μόνος»», η μετάφραση
για αυτόν μέσα του ήταν κάτι σαν την προπαίδεια της δύναμης. Δηλαδή, όπως το 2
επί 2 ισούται με 4, έτσι το μόνος επί εαυτόν ισούται… εαυτόν; Οπότε, σκέφτηκε
πως ήταν καλό ο καθένας να ξεκινά από μόνος του για έναν καλύτερο κόσμο, όμως
εάν και άλλα παιδάκια, φίλοι του με το
ίδιο χάρισμα συναντιόντουσαν, τότε θα ένωναν όλα μαζί τα «επί» αυτού του χαρίσματός τους και θα έτσι έφερναν μεγαλύτερη δύναμη.
Μια
και δυο λοιπόν που λέτε, έπεισε τον μπαμπά του να πείσει τους άλλους μπαμπάδες
να έρθουν μαζί με τα παιδιά τους στο πιο κεντρικό και σημαντικό σημείο του
τόπου τους. Στο συντριβάνι της πλατείας. Γιατί εκεί; Γιατί εκεί για τον μικρό
Σπύρο, το συντριβάνι γέμιζε δυστυχώς σταδιακά με σκουπίδια από μικρά απορρίμματα,
από αποτσίγαρα και από αλουμινένια κουτάκια.
Για τον Σπύρο και τους φίλους του, το συντριβάνι αυτό μετατρέπονταν σε
συντριβή της ομορφιάς. Έτσι λοιπόν, όταν μαζεύτηκαν όλα τα παιδιά μαζί
κατέστρωσαν το σχέδιό τους. Παρακάλεσαν τα δέντρα που ήταν εκεί τριγύρω να τους
βοηθήσουν. Και έτσι έγινε. Το κάθε δέντρο χάριζε ένα κλαδί σε κάθε παιδί να το
χρησιμοποιήσει ως απόχη για να φτάνουν και να μαζεύουν τα σκουπίδια που ήταν
προς το κέντρο του συντριβανιού. Έτσι η ψηλή λεύκα έδωσε λίγα από τα μακριά και
λυγερόκορμα κλαδιά της και τα πεύκα από τα κλαδιά τους που είχαν πάνω τους
πευκοβελόνες και ρετσίνι, ώστε να
«κολλάνε» και να « τρυπάνε» με
τις πευκοβελόνες τους τα σκουπίδια και έτσι να τα μαζεύουν.
Η
επι-μονές αυτών των μικρών φίλων μπόρεσαν να καθαρίσουν το συντριβάνι από τα
σκουπίδια των μεγάλων, γιατί ήθελαν ο δικός τους πλανήτης να ήταν καθαρός και
καταγάλανος. Και μέσα σε αυτόν να βλέπουν και την δικιά τους καθαρότητα που
αντανακλούσε αυτό το καταγάλανο συντριβάνι, τόσο πολύ που οι λεύκες δώρισαν τα
λευκά τους χνούδια, ως άλλα σύννεφα, ένα για κάθε παιδί για να βοηθήσουν τη φαντασία τους να ταξιδέψει και προς άλλους
κόσμους, για να «καθαρίσουν» και αυτούς. Ποιος ξέρει ίσως και το δικό μας… τι
λέτε θα αφήσουμε τον μικρό Σπύρο και την παρέα του να κάνουν τον κόσμο μας πιο
όμορφο και πιο γενναίο; Να μας δώσουν την αγάπη τους; Γιατί αγάπη είναι το
θαύμα που γεννιέται από την πίστη στο άλλο σου μισό…στο συνάνθρωπό σου. Είναι
σαν μια κατάλληλη στιγμή που ανήκει στο «για πάντα» και «δια πάντα».
Επιμύθιο:
άνθρωπε άφησε τους μετρήσιμους ορίζοντες των προσδοκιών σου που ζουν μονάχα
ανάμεσα σε «ανάμεσα». Μην χάνεσαι αναζητώντας το εγώ σου… καλύτερα αναζήτα έναν
άνθρωπο. Και άσε το κάθε παιδί στον κόσμο ετούτο να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Και αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που μπορεί. Αρκεί σε κάθε παιδί
να του δίνεται η ελευθερία του. Άλλωστε γιατί να πιστεύουμε ότι θα συμβεί αυτό
που φοβόμαστε και όχι αυτό που ευχόμαστε;
