Πόσο μεγάλος είσαι στις μικρές σου στιγμές?

   .."βάλε , βάλε ακόμα ένα"...τούτη τη φράση θυμάμαι να λέω πριν χαθώ στη ραστώνη του τσίπουρου και στον κήπο των σκέψεών μου.Κήπος γεμάτος αγριολούλουδα.Τούτο το βράδυ αλληλογραφούν οι σκόρπιες λέξεις, οι νωχελικές σοφές χειρονομίες, οι γόνιμες αναπολήσεις και οι νότες που ακούγονται ξάφνου γίναν σκηνή, καταφύγιο, καλύβα που χωρά εμένα και τη γυναίκα μου.Σαν δημιουργοί του κόσμου μας, ολάκερου , νιώθουμε.Κλείνω τα μάτια μου, φέρνω το τσιγάρο στο στόμα και αφουγκράζομαι τη σιγαλιά της νύχτας μπας και μου ψιθυρίσει.Η κάφτρα το μόνο φως στις σκέψεις μας, στις επιθυμίες μας, στις ελευθερίες μας.Ρωτώ τη γυναίκα μου: "πώς νιώθεις?". Φέρνει το βλέμμα της στο ύψος μιας παιδικής αθωότητας και μου απαντά:"..ελεύθερη και δυνατή, ότι τα ξέρω όλα και δεν ξέρω τίποτα,αισιόδοξη και μελαγχολική...γιατί πρέπει να σου πει κάποιος το καλό που έχεις και δεν το εκτιμάς εσύ ο ίδιος?".

   Η ματιά μου ψάχνει μια απάντηση...μια απάντηση που απαντά στην τέντα της απέναντι πολυκατοικίας σε φωτισμένο μπαλκόνι.Και κάπου εκεί το τσίπουρο ως αντισηπτικό πραγματικότητας, μού γαληνεύει το βλέμμα, μού θολώνει την όραση και άξαφνα η φωτισμένη τέντα γίνεται μπερντές.Και η αυλαία ανοίγει με τον Καραγκιόζη που ως άλλος πεινασμένος , ρακένδυτος ποιητής απαντά:

Η στιγμή τα περιέχει όλα

του κόσμου τα αντίθετα

της ζωής τα επίθετα

των πόθων τα ζόρια.

Μια πρόταση είναι η ζωή

θαυμάζει, τρομάζει και αναρωτιέται

ποιο χέρι τη λεηλατεί

από ποιες λέξεις τις κρατιέται.

Εσύ, ζητάς να μάθεις από λάθη

με αλήθειες που ζουν στα πάθη

κραυγές σιωπής γεννούν τόση αγάπη

και η αγάπη την σιωπή ξανά.

     Μας αποχαιρετά, καθώς κλείνουν οι διακόπτες και ο μπερντές ξαναγίνει τέντα.Από κάποιο διαμέρισμα ακούγονται παιδικά γέλια πριν πέσουν για ύπνο και αυτά...Το τσίπουρο ξελογιάζει τον πάγο πριν κάνει την άρνηση κατάφαση στους ουρανίσκους μας.Ένα ένα τα φώτα κλείνουν από τα σπίτια.Το σύμπαν πασχίζει να μας δανείσει τα άστρα του για φως...Τα φώτα κλείσαν, τελείωσε η βάρδια τους για σήμερα, μα τούτο το βράδυ δεν το φοβάσαι.Είναι σκοτάδι όπου οι φόβοι δεν φαίνονται, χάνουν τη σκιά τους.Τα όνειρα πλέον παίζουν με όλες τις μάρκες τους στο πιο μεγάλο λούνα-παρκ  που χωρά ο ουρανός, οι επιθυμίες ντύνονται αμαρτίες που συγχωρούνται στα κορμιά και οι προσευχές..αχ αυτές οι προσευχές γίνονται το τελευταίο ανοιγόκλειμα των βλεφάρων πριν γίνουν πίστη..πίστη για ένα καλύτερο κόσμο.Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, η φωνή της Βελεσιώτου..."αχ ζωή κάτι μου κρύβεις"...Καλή αυγή.

Ζητιάνος ποιητής....

Σε αξύριστο πρόσωπο
σε γκρι παντελόνι
σε ζαρωμένο μέτωπο
κεντά με ποίησης βελόνι


Σε λασπωμένες μπότες
σε αχυρένια μαλλιά
οι στίχοι γίναν νότες
αγάπης μιλιά.


Σε αποδημητικές καρδιές
ο ζητιάνος  ποιητής
τους φόβους μας κάνει κραυγές
μιας ζωής ανεκτικής.


Σε πείσμα των καιρών
κάποιων σκληρών βροχών
με την καλύτερη ψευτιά
που πάντα θέλει την πρωτιά
ακούμε στίχους Δημουλά
ντύνοντας όνειρα κουλά.


Μα ο ζητιάνος ποιητής
στείρωση σε στίχους δεν κάνει
μα σε παρκαρισμένες συνειδήσεις
ζητιανεύει αληθινές ειδήσεις.



(...μην ξεχνάμε το ζητιάνο που κρύβουμε μέσα μας, μην λησμονούμε τους ανθρώπους δίπλα μας που δεν έχουν ούτε τροφή , ούτε στέγη....γιατί τα γέλια μπορούν να γίνουν κουρέλια ...και από τελευταίες κραυγές να γίνουν τελευταίες σιωπές....αρκετά έχουμε κρύψει τις δειλίες μας και τους φόβους μας πίσω από "ιούς")

Κατακτήσαμε φόβους θανάτων...Δον Κιχώτη?

   Σε αυτή τη ναυτία της σημερινής πραγματικότητας που βιώνουμε, ολοένα και πιο συχνά, οι φόβοι μας είναι πρόθυμοι να πιαστούν σε ορατές ξόβεργες και τότε σε ρόλο θύματος που εμείς επιλέξαμε, εγκλωβιζόμαστε από κατασκευασμένες ανάγκες, από προσωπικά συμφέροντα, μα και από μια συνήθεια ράθυμη, άψυχη… Γιατί σιγά- σιγά η ζωή μας αντί να είναι μια διαχρονική μάχη με καταστάσεις που κρύβουν ή ελλοχεύουν μέσα τους «μικρούς θανάτους» κατάντησε  να είναι μια θανατηφόρα παραίτηση. Αντί να παλέψουμε να κατακτήσουμε τα πραγματικά όρια της δημοκρατίας, της αγάπης, της ελευθερίας… κατακτήσαμε  φόβους θανάτων. Τα υπόλοιπα θα τα διηγηθεί ο Δον Κιχώτης που κρύβουμε μέσα μας.

Όσο φεύγει καιρός, χάνομαι

όσο μένει καιρός, ψάχνομαι.

Στη δύναμη των κυμάτων

στους ανέμους των μαντάτων,

χωρίς να ξέρω γιατί και πότε

ίσως να αγαπήσω μόνο τότε.

Μάχομαι σε στάση εμβρύου

συμπαντικού  πεδίου

μεθυσμένος Δον Κιχώτης

ένας ξεχασμένος πότης.

Κράτησα το φόβο με ζάρι

στων ονείρων το ζυμάρι.

Σαν τη φυγή του εραστή

που δεν θέλει να γνοιαστεί,

για μια ζωή που φυσά σε ανεμόμυλο

ψάχνοντας του φόβου  σου τον όμηρο.

Όσο φεύγει καιρός, χάνομαι,

όσο μένει καιρός, ψάχνομαι.

Γυμνός ως θέληση, σαν κουκούλι μιας πεταλούδας

γυρεύω την αίσθηση μιας πεταμένης φλούδας.

Χωρίς να ξέρω γιατί και πότε

ίσως να αγαπήσω μόνο τότε.

...σκληρός από πραγματικότητα?...

   Σε ένα κόσμο που όλα μάς φαίνονται πιθανά και τίποτα απίστευτο, πώς να γεννηθούν από μέσα μας οι δυνατότητες για απίθανα και πιστευτά?Τα πάντα συμβαίνουν όχι γιατί μπορούμε να τα προσδοκούμε και να τα πραγματοποιούμε, αλλά γιατί οι επιθυμίες μας, τείνουν να γίνουν βαθμοί ελέγχου σε αυτά που μας επιβάλλονται...

Τί θα ήθελες να ζεις στη μοναξιά σου?

  Ξεσπώ από καρδιάς , με καρδιά. Πετώ την καρδιά μου κοντά στην καρδιά σου. Δεν έχω χρόνο να τηρώ το πένθος καταστάσεων, πραγμάτων που πλέον δεν υπάρχουν. Έχω να τηρήσω το δικό μου και το δικό σου , για όλα αυτά που αφήνουμε να μας προσπεράσουν. Τούτη τη στιγμή , μου έρχεται να αμολήσω την καρδιά μου σαν σαΐτα  που την περιμένουνε κάπου, μακριά πολύ, αργά πολύ. Να πετάξει και να πεθάνει στην πρώτη γραμμή ενός ιερού πολέμου της ζωής. Ενός ιερού πολέμου όπου εκεί η πραγματικότητα είναι τα όρια της ψυχής σου, αρκεί να είσαι ερωτευμένος αέναα με αυτά και τότε θα ανακαλύψεις τη διάσταση μιας άλλης πραγματικότητας , της αληθινής και της ουσιαστικής… Ο σταυρός του καθενός μας , μας δείχνει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της ψυχής μας. Πίστη… ταπεινότητα.. αγάπη.. συγχώρεση.

   Στο σχεδόν βέβαιο, στης ζωής το αναγκαίο φως, σήμερα ξαναπεθαίνω και ξαναζώ σε έναν σπασμό μιας μνήμης. Μνήμης αναστάσιμης που ρουφά όπως το κερί το φως. Αυτό που έχουμε όλοι μέσα μας , αλλά το λησμονούμε. Τούτο να θυμάσαι:

                               ….όταν αλλάζεις  αυτό που πιστεύεις

                                   αλλάζεις και τους τρόπους που νηστεύεις…..

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν Νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμεν σου τὰ πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου ἀνάστασιν».

..όταν ένα Σ γίνει Χ και το σώμα γίνει χώμα, τι θα έχει απομείνει άραγε από το καθέναν μας?

   Αγωνιώ  γιατί θέλω να αγγίζω ανθρώπους και όχι ηλικίες. Μα σκιαγραφώ έναν κόσμο που έχει χάσει τα μεγάλα ερείσματα της ζωής, που αναζητά το άφατο στο καθημερινό του συμβάν. Μένουμε σε μια χαύνωση συναισθηματικής ξηρότητας. Θέλουμε να λεγόμαστε θετικιστές αναρριχητές χλιαρών αμφισβητιών, που στην ουσία όμως είναι καταφατικές στην σκληρή μας πραγματικότητα. Συνεχίζουμε να καταναλώνουμε τις δυστυχίες των άλλων με σαδισμό και απληστία. Μια γυάλινη φιλανθρωπία , ξεκούραστη και μαζική… Καλημέρα! Σας είπα?  Όχι , βιάστηκα να πω πάλι τα δικά μου. Σήμερα λοιπόν το πρωί  σηκώθηκα με τις γύμνιες μου κρυολογημένες, τα μάτια μου βαριά, αφού ξαγρύπνησαν στο παράθυρο της νύχτας. Και αναζητώ το πρώτο φως. Και το βρήκα σε ρίζα ενός φυτού. Μικρό αντάρτικο, απλό. Χωρίς  ονομασία. Ζεστό χώμα από τη  γη. Καρπός ευλαβικός, δώρο στις χούφτες μου. Αγγίζω τις μνήμες του. Την υγρασία του. Την μυρωδιά του. Τι ήταν άραγε πριν αυτό το κομμάτι γης? Πώς αποτέλεσε φάτνη γέννησης ενός σπόρου να βλαστήσει? Πώς μεταφέρθηκε αυτός ο σπόρος εδώ? Εδώ σε αυτό το μέρος που πατώ? Και όταν το Σ  από το σώμα γίνει ο άγνωστος Χ στο χώμα μιας εξίσωσης που θα λυθεί από τις επόμενες γενιές, τότε όλοι εμείς τι θα έχουμε να πούμε? Το σώμα μας είναι το χώμα μας. Με τον δικό του σπόρο. Και περιμένει από τη ζωή του καθενός μας να βλαστήσει. Θέλει  Φως, φροντίδα , χρόνο. Θέλει τροφή στις μικρές του ρίζες. Δεν θέλει πολλά. Μόνο την έγνοια μας για να επιβιώσει στα απρόοπτα του Χρόνου. Μέσα του λοιπόν θα πρέπει να υπάρχουν  οι μνήμες ζωής  μας για επιβίωση. Μνήμες μιας μάχης  που άλλοτε κερδήθηκε και άλλοτε χάθηκε. Μα που πάντα δόθηκε. Ξέρετε κάθε μέρα υπάρχει το περιθώριο της επιλογής που ζει και αναπνέει καθημερινά στα φανάρια της αγωνίας μας. Να περάσει ή να περιμένει. Και έτσι οι ζωές μας ζουν φυλακισμένες σε έγνοιες και άγχη επίπλαστα. Και εμείς μοχθούμε ίσα-ίσα για το μεροκάματο που ανακυκλώνει την αληθινή δυστυχία σε ένα χρηματιστήριο θλίψης που σιγά –σιγά μεταμορφώνεται σε οργή. Και εγώ, εγώ χαμογελώ προσπαθώντας να βάλω τρικλοποδιά στη ρουτίνα μου…

   Λίγο πριν το τέλος όταν ένα Σ γίνει Χ και το σώμα γίνει χώμα, τι θα έχει απομείνει άραγε από το καθέναν μας?  Ο ιός αυτός θα φύγει. Και η ζωή θα μείνει. Κάποιος άλλος ιός θα ξανάρθει(όχι απαραίτητα βιολογικός). Και τότε η ζωή θα μείνει. Λαβωμένη μεν, αλλά θα μείνει. Με πολύ χώμα γύρω της. Και θα κληθούμε να σπείρουμε , να φυτέψουμε, να καλλιεργήσουμε, να φροντίσουμε. Ο ένας τον άλλον. Ας κοπούμε από τις σκιές των άλλων που περπάτησαν και περπατούν επάνω μας. Τι περιμένουμε? Ας ταξιδέψουμε από το άρρωστο μέρος στο υγιές. Και ας χυμήξουμε  γεμάτοι δάκρυα, χαμόγελα, πόνους, επιθυμίες, μνήμες, πληγές… χώματα… χρώματα ο ένας στον άλλον και να ζωγραφίσουμε το δικό μας χάρτη για να δούμε που ανήκουμε…