Εγέρθητι φίλε μου!...στο ύψος της ομορφιάς της ζωής σου…

-Εγέρθητι!

-Που;

-Στο ύψος της ομορφιάς της ζωής σου.

Αυτός ήταν ο πρωινός μου διάλογος…ανάμεσα στην ψυχή και στο νου μου. Και ύστερα σεργιάνισα με το ολόγραμμα της σκιάς μου, γιατί φίλε ο χρόνος θέλει χρόνο για να αποκαλυφθεί. Εσένα ο δικός σου χρόνος τι είναι; Είναι ένας υπερσυντέλικος συντελεσμένος ενεστώτας προσδοκιών και καταναλώσεων; Μια αγάπη που σε ¨καρφώνει¨ σε έναν κόσμο που θέλει να τα εξηγεί όλα; Εγωισμοί και φόβοι που τους κάναμε νομοτέλεια; Ανάγκες που γίναν ματαιώσεις και μετά στυλώθηκαν ως άμυνες; Ή μήπως μια αφύγραντη γωνία ψυχής, στεγνή από συναισθήματα; Ποιος είναι ο προσωπικός σου χρόνος;

Ακουμπώ τον καπνό της παρουσίας μου, βάζω φιλτράκι ονείρων, σαλιώνω το λευκό χαρτάκι μιας ανέμελης εφηβικής ανησυχίας…και με ανάβω…Σαν μια τζούρα εμπύρετων αγγιγμάτων. Σαν μια τζούρα χρόνου που γίνεται ψίθυρος γεμάτος μυστικά. Σαν μια γλώσσα που απιστεί στα αληθινά ψέματά μας. Σαν μια τζούρα λάθους που το εισέπνευσα και τώρα το εκπνέω ως αναστάσιμο γεγονός εμπειρίας.

 Όχι φίλε μου ο χρόνος που είσαι, δεν είναι απόθεμα ορισμένων πιθανοτήτων. Ούτε σώμα πλασμένο από απουσίες. Δεν είναι αστέρι χωρίς ουρανό. Ούτε είσαι η συρρίκνωση μιας εντύπωσης. Δεν είναι αυτός σου ο χρόνος μια πειθαρχία στις απομιμήσεις της ζωής, ούτε αράγιστη βεβαιότητα στους αγοραπωλητές της εξουσίας.

 Σε τούτο τον κόσμο που ζούμε υπάρχει υπογεννητικότητα ελπίδων. Για αυτό σου λέω ο χρόνος που είσαι είναι η τζούρα σου επειδή άναψες το θαύμα σου που δεν πίστευε κανένας, είναι ο τόπος που δεν θα ξαναβρείς ποτέ, το παιδικό σου πείσμα που αισθάνεται ελεύθερο από τις γνώμες των άλλων….Εγέρθητι φίλε μου!...στο ύψος της ομορφιάς της ζωής σου…

 

...υπάρχουν λέξεις ομόηχες, κάτι σαν συγγενείς...

 

...υπάρχουν λέξεις ομόηχες, κάτι σαν συγγενείς εξ αγχιστείας που δανείζουν τα  νοήματά τους και τα κουράγια που αυτές φέρουν μέσα τους η μία στην άλλη σε ζόρικες εποχές...

... κάτι σαν συνωμοσία μιας αλληλεγγύης, έτσι και τώρα δα το "κερί" λιώνει και γίνεται "καιροί" και ζεσταίνει τα χνώτα των αληθειών, κουρνιάζει το φως στις ανάσες μας και ιχνηλατεί τις αξόδευτες ψυχές μας...

...μα υπάρχουν και "καιροί" σαν τώρα δα που μυρίζουν σαν σβήνει το φυτίλι, ρίγανη... βασιλικό…και πείσμα παιδικό...ονείρατο..και όταν ο καπνός από το σβήσιμο μείνει στο τέλος, θα γίνει μια μνήμη, μια ισχυρή εκδοχή του Χρόνου μας…που σαν ταξιδιάρικα πουλιά θα κινήσουν για νέα ταξίδια γης και ουρανού....υπάρχουν λέξεις που χαζογελούν για αυτήν τους την συνωμοσία αλληλεγγύης...που ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν την αντιλαμβάνονται καμία φόρα...  

...ο θάνατος δεν είναι το τέλος του δρόμου, απλά είναι το τέλος ενός δρόμου...

...και κάπως έτσι ο χρόνος γλιστράει και σε " κοροϊδεύει" ...με ένα Χ που χάνεις, με ένα Ρ που ρωτάς, με ένα Ο που ονειρεύεσαι, με ένα Ν που νοιάζεσαι, με ένα Ο που ορφανεύεις και με ένα Σ που σιγάς .... η ψυχή δεν είναι για να βγαίνει, είναι για να εξυψώνεται...κάπως έτσι σχηματίστηκε ο ΧΡΟΝΟΣ μέσα μου βλέποντας αυτή την οικογένεια σήμερα...φίλε μου να αγαπάς χωρίς προσδοκία και προϋποθέσεις γιατί έτσι μόνο ο θάνατος δεν είναι το τέλος του δρόμου, απλά είναι το τέλος ενός δρόμου...σε τούτη τη ζωή να αγαπάς τους ανθρώπους σου όχι γιατί φύγανε, αλλά για αυτά που έκαναν όσο ζούσανε...(αφιερωμένο στον κύριο Κώστα...)

...έλα κάθισε σιμά...

...υπάρχουν στιγμές που περιπλανώνται σε κάτι ξεχασμένα παγκάκια και ψάθινες καρέκλες αγκαζέ με τον ήχο των ανθρώπων πριν τις λέξεις τους που καρτερούν να καθίσουν σαν σιωπή εκκωφαντική...

...υπάρχουν στιγμές που με ρωτάς "χάθηκες;" Και εγώ σου απαντώ " μόνο εάν με έψαχνες"

...υπάρχουν στιγμές που εξατμίζεται ένα κομμάτι από το σώμα μου και μπαίνει στο σώμα σου για να σε μεταλάβει και ίσως έτσι σε καταλάβει...

...υπάρχουν στιγμές που όσο γερνούν και φεύγουνε τόσο λαχταριούνται ...

...έλα κάθισε σιμά μου πριν είναι αργά...
 

Περνάνε οι μέρες μας...

 ...περνάνε μέρες που ταριχεύουμε τα "τώρα" μας στους χθεσινούς μας φόβους

...περνάνε μέρες που οι σκέψεις γδύνονται χωρίς αιδώ γιατί δεν ξέρεις ποιος είναι ο εαυτός σου...Αυτός που δείχνεις; Αυτός που είσαι; Αυτός που κρύβεις; Ή αυτός που δεν είσαι;

...περνάνε μέρες που οι πόνοι αποκτούν δικαιώματα μέσα σου, γιατί φίλε μου οφείλουμε να ξέρουμε ότι όταν στη ζωή του κάποιος ανακατεύει τα νερά δέχεται και τα κύματα

...περνάνε μέρες που μια γουλιά κρασιού ασύρτικου, μας προτρέπει να γευτούμε τις αλήθειες των δυσκολιών μας που δεν χωράν καμιά πρόβα...

...εις υγείαν!!

...και να τούτη δα τη στιγμή...

 ...και να  τούτη δα τη στιγμή η πλάση με φωτογραφίζει στην προσπάθεια μου να κρατήσω εγώ μια στιγμή μέσα μου από δαύτην...μια γλυκιά αυταπάτη...σχεδόν παιδική...

...και να τούτη δα τη στιγμή συλλογιέμαι πώς αφήνουμε τις ζωές μας να φτιάχνουν γκρεμούς και αδιέξοδα που μετά τα κρύβουμε και από εμάς τους ίδιους...

...και να τούτη δα τη στιγμή που στοχάζομαι πως  φτάσαμε να ζούμε ανάμεσα σε βαρύγδουπα "αν" που φέρουν όλο το βάρος των δηλώσεων μας

...και να τούτη δα τη στιγμή σκέφτομαι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό και αναρωτιέμαι εάν είμαι τελικά μονάχα αυτό...

...και να τούτη δα τη στιγμή διερωτώμαι ότι τελικά εμείς οι άνθρωποι τρέμουμε το θάνατο όχι γιατί μας είναι άγνωστος αλλά γιατί μας θέτει αντιμέτωπους με όλα όσα έχουμε μετανιώσει, με ψέματα που έχουμε πει, με ανθρώπους που έχουμε πληγώσει, ή απλά με τη ζωή που δεν ζήσαμε..

...να ξέρεις όμως πως υπάρχουν πάντα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις ...το θέμα είναι τι θα κάνεις με αυτά ...όπως ο πόνος....

....μάθε λοιπόν τον πόνο για τον οποίον συγχωρείς τον εαυτό σου και νιώσε το ψυχικό "χρέος" σε όσους σε αγαπούν ...ξεκινώντας με εσένα τον ίδιο..

...και να τούτη δα τη στιγμή χωράς σε ένα στιγμιότυπο που η ίδια η πλάση σου χαρίζει την ομορφιά της...πάτα λοιπόν το γαμημένο κλικ και νιώσε για λίγο αθάνατος στην θνητότητα σου...

Ζωές που φεύγουν αξόδευτες...

...ζωές που φεύγουν αξόδευτες καθώς μοιάζουν πιότερο στις υποσχέσεις που αυτές δίνουν, παρά στις πράξεις τους που μένουν στο τέλος ως αναποτελείωτοι καημοί

...ζωές που φεύγουν αξόδευτες μα δεν ξέρουν προς τα που να πάνε, στην πίσσα του φόβου ή στον παράδεισο μιας μπόρεσης

...ζωές που φεύγουν αξόδευτες γιατί προσπάθησαν να διαβαστούν ως συλλαβές από παλιά αλφαβητάρια

...ζωές που φεύγουν αξόδευτες σαν οι εμποδισμένες τους ανάσες ίσα ίσα που ακούγονται από κάτι παλιά τρανζίστορ με τις μπαταρίες των δειλιών τους

...βάλε τα χέρια σου στις τσέπες της αξόδευτης ζωής σου, πιάσε τα ρέστα που αυτή σου άφησε και κέρνα, τράταρε το υπόλοιπό σου ένα παγωτό κυπελάκι, σαν εκείνο που όταν ήσουν μικρός, έκρυβε ένα παιχνίδι-έκπληξη από κάτω και που ξέρεις ίσως εκεί βρεις το νόημα στο ξόδι σου...
 

Λεω-φόρος....λέει αυτό που φέρει μέσα της...

Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας ζούσε ο μικρός Σπυράκος...Του άρεσε στους περιπάτους που έκανε με τους γονείς του να μπαίνει ανάμεσα τους , να πιάνει τα χέρια τους και να τραμπαλίζεται...σε μια λοιπόν από αυτές τις βόλτες ,το βλέμμα του που μια έβλεπε τη γη και μια τον ουρανό, έπεσε πάνω σε μια ταμπέλα που ανέγραφε "Λεωφόρος Αιγαίου 6" και είχε και ένα καραβάκι πάνω από τον αριθμό 6..κάτι δεν καταλάβαινε μέσα του όμως καλά....οπότε τι πιο φυσικό για αυτόν να ρωτήσει τη μαμά και τον μπαμπά του

-"Μαμά, μαμά έχει το Αιγαίο λεωφόρους ;"

-"Μάλλον ναι.." αμήχανα αλλά συνωμοτικά απάντησε η μάμα του

-"Μπαμπά, μπαμπά δηλαδή, δηλαδή αυτοί οι έξι άνθρωποι αφού το λέει και ο αριθμός μένουν σε ότι λένε πως φέρουν; Αυτό δεν σημαίνει λεω-φόρος;"

-"Εεε, μπορείς να το πεις και έτσι" απάντησε με ένα χαμόγελο αινιγματικό ο μπαμπάς του...

Από τότε λοιπόν ο μικρός Σπυράκος έμαθε στους γονείς του πως ειλικρινές και αληθινό είναι, όταν οι άνθρωποι  μένουν σε αυτό που "λένε πως φέρουν" μέσα τους και ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή στο ρολόι της καρδιάς τους μπορούν να πάρουν τη βαρκούλα τους και να σεργιανίσουν στην απλωσιά της θάλασσας και στο καταφύγιο των σύννεφων...μπας και οδηγηθούν στη δικιά τους λεω-φόρο που θα κληθούν να τη βαπτίσουν...
 

Μη φοβάσαι να χάσεις..

 Μη φοβάσαι να χάσεις. Αν είναι σωστό θα συμβεί...ούτως ή άλλως το καλό δεν χάνεται...

Μη φοβάσαι να είσαι αληθινός και στα καλά σου και στα κακά σου...

Μη φοβάσαι την υπομονή σου. Φέρει τη νίκη μέσα της, γιατί μάχεται να κερδίσει λύπες και στενοχώριες...

Μη φοβάσαι όταν η καρδιά σου ευλογεί την ύπαρξή σου...

Μη φοβάσαι να αγαπάς χωρίς προσδοκία, όσες βέβαιες απώλειες και εάν συναντήσεις...

Μη φοβάσαι να σου αρέσουν οι αδιάβατοι δρόμοι που επιμένουν...γιατί ο χρόνος αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς...

Μίλα μου σαν ένα φύλλο...

Μίλα μου σαν ένα φύλλο, για το ταξίδι σου και τις απώλειες που είχες...

Μίλα μου σαν μια ρίζα, για τις ανάγκες που σου επιβάλλουν τις σιωπές σου...

Μίλα μου σαν το νερό, για την ανυπόταχτη φύση των ονείρων σου...

Μίλα μου σαν ένα καρπό, για τον τόπο σου που κρύβει μέσα του μυριάδες άλλα τοπία...

Μίλα μου σαν μια αντανάκλαση πάνω στην πηγή σου, για τα χνάρια σου, τα πατήματά σου, που αφήνουν τα ίχνη τους αργότερα από την ανυπομονησία σου...

Και όταν θα αποκάμεις από λέξεις και ανάσες, άσκησε τη μνήμη σου με ένα φιλί, με ένα άγγιγμα, με μια αγκαλιά και να θυμάσαι πως για να βρεις την πηγή σου οφείλεις καμιά φορά να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα...

Ξέρεις...

Ξέρεις...και στις γωνιές του βίου μας υπάρχει ζωή, ακριβώς εκεί που δεν μπορείς να σκουπίσεις όλη τη σκόνη του χρόνου σου, μα μπορείς να γράψεις το όνομά σου...

Ξέρεις...με σεβασμό πρέπει να αφαιρείς τα αποπάνω, ώστε να βρεις αυτά που έχουν κατάβαθα μείνει...

Ξέρεις...μερικές φορές ο θυμός σε κάνει και γενναίο

Ξέρεις...η αγάπη είναι η ολοκλήρωση της δικαιοσύνης στις ζωές μας

Ξέρεις...όλα τα χωρά τούτος ο καιρός, τα οδόσημα της ζωής και της αγάπης, τις σκιές των συναντήσεών μας, στιγμές και μέρες που ζητούν καταφύγιο άλλοτε στο φως και άλλοτε στο σκοτάδι

Ξέρεις...γιορτάζουν κάθε σου βράδυ οι αχειροποίητοι φόβοι σου και πίνουν στην υγεία σου

Ξέρεις...δεν σημαίνει όταν ο δρόμος σου είναι δύσκολος ότι σίγουρα θα βρεις αυτό που ψάχνεις, γιατί μπορεί να το έχεις ήδη μπροστά σου

Ξέρεις...να ακούς, να κοιτάζεις, να μιλάς με αυτό που είναι μέσα σου

...γιατί μόνον οι ψυχές μας ήρεμα μπορούν να ωριμάσουν τον χρόνο των ζωών μας

 

Ζητιανεύουν και απόψε...

 

Ζητιανεύουν και απόψε τα όνειρά μας. Έρχονται πληγιασμένα και καμπουριαστά πλέον τα βράδια σε εμάς, καθώς κουβαλούν άσκοπους πόνους και φοβισμένες ελευθερίες...

Ζητιανεύουν και απόψε οι πιο μεγάλες αλήθειες μας, αυτές που δεν τις έχουμε πει ακόμα, γιατί δεν έχουν φωτιστεί από το μοίρασμά τους με τον συνάνθρωπό σου...

Ζητιανεύουν και απόψε τα σώματά μας, τα κορμιά μας, βιάζονται, τρέχουν πιο γρήγορα από τις σκέψεις μας και πιο επιπόλαια από τα συναισθήματά μας, χωρίς να φτάνουν ποτέ κάπου...

Άνθρωπε πρέπει να ψάξεις να βρεις τη θέση σου στον κόσμο και να θυμάσαι ότι το εμείς δεν υπάρχει μόνον για να περνάμε εμείς καλά...

Απόψε θα με κεράσω, θα σε κεράσω για να ξεδιψάσω τα απωθημένα σου, νερό σταυρωμένο, διάφανο, υποσχετικό...νερό συγχώρεσης...το ένα της βροχής που ξεπλένει τα μέσα μας, το άλλο της θάλασσας που ξαρμυρίζει τους εγωισμούς μας στα βράχια των δυσκολιών, εκείνο του ποταμιού που καθάριο και ορμητικό ορίζει τις όχθες των αντοχών σου και σου ανοίγει το διάβα σου προς την αφετηρία της ύπαρξής σου και αποκαμωμένο και το νερό που γίνεται από το δάκρυ σου, το δάκρυ του πόνου, της αγάπης σου και της μπόρεσής σου.

Απόψε έλα πιο σιμά, μην κιοτεύεις έλα να δεις και να γευτείς την αέναη διαύγεια της ζωής σου σε ένα ποτήρι νερό, που ενώνει τη γη και τη θάλασσα...τον ουρανό και την καρδιά σου μπας και κατορθώσεις να ξεδιψάσεις της ανημπόριες σου.

Για δες...

Για δες...τους ανθρώπους που και πως αποκαλύπτονται στις καταιγίδες της ζωής

Για δες...τις καρμπόν ζωές που ζούμε

Για δες...γιατί δεν έγινες αυτά που ήθελες να γίνεις

Για δες...ότι η βία της πληροφορίας, πληρότητα βίας φέρει μόνο

Για δες...γιατί τα ηχηρά ψέματά σου παντρεύονται τις ανομολόγητες αλήθειες σου

Για δες...γιατί δεν πρέπει να ζητάς νόημα, αλλά να δίνεις νόημα

Για δες...γιατί η ζήτηση και η προσφορά κατέληξαν να είναι το ίδιο και το αυτό

Ίσως τότε μόνον κατανοήσεις πως η Ιστορία και ο πολιτισμός μας είναι σαν τον καθρέπτη του αυτοκινήτου, κοιτάς πίσω... για να πας μπροστά, το θέμα είναι τι αφήσαμε εμείς πίσω για να δούμε...

Αν για λίγο γινόσουν ένα ανώνυμο, ταπεινό βότσαλο...και σε πετάγανε στη θάλασσα πόσα γκελ και πόσο παφλασμό θα άφηνες πίσω σου πριν πάρεις τη θέση σου στο βυθό της λησμονιάς?

Σήμερα η μέρα μου ξέχασε να κλειδώσει...

Σήμερα η μέρα μου, ξέχασε να κλειδώσει και τσουπ "παρείσφρυσαν" στον κόσμο της φιγούρες σαν άχραντα μυστήρια.

 

Σήμερα η μέρα μου, ξέχασε να υπολογίσει... και οι εικόνες που μου χάρισε γίνηκαν λέξεις....σαν βέλη.

 

Σήμερα η μέρα μου, έμεινε εκτός δικτύου...χωρίς κινητά και υπολογιστές, χωρίς μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μου αποκάλυψε την χαμένη και ορφανή μου ελευθερία.

 

Σήμερα η μέρα μου, με ρώτησε πόσες είναι οι ήττες μου...και εγώ της απάντησα όσες οι κουλές νίκες μου.

 

Σήμερα η μέρα μου, εισέπνευσε της αναρχίας μου τους φόβους για  να σταματήσω να προφασίζομαι τις αποφάσεις μου.

 

Σήμερα η μέρα μου, με γάζες σταμάτησε την αιμορραγία του κενού μου, άντε και με λίγο οξυζενέ σύνεσης μπας και αφρίσουν τα τραύματα των πληγών μου και ξαφρίσουν τις αλήθειες μου...τώρα, τώρα δα που γονατίζω.

 

Σήμερα η μέρα μου, μου χάρισε το μιλιμετρέ της για να αναπαραστήσω τις μουσκεμένες μου δειλίες στο χαρτί της ζωής μου για να δείχνουν πιο μικρές μπας και τις αντιμετωπίσω.

 

Σήμερα η μέρα μου, με ρώτησε γιατί ασφαλτοστρώσαμε τα συναισθήματά μας με την πιο δυνατή πίσσα και οδηγούμε τα οχήματα που είμαστε εντός... άδεια.

 

Τι να πω;  Τι να απαντήσω; Να της πω...πως οι λύπες των ανθρώπων ζητιανεύουν τη διάψευσή τους; Να της πω ότι εμείς οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε ανθρώπους για τις επιθυμίες μας; Ότι στις ζωές μας πρωταγωνιστούν τα τίποτα που προσποιούνται το παν; Μήπως και οι μνήμες μας δεν προσαρμόζονται σε ανάγκες και οι ανάγκες αυτές σε νόμους επιβίωσης... νόμους ελεύθερης αγοράς; Σάμπως απέμεινε και τίποτα που μπορεί να χαρακτηριστεί αληθινό; Ίσως, ίσως...ίσως αληθινά να είναι αυτά που δεν γνωρίζουμε ακόμα.

 

Σήμερα η μέρα μου ξέχασε να κλειδώσει μπας και ελευθερωθώ από τον εαυτό μου και τον δώσω στον Εαυτό μου.

 

Σήμερα η μέρα μου επίτηδες ξέχασε να κλειδώσει μπας και πατήσω το off στο τηλεχειριστήριο της ζωής μου και γυρίσω το βλέμμα και στα ερείπια των πραγματικοτήτων μας.

 

 Άνθρωπε δες πως τρακάρουμε με εικόνες, ρόλους, πληροφορίες αποφάσεις, συναντήσεις και συνδιαλλαγές που ρέουν προς μια χωματερή που μολύνει το ψυχισμό μας.

 

Άνθρωπε μην αποφασίζεις και μην διαλέγεις ποια συναισθήματα να "νιώσεις" , νιώσε τα όλα.

 

Άνθρωπε όταν κρύβεις τον εαυτό σου από εσένα, όταν κρύβεις τα θέλω σου, κάποτε θα λυπηθείς, αλλά θα είναι αργά.

 

Άνθρωπε μην ζεις και μετατρέπεις τη ζωή σου σε καθαρή διεκπεραίωση δίχως απόλαυση και δίχως ίχνος εγκαρδιότητας.

 

Αγάπα τον πόνο σου, τις πληγές σου για να αντέξεις. Ούτως ή άλλως όταν πονάς δεν φοβάσαι...φοβάσαι πριν...μην και τυχόν πονέσεις.

 

Στη ζωή είτε προχωράς ή γερνάς μαζί της...για αυτό σου λέω άσε ξεκλείδωτη τη μέρα σου...