Η αγάπη είναι η ολοκλήρωση της δικαιοσύνης στη ζωή μας...

 

Υπάρχουν φορές στη μέρα σου, που λαμβάνεις ένα ανέλπιστο δώρο. Ένα τέτοιο δώρο ήταν για εμένα σήμερα στο μικρό μου περίπατο, ο κύριος Αποστόλης. Ετών 90...παρακαλώ! Μου θύμισε  πως η αποστολή του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, Μου υπενθύμισε πως εμείς οι άνθρωποι βρισκόμαστε σε αδιέξοδα, παρόλο που δεν μας λείπουν οι δρόμοι.

Πως η μόνη υπόσχεση στη ζωή μας...είναι να τιμάμε τη ζωή μας με το να είμαστε ο εαυτός μας. Πως με σεβασμό πρέπει να αφαιρούμε τα βαρίδια από επάνω μας, ώστε να βρούμε αυτά που μας έχουν απομείνει. Πως η αγάπη είναι η ολοκλήρωση της δικαιοσύνης στη ζωή μας. Πως ο χρόνος αλλάζει όταν αλλάζουμε και εμείς.

Με έκανε να σκεφτώ να κάνω αυτά που δεν ξέρω για να μάθω και να κατανοήσω αυτά που  ξέρω. Να θυμηθώ πως μόνο αυτό που έχεις ζήσει μπορείς να ξεχάσεις. Άραγε εμείς τι ουσιαστικά έχουμε ζήσει; Να μην λησμονώ να κλείσω τη ζωή μου σε όλες τις πτώσεις της...τη δοτική, την αιτιατική, τη γενική...μπας και συναπαντήσω την "πτώση" μου. Να μην ξεγράψω μέσα μου πως η αναβολή είναι η κλοπή του χρόνου από τη ζωή που έχουμε για να ζήσουμε και να αξιωθούμε.

Να μην γίνουμε ένα "αργότερα" που έγινε τελικά ένα "ποτέ". Να μην βιαζόμαστε να βάζουμε λέξεις σε εκείνες τις σιωπές μας τις αναγκαίες και λυτρωτικές που έχουν πολλά περισσότερα να πουν.

Ο κύριος Αποστόλης σήμερα μου δίδαξε πως όλοι μας ηχούμε μια αιωνιότητα μέσα μας, για αυτό οφείλουμε  να μην ζούμε στην δήθεν ισορροπία των εκκρεμοτήτων μας, ούτε να γλιστρούμε στους φόβους μας και να παθαίνουμε συντριπτικά κατάγματα συναισθημάτων.

Στηριζόμενος στην μαγκούρα του και κρατώντας ένα τριαντάφυλλο, δεν ήξερα εάν περιμένει μια αιώνια αγάπη, εάν καλωσόριζε τις αναμνήσεις της ζωής του...ή εάν περίμενε κάποιον σαν και εμένα για να μου το δώσει.

Κύριε Αποστόλη σας ευχαριστώ.....

Μοναδικά γεννιόμαστε, ξεχωριστά γινόμαστε....

Στο απρόσμενο των βημάτων σου μπορεί να μετουσιωθείς στα φύλλα που πέφτουν. Κουβαλάνε στην πτώση τους αυτή τη ριπή του ανέμου, το μαστίγωμα μιας καταιγίδας, το καφέ χρώμα μιας νομοτελειακής εμπειρίας ζωής.

Σημασία τότε δεν έχει γιατί έχουν πέσει τα φύλλα σου. Αλλά που απαγκιάζουν...όπως εδώ...που στρογγυλοκάθισαν σε τόπο συνάντησης και περιμένουν από τον πρώτο διαβάτη να καθίσει και να τα αφουγκραστεί...γιατί η ζωή δεν ασχολείται με τα χρόνια, αλλά με την πίστη που δεν γνωρίζει κανένα εγγυημένο κέρδος. Η πίστη στον άνθρωπο.

Και σαν τα κλαδιά απογυμνωθούν και παραμείνουν έρημα, πουλιά θα έρθουν να κουρνιάσουν και να ζεστάνουν τις θέσεις των φύλλων που έπεσαν, καθώς μοναδικά γεννιόμαστε, ξεχωριστά γινόμαστε.

Μέχρι και αυτά να ξαναγίνουν η μοίρα της πτώσης ενός φύλλου. Στο απρόσμενο των βημάτων μου σήμερα ξεγλίστρησα από τις υποψίες μου και με το νου μονάχα στην καρδιά, με το δίκιο πάνω από το νόμιμο, κοπιάζω να γίνω μια μνήμη, μια ισχυρή εκδοχή μέσα στον Χρόνο μπας και οι ζωές μας γίνουν και οι προφητείες μας. Γίνουν μια απεριόριστη και τέλεια αιτία...για να αγαπάμε τις πτώσεις μας. Όπως τούτα εδώ τα φύλλα...

 

Στα ερείπιά σου...χωράνε τα αιρεί-πια σου.

 

   Σουλάτσο πρωινό σήμερα στους δρόμους της πόλης. Όχι τους πολυσύχναστους. Περισσότερο στους underground. Εκεί όπου τα αποτυπώματα ζωής μιλάν πιο βαρυσήμαντα από τις κενοφανείς οχλαγωγίες των εμπορικών δρόμων. Εκεί όπου η σιωπή παραμένει ασάλευτη στον χρόνο έως ότου την «αγγίξεις» και την ξετυλίξεις σαν εκείνο το παιχνίδι, το γιο-γιο. Το έβαζες στα δάχτυλα και με μια παλινδρομική κίνηση πρώτα προς τα κάτω και μετά προς τα πάνω, ξετυλίγεις και μαζεύεις τη σιωπή αυτή που είχε τελικά τόσες ιστορίες να σου διηγηθεί. Αρκεί να κράταγες τον ρυθμό. Στο χέρι σου είναι.

   Σε αυτό μου το διάβα λοιπόν, αντίκρισα αυτά τα ξέφωτα-ερείπια, που στο πείσμα των καιρών αντέχουν ακόμα ανάμεσα στις πολύβουες, στενόχωρες πολυκατοικίες, ως άλλες αρχαίες στιγμές που χάθηκαν στις υποσχέσεις τους, μα που σήμερα βλέποντάς τες, ήρθε ο καιρός να εκπληρωθούν. Στέκονται εκεί ως επίγεια κρησφύγετα αναμνήσεων και ανείπωτων ιστοριών. Στέκονται εκεί μπρος από τα γκρεμισμένα σπίτια με τα ίχνη που αυτά αφήνουν…μιας άλλης εποχής…πιο ανθρώπινης και πιο περήφανης.

    Μέσα σε αυτά λοιπόν τα χαλάσματα, μέσα σε αυτά λοιπόν τα ερείπια, πάσχισα σήμερα να βρω μέσα μου, όχι τη νομιζόμενη αβεβαιότητα της εποχής που ζούμε, μα τον λόγο της βεβαιότητας της ψυχής μου. Κοντοστέκομαι για να ακούσω την ερώτησή μου… «ο χρόνος σε οδηγεί στους δρόμους σου ή οι δρόμοι σου στο χρόνο σου;». Σήμερα, σήμερα…δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ούτε αύριο θα ξέρω.

    Ένα στέκι είναι η ζωή που είσαι ο πιο πιστός θαμώνας. Τα πάντα μέσα σε αυτά είναι ή φαίνονται αναλλοίωτα. Αλλά που όταν από το παράθυρο παρατηρείς έξω…τα πάντα αλλάζουν, τα χρόνια, οι δεκαετίες, ο κόσμος, τα μέρη, τα κτίρια, οι συνήθειες, τα αγγίγματα…μα όχι τα ψυχικά αποτυπώματα. Ως ένα φιλμ μηχανής, απαγκιάζουν εκεί τα «αρνητικά» τους για να σου δείξουν πως μέσα από τα χαλάσματα, μέσα από το φως, μέσα από τα ερείπια…η ζωή συνεχίζεται. Πιο στωική και ελπιδοφόρα από ποτέ.

    Πως αλλιώς να εκλάβω αυτά που βλέπω…το δέντρο…ναι φίλε μου στα ερείπιά σου, στα ερείπιά μου υπάρχουν οι ρίζες σου. Για να κρατηθείς. Και μη χαθείς. Ούτως ή άλλως η ψυχή δε θέλει να ξεχάσει, θέλει να θυμάται. Και γίνηκε δέντρο. Μοναχικό και αγέρωχο που παίζει με τις σκιές του, τα θροΐσματά των φύλλων του στο φως, ώστε εσύ να αντιληφθείς εάν έχεις κοιτάξει, ψάξει ποτέ τα όρια των σκοταδιών σου. Για να σου δείξει πως βρίσκεσαι ανάμεσα στην εισπνοή σου και την εκπνοή σου.

    Και άλλοτε ως κάτι πολυκαιρισμένα ρούχα, -τα ρούχα σου- ως μια παλιά ξεχασμένη μπουγάδα, να κρεμαστείς ως νότες στο πεντάγραμμο που τα ερείπιά σου, σου δίνουν και να γενείς αιρεί-πια. Να σηκωθείς πιο ψηλά από το ύψος των ορίων των φυλακών που οι πολύ-κατοικίες των επιτηδευμένων φόβων σού επιβάλλουν και να στεγνώσεις τη μούχλα των λαθών σου στο φως του ήλιου. Να στραγγίξεις την υγρασία που σου περονιάζει χρόνια ολάκερα τώρα τα όνειρά σου. Γιατί μέσα στα ερείπιά σου, χωράνε τα αιρεί-πια σου. Με ένα «πιστεύω» και με ένα «νιώθω» δώσε εκείνες τις μάχες, τις πιο σημαντικές…που δίνονται πρώτα μέσα μας και μετά έξω μας. Γιατί όταν δίνεις μια μάχη για το πνευματικό σου μέλλον, δε μπορεί αυτή η μάχη να μην είναι παρά μόνον…ω-ραία.