Αλήθεια τι γίνονται οι λέξεις σου όταν μεγαλώνουν?

   Αυτή η πόλη υπάρχει ακόμα. Παρά την ξιπασιά της, τις επιπολαιότητές της, τις δυσκολίες της, είναι μέσα μου αμείωτα γοητευτική. Πλέον  ζούμε στον καιρό των προσωρινών λύσεων και αυτό, γιατί χάσαμε την ικανότητα να προσαρμοζόμαστε και να τολμάμε. Τα βήματα μου σε αυτόματο πιλότο. Με οδηγούν στον ηλεκτρικό σταθμό. Στάση Σεπόλια. Οδός Ελλησπόντου 22. Καταφύγιο: το φαρμακείο του θείου μου, του Γιώργου. Εφημερεύει  σήμερα  και πάω για παρέα, αλλά πολύ περισσότερο πάω για να πάρω το φάρμακό μου-αυτό που δίνεται μέσα από τις κουβέντες που κάνουμε για οτιδήποτε μας απασχολεί-προσωπικό ή όχι. Ο θείος μου; Μια ευγενική φιγούρα. Ένας ανέστιος ποιητής της ζωής. Που μάλλον γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Ή μάλλον όχι; Πάντως η παρέα μαζί του, οι συζητήσεις μας , με οδηγούν κάθε φορά στον ίδιο σταθμό του τρένου. Στο σταθμό που έχει ο καθένας μας , όπου εκεί περιμένεις το δικό σου τρένο, στην δική σου ράγα, στο δικό σου βαγόνι, όπου σημασία δεν έχει ό,τι  είσαι, αλλά ότι  ξέρεις πως είσαι.

     Ζούμε σε έναν καιρό που ο καθένας  μας κουβαλάει  μέσα του την Ελλάδα που αντέχει. Σωστό ή λάθος, η Ιστορία θα δείξει. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι διακινητές και οι προμηθευτές  ψευδαισθήσεων  κάνουν αλισβερίσι με την πρώτη ευκαιρία  και εσύ, το κάθε εσύ, γίνεσαι αχθοφόρος ενός ονείρου που απομακρύνεται από το τέρμα σου. Και τα αισθήματά σου, οι σκέψεις σου, οι αναστεναγμοί σου …πώς να τους βάλεις σε σειρά μετά;

     “Τί γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν  Άγγελε;”,  με ρώτησε ο  θείος μου. Αλήθεια τι γίνονται; Μήπως σύννεφα που κάποτε θα πάρουν την επιταγή μιας βροχής και θα μας λούσουν με το νόημά τους; Μήπως χάπι θύμησης και μπόρεσης; Μήπως θερμόμετρο  μέτρησης αποτυχίας ή επιτυχίας; Μήπως γάζα επικάλυψης πληγής σε ένα χάρτη με προορισμούς που μας περιμένουν; Είναι φορές που στις ζωές μας, οι λέξεις μας ,μας παρουσιάζονται ή μάλλον τις ερμηνεύουμε  ως ανόητες , ως τιποτένιες , ως προδοτικές .Και άλλοτε  πάλι οι ίδιες λέξεις με την υπόστασή τους , σε συλλαμβάνουν και σε αποδίδουν στις αλήθειες τους. Και τότε  η κραυγή σου, ο φόβος σου, φαντάζουν ως χρησιμοποιημένα προφυλακτικά. Τί γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν; Μπορεί και δάκρυα που έγιναν ώρες , μπορεί  και ελπίδες που έγιναν αντοχές…όπως μου είχε πει κάποτε ο θείος μου. Μπορεί  και παλιά παρεκκλήσια όπου τρυπώνουν στις χαραμάδες τους , οι σκέψεις μας οι φόβοι μας, οι πόνοι μας, τα πάθη μας. Εκεί ανάμεσα στο ανείπωτο συντελούνται τα θαύματα τότε…Αλήθεια τι γίνονται οι λέξεις σου όταν μεγαλώνουν;

Προσπάθησε να διατηρήσεις την ¨παιδική σου ζητιανιά¨ ...

   Γύρω μου βλέπω καθημερινά πρόσωπα που έχουν αδειάσει από αισθήματα και επιθυμίες. Τις θέσεις τους παίρνουν κατακρατημένες αγανακτήσεις, επαναλαμβανόμενα παράπονα, νεκροί φόβοι.Και εσύ αντί να γεμίζεις με έναν θυμό λυτρωτικό , καθαρό και δίκαιο , γεμίζεις με ανύπαρκτους κινδύνους που σου επιβάλλουν. Ποιός  μας είπε πως δεν έχουμε δικαίωμα να αφεθούμε σε μια κραυγή σπαραχτική και ενίοτε λυτρωτική και η υγιής μας οργή  να μπορέσει να βρει καινούργιες αξιολογήσεις? Προσπάθησε να διατηρήσεις την ¨παιδική σου ζητιανιά¨ και να μαθαίνεις εκείνο που αγαπάς, γιατί η γνώση είναι και καρδιακή. Μην αγωνίζεσαι να εξαργυρώσεις μια ψεύτρα θυσία , να κουβαλήσεις μηνύματα τύψεων και να εκμαιεύσεις  συμπάθειες για να περάσεις καλύτερα. Προσπάθησε να καταλάβεις την έννοια του χρόνου στην καθολικότητά του από το να τον  χωρίζεις σε ολάκερες στιγμές, σε σημαντικά δευτερόλεπτα, σε ατελείωτες ώρες , σε βασανιστικές και ανήμπορες μέρες, σε βαρετούς μήνες. Η μοίρα του χρόνου είναι να κυλά και να περνά...και εσύ, το κάθε εσύ, είσαι μέρος της σάρκας του...

Τέλος ή αρχή....

Τελικά τι είναι πιο όμορφο? Να φτάνεις στο τέλος ή να μην αρχίζεις κάτι που δεν θες να τελειώσει?

Σύννεφο με παντελόνια...

   Η αλήθεια είναι όπως ένα σύννεφο. Μπορείς να το περιγράψεις ακριβώς όπως είναι? Μπορεί να παραμείνει ίδιο στο πέρασμα του χρόνου? Το ταξίδι του που θα οδηγήσει? Στην αποκάλυψη του ήλιου ή στην αγκαλιά μιας βροχής? Το σύννεφο αλλάζει και αλλάζει και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια...η οποία φαίνεται  , αλλά δεν πιάνεται....όπως ένα σύννεφο....

Εσείς πότε πήρατε τελευταία το ρεπό σας?

   Ρεπό σήμερα από τη δουλειά. Έχω ξυπνήσει με μια ψυχολογία κάπως παράξενη. Κάτι σαν τον δείκτη του χρηματιστηρίου. Πότε πάνω, πότε κάτω. Δεν δύναμαι να καταλάβω ούτε το γιατί, ούτε το πώς. Δεν θα πρέπει να με απασχολεί όμως καθώς και αυτό είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ομολογουμένως όμως σήμερα με ενοχλεί αυτό που νιώθω. Παίρνω στο δισάκι , τις σκέψεις μου και πάω να αναζητήσω  το καινούργιο και αυτής της μέρας έξω , για ένα σύντομο καφεδάκι...Πολλές φορές στη ζωή μου, μου αρέσει όταν βρίσκομαι έξω να αφουγκράζομαι τους ήχους και να παρατηρώ κινήσεις , βλέμματα, απρόοπτα ανθρώπων  και να τα αποθηκεύω στο χρονοντούλαπο της μνήμης μου. Ποιός ξέρει ...μπορεί κάπως ,κάποτε να μου φανούν χρήσιμα. Σχεδόν τα πάντα στην καθημερινότητά μας , έχουν εν δυνάμει ένα μάθημα να σου δώσουν. Είτε προτροπής, είτε αποφυγής. Έτσι και σήμερα, η ψυχή μου σεργιάνισε έξω και ταρακουνήθηκε από τον κύριο Μανώλη. Φιγούρα μοναχική, έψαχνε να απαγκιάσει κάπου το βλέμμα του. Το σκαρί του ταλαιπωρημένο, πληγωμένο, σαν ένα ναυάγιο που κυριολεκτικά επέζησε από τις φουρτούνες της δικής του μοίρας.

-Καλημέρα, με λένε Μανώλη.

-Καλή σου μέρα...

-Εγώ που λες με τον Θεό ξυπνάω με τον Θεό κοιμάμαι..εγώ έχω πίστη. Βέβαια κάποιες φορές φοβάμαι, αλλά εγώ τον ρωτώ γιατί και δεν μου απαντά. Αλλά εγώ έχω πίστη.

Η ιστορία του κυρίου Μανώλη, το δικό του φυτίλι, άρχισε να  καίει στα οκτώ του χρόνια. Το 1974.Τότε που με την παιδική του αθωότητα, με την αθωωτική του αφέλεια είχε ανέβει στην ταράτσα της πολυκατοικίας του , την Καθαρά Δευτέρα για να πετάξει τον χαρταετό. Και όσο αυτός ανέβαινε ψηλά και του έτρεφε τον ενθουσιασμό του, κάπου παραπάτησε και έπεσε στον φωταγωγό. Γνωμάτευση? Εγκεφαλική διάσειση και παράλυτος στα κάτω άκρα για πολλά χρόνια. Μα με την πίστη του , σήμερα γεμάτος όρεξη για ζωή, νηστικός από επικοινωνία, απλόχερος στα συναισθήματά του , θέλησε να μοιραστεί τη χαρά του, καθώς σήμερα πήρε το επίδομα Πρόνοιας από την τράπεζα και θέλησε να κεράσει τον εαυτό του ένα καφέ.

-Εγώ που λες, μου έχουν πει να παίρνω μαζί μου ένα μπαστούνι  για να με βοηθά στο περπάτημα και να με προστατεύει από τους κακούς ανθρώπους όταν παίρνω το επίδομα...

Η ζεστή φωνή του , διακεκομμένη ,αφού η ομιλία του όσο και η νόησή του είχαν επάνω τους τις συνέπειες του χτυπήματος. Αλλά η καρδιά του? Καρδιά παρθένου δάσους που σου χάριζε απλόχερα , αιφνιδιαστικά το οξυγόνο του...

-Τώρα δεν έχω γονείς. Και με κοιτά μια γυναίκα.Σήμερα θα την πληρώσω.Με το επίδομα. Θα μου κάνει και τηγανητές πατάτες.

Εγώ καθηλωμένος στην αβέβαιη βεβαιότητά μου, ρουφούσα σαν σφουγγάρι την πρωτόλεια γνώση της ψυχής του, που με έκανε να μην αφήνω ούτε ένα βαλτώδη σημείο μέσα μου.

-Ευτυχώς οι γονείς μου δεν με κλείσαν σε ίδρυμα και τώρα μπορώ να πίνω καφέ μόνος μου και να ντύνομαι μόνος μάλιστα.

   Ένιωθα τις λέξεις του σαν οπλισμένα πιστόλια. Που ζήταγα να με πυροβολήσουν. Με σφαίρες εκτίμησης και ευγνωμοσύνης για αυτό που είμαι και που κάποιες φορές λησμονώ. Σήμερα δεν καλούμαστε να εξηγήσουμε τη ζωή, αλλά να κορτάρουμε το ανεξήγητο μέρος της .Και ίσως αυτό να είναι το φως στο σκοτάδι μας. Μην λογίζεις με κανένα θεώρημα τη ζωή σου. Γιατί ποτέ δεν θα το αποδείξεις. Απλά προσπάθησε να διαφυλάξεις τη μνήμη σου-που και αυτή έχει το δικό της σώμα-να μην σαρωθεί από ένα αμνήμον παρόν που λυσσάει να εξαφανίσει αισθήματα και αλήθειες. Σήμερα ένιωσα ένα βαθύ βίωμα, αόρατο και σιωπηλό για τους γύρω μου. Ο κύριος Μανώλης μου έδωσε σήμερα απάντηση σε ένα παλιό μου ερώτημα:  ¨πώς να ξέρεις να κερδίζεις, όταν αρνείσαι επίμονα να μάθεις να χάνεις? ¨.Σήμερα ο κύριος Μανώλης ,μου δίδαξε πως κερδίζεις.. χάνοντας ενίοτε. Σήμερα πέταξε ο ίδιος τον χαρταετό του τόσο ψηλά που άγγιξε το ρουθούνι του Θεού και φωτα-αγώγησε όχι μόνο την ψυχή του, αλλά και αυτές των γύρω του. Σήμερα έχω ρεπό από οποιαδήποτε δυσκολία, αδυναμία, αρνητικότητα...Εσείς  πότε πήρατε τελευταία το ρεπό σας?

Πού κρύβεται η μεγαλύτερη δύναμη?...

  Πού κρύβεται η μεγαλύτερη δύναμη? Στη σιωπή ή στην κραυγή? Ή μήπως μιλάμε για το ίδιο νόμισμα με τις δυο του όψεις? Και εσύ απλά το βγάζεις από την τσέπη σου , το πετάς στον αέρα και από το στριφογύρισμά  του περιμένεις σε ποια όψη θα καταλήξει και πράττεις  αναλόγως κάθε φορά που έχεις να αντιμετωπίσεις μια δυσκολοκατάβλητη κατάσταση. Πιστεύω  και τα δυο είναι αναγκαία. Δεν υπάρχει μονομέρεια σε αυτό. Απλά η κάθε εκδοχή θα χρειάζεται τα δικά σου στοιχεία χαρακτήρα για να ευδοκιμήσει και να σε λυτρώσει. Αρκεί εκείνο το διάστημα ο βιωμένος σου χρόνος να μην καταλήγει να είναι ξοδεμένος χρόνος. Να μπορείς να τον παίρνεις και να τον πηγαίνεις εκεί που θες, αφήνοντας τους γύρω σου να αναρωτιούνται το πως το κάνεις. Κραυγή λοιπόν και σιωπή. Οι θυγατέρες της εσώτερης δύναμης σου και υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι ότι είσαι το ίδιο κοντά στη αρχή τους , αλλά και στο τέλος τους. Και εσύ τώρα θα ανησυχείς πώς θα το καταλάβεις, πόσο ικανός θα είσαι τότε, πότε θα έρθει αυτή η στιγμή. Γδύσου λοιπόν από τα ¨καθωσπρέπει¨ της κοινωνίας , από τα τετριμμένα της καθημερινότητάς σου και γεύσου τις νόστιμες ελευθερίες που θα ανακαλύψεις ότι πάντα είχες ,αλλά που ποτέ δεν δοκίμασες. Και στοχάσου για τα περιττά της ζωής σου :σε τί διαφέρει να ¨αγοράζεις¨ κάτι που δεν χρειάζεσαι, από το να μην έχεις τίποτα να πάρεις? Και τότε θα δεις τις δυο θυγατέρες να σου δίνουν αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι....

Ποιόν φόβο αγάπησες πάλι?

                                 Και ποιος σου είπε ότι δεν μπορείς να σκοτώσεις τους φόβους σου με μια σφεντόνα?

Η ζωή είναι παντού..και εδώ και εκεί...

  Η ζωή είναι παντού..και εδώ και εκεί. Με τις μνήμες της να εκπυρσοκροτούν. Αλλά εμείς συχνά ζούμε σε μια ζωή ασφαλή με ανασφαλείς τρόπους. Και κάπως έτσι μας έρχονται κακά πράγματα στη ζωή μας, κακές συγκυρίες…,αλλά δεν έρχονται πάντα για κακό...έρχονται ως υπενθύμιση για τις επιλογές που κάναμε, για συναισθήματα που αιχμαλωτίσαμε, για αγγίγματα που ήμασταν τσιγκούνηδες, για αλήθειες που φοβόμασταν να αντιμετωπίσουμε και να υπερασπιστούμε....Άρα η τωρινή μας "αλήθεια" μήπως είναι να είναι ένα ψέμα που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε?

..πίσω από τις μεγαλύτερες αδυναμίες σου κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές σου...

  Τοκετός η ζωή ολάκερη. Εγκυμονεί σιωπές, γέλια, δυσκολίες, πόνους, έρωτες ανήμπορους, αγάπες σοφές. Τοκετός η ζωή. Εγκυμονεί τη ζωή των σκέψεών μας και των συναισθημάτων μας, που με τη σειρά τους εγκυμονούν τις πράξεις μας τις γραφτές ή τις άγραφτες. Τις θαρραλέες ή αυτές που μείναν αναποτελείωτοι καημοί. Τοκετός η ζωή. Θέλει μια ανάσα η ομορφιά της για να την συνειδητοποιήσεις. Με τις ήττες της και τις νίκες της. Ποιός σου είπε ότι ο τοκετός είναι ανώδυνος? Αυτό που κυοφορείς θέλει τη γνώση του πόνου για να πάρει το τελικό του σχήμα, αυτό της κατόρθωσης και της ελεύθερης επιλογής. Έτσι δεν είσαι μέρος του προβλήματος, αλλά η λύση. Η ¨μητρότητα¨ των πράξεών μας έχει μια ιερή ομορφιά. Έχει μέσα της μια παροντική αιωνιότητα. Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Έπεσε το βλέμμα μου σε δυο εικόνες αντιφατικές , αλλά στην ουσία αδελφοποιημένες. Η μια , με την ευλογημένη στιγμή της γέννας. Η πιο σημαντική στιγμή στο μονοπάτι μιας γυναίκας, που φέρνει στο φως τη ζωή. Τη ζωή των σπλάχνων της. Εκεί όπου το πνεύμα της και το σώμα της τραμπαλίζονται στο κλάμα του μωρού και παραδίνονται στο άγγιγμα πάνω του. Και η άλλη εικόνα βομβαρδισμένου τοπίου στη Συρία, όπου μέσα από χαλάσματα και συντρίμμια η μάνα Γη ,έβγαζε από τα σπλάχνα της το θαύμα της ζωής, τη σωτηρία ενός μωρού , που επέζησε στο πείσμα των καιρών. Γέννα η μία. Γέννα και η άλλη. Ζωές ισάξιες. Τοκετοί ζωηφόροι, μα διαφορετικοί. Ένα δράμι σκέψης και ειλικρίνειας μέσα μας είναι αρκετό για να μας κάνει να συναισθανθούμε ότι και εμείς κάποτε ήμασταν ο καρπός ενός τοκετού. Δεν έχει σημασία τελικά ποιου. Σημασία έχει οι τοκετοί που φέρνουμε στο διάβα μας, να έχουν την υπομονή και να οξύνουν την αντοχή. Να έχουν την απόλυτη εμπιστοσύνη όσων ζούμε, όσων κάνουμε, όσων πιστεύουμε. Να επιθυμούμε το εν γένει καλό όλων μας. Να ποθούμε να δημιουργούμε τοκετούς , των οποίων οι ζωές να έχουν την αίσθηση που σου δίνει ένα νεογέννητο όταν αναζητά την μυρωδιά, τον χτύπο της καρδιάς της μητέρας του. Και τότε ίσως ο κόσμος γίνει πιο δίκαιος , πιο ανθρώπινος....Μην ξεχνάς ποτέ ότι πίσω από τις μεγαλύτερες αδυναμίες σου κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές σου...

Οπότε απόψε ρουφώ ουρανό...

  Σε αυτήν την ακροθαλασσιά του νου που είμαι, θέλω να κάνω το τσιγάρο της θύμησης και της μπόρεσης. Σαν τελευταία πεθυμιά ενός κατάδικου...στα όνειρά του. Βγάζω το σπιρτόκουτο και ακουμπώ το σπίρτο στο φως του άστρου. Ανάβει σαν πυροτέχνημα. Και γρήγορα -γρήγορα πριν σβήσει το φέρνω στο τσιγάρο και φουμάρω με γεύση καπνού ουρανού...άλλωστε ουσιαστική ανατροπή είναι οι επιλογές μας. Οπότε απόψε  ρουφώ ουρανό. Καπνός αστρικός, ανέγγιχτος, μυστηριακός και μπαίνουν στα ρουθούνια μου τα ταξίδια των άστρων λίγο πριν πεθάνουν με το τελευταίο τους φως. Τα πνευμόνια μου γεμίζουν από συγκρούσεις  κομητών. Βλέποντας τούτα τα μοναχικά άστρα παντρεύω το παρελθόν του χρόνου τους που χρειάζεται για να  έρθει στη γη το φως τους  με το παρόν της καύτρας του τσιγάρου και καίω τα τελευταία τους μυστικά μέσα μου. Ούτως ή άλλως τα όρια έχουν την τάση να υποχωρούν. Αυτό κάνω τούτο βράδυ. Ούτως ή άλλως για να διακρίνω το φως και την δύναμη των δικών μου άστρων , πρέπει να κοιτάξω ερευνητικά  μέσα στο σκοτάδι…

..όλα τερματίζουν χωρίς να τελειώνουν και όλα αρχίζουν χωρίς να ξεκινούν...

...όλοι μας κρύβουμε έναν εξόριστο που είναι αλλεργικός στην προθεσμίες που του επιβάλουμε εμείς οι ίδιοι, όλοι μας κάποτε είχαμε ευχές για πέταμα, που τώρα αναζητούμε....συλλογίσου τη σιωπή σου λοιπόν, και εάν γκρεμίζεται ο χρόνος σου κάποιες φορές άνθισε από τα ερείπία του, άσε το όχι σου να γίνει μια στιγμή του ναι σου και ξεπέρασε την ακαταστασία των φοβισμένων λέξεων σου, γιατί τελικά όλα τερματίζουν χωρίς να τελειώνουν  και όλα αρχίζουν χωρίς να ξεκινούν...

Μην στριμώχνεσαι κάπου ανάμεσα σε όσα μπορείς και σε όσα θες...

   Στο διάβα  τούτης  της μέρας πεθύμησα έναν ελληνικό καφέ με το φλερτ ενός λουκουμιού με γεύση τριαντάφυλλου. Σήμα κατατεθέν για μένα ως στιγμή απομόνωσης από τα τετριμμένα της καθημερινότητας, στιγμή δημιουργικής μοναξιάς, στιγμή όπου ο χρόνος μου και ο χώρος μου κρύβουν μέσα τους παρελθόν-παρόν-μέλλον.Σκέψεις που γίνονται θύμησες, αναμνήσεις που γίνονται τωρινά πειράγματα, όνειρα που κουβαλάν την αστερόσκονη του χρονοντούλαπου. Μπορείς άραγε στις μέρες μας να κατέχεις ασφάλεια και αισιοδοξία? Θάρρος και μπόρεση? Μπορείς...αρκεί να καταπιαστείς με το άπιαστο. Την μόνη μας περιουσία. Ας γίνουμε χρόνος και όχι μονάδες κινητού που περιμένουμε κάποιος να μας καλέσει. Ο χρόνος είναι ακόμα δικός μας. Τι συμβαίνει όμως όταν ανακαλύψουμε ότι μας απομένει λιγότερος από όσο υπολογίζαμε; Και μέσα σε αυτόν τον χρόνο δεν βαδίζαμε προς τα εμπρός παρά κάναμε βήματα επί τόπου; Ζούμε ως έγκλειστοι και μοναχικοί θεατές και όχι ως συμμέτοχοι του κόσμου. Περιστρέφω τις λέξεις μπας και δώσουν μια απάντηση. Μα τίποτα. Πίνω μια γουλιά καφέ και άλλη μια, λες και περιμένω το φλιτζάνι να μου πει τα μελλούμενα. Δαγκώνω το λουκούμι και η άχνη του σκονίζει τους φόβους. Οι καιροί μάς καλούν να σκεφτούμε χωρίς στερεότυπα, χωρίς ψευδοσυνενοχές , χωρίς εξωραϊσμούς. Χωρίς χρέη. Άλλωστε στο τέλος αυτό που κάθε άνθρωπος έχει να δείξει είναι ο εαυτός του απόλυτα απογυμνωμένος. Την προστασία την δικιά σου, αλλά και του κόσμου σου την συνδημιουργείς και εσύ. Δεν θέλεις προστάτες. Όπου ακούς πολλούς προστάτες θα έχεις και πολλές πόρνες. Τα όνειρα των νέων, τα όνειρα των παιδιών δεν επιδέχονται επιδιόρθωση, μοντάρισμα, μεταποίηση. Άσε τα υγρά σου μάτια να πλημμυρίσουν εμπειρίες. Γίνε ισοβίτης της ελεύθερης συγκίνησης σου. Μην στριμώχνεσαι κάπου ανάμεσα σε όσα μπορείς και σε όσα θες. Γιατί ζούμε με δανεισμένο χρόνο. Σηκώνω το γυρισμένο μου φλιτζάνι και το δίνω στην μοίρα για να μου διαβάσει το κατακάθι... και τι μου λέει;..... Γίνε ο μικρός πρίγκιπας στον πλανήτη σου και ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο... για να γίνει  έτσι καλύτερος και θα ανακαλύψεις ένα ολόκληρο Σύμπαν.