Κάτσε , θα σε κεράσω το βλέμμα μου...

Αραιώνω το όνειρο με δάκρυ
την καρδιά βρίσκω σε μιαν άκρη
βλέπω αόρατες μεμβράνες
στου ψέματος τις πλάνες.


Σε μαρκαρισμένες συνειδήσεις
στου χρόνου τις ειδήσεις
οι θρονιασμένες μας ψυχές
πεινούν για απρόσιτες στιγμές.


Στης καρδιάς σου τη λακούβα
τη σκέψη της τραγούδα
και στις δικές μου απαντήσεις
έλα μετά να χτίσεις.


Ζούμε και πεθαίνουμε
σε ένα σπασμό μιας μνήμης
και ύστερα μαθαίνουμε
τα μυστικά της λίμνης.


Κάτσε, θα σε κεράσω το βλέμμα μου
σαν το πιο λαμπρό στέμμα μου,
αφού η αλήθεια κουρνιάζει στις ρυτίδες
μα εσύ πες μου τις είδες?


Κάτσε, θα σε κεράσω το βλέμμα μου...

Πόσες μονάδες επικοινωνίας έχεις στην τηλεκάρτα σου;

     Με λιτά κορδόνια, με σφιγμένη καρδιά, με μετρημένες αναπνοές γυρεύω και τούτη τη μέρα μια σημαδούρα νοήματος,  ένα προορισμό ζυμώσεων, ένα ακουστικό επικοινωνίας. Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί το παιχνίδι με τα δύο χάρτινα ποτήρια και τον σπάγκο; Από τη μια μίλαγες εσύ, από την άλλη εγώ. Λες και δεν ακούγονταν οι φωνές μας και χωρίς αυτά. Θέλαμε όμως αυτή την παιδική αυταπάτη. Ένα δίαυλο για τις φωνές μας. Πομπός-δέκτης, δέκτης- πομπός. Δεν έχει σημασία η σειρά. Σημασία έχει η ζωή. Όχι η κρυμμένη. Αλλά αυτή που ζει στα ξέφωτα και στις αλάνες.

     Κάποιες φορές κλαίω, κάποιες άλλες  εμποδίζω τα δάκρυα να τρέξουν. Και αυτό γιατί στη ζωή περνάμε από διάφορες φάσεις, αλλά αυτό που μετράει δεν είναι απλώς το να δηλώσεις «είμαι εδώ», αλλά το να δηλώσεις «είμαι εδώ, επειδή είσαι και εσύ εκεί»… Έχεις παρατηρήσει ποτέ τους μικρούς μπόμπιρες που τυγχάνει όταν παίζουν μόνοι τους να συνομιλούν με κάποιον αόρατο φίλο τους; Πραγματικό διάλογο σου λέω! Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα; Ότι βρίσκουν ηρεμία, ευτυχία μέσα από αυτό. Και ξέρεις ποια είναι η αλήθεια; Ότι τελικά πράγματι μιλούν… μιλούν με την ψυχή τους, μιλούν με τον φύλακα άγγελο τους, μιλούν με έναν φανταστικό ήρωα φίλο τους και εκεί πλάθουν την φαντασία τους, γεννούν τα ερωτήματα τους, διαφωνούν με τις επιθυμίες τους, γελούν, μουτρώνουν …μα επικοινωνούν. Όχι σαν και εμάς τους μεγαλύτερους που απλά γεμίζουμε με λέξεις, σαν άδεια τσόφλια, τους χρόνους μας με τον διπλανό μας πολλές φορές. Που ακούμε, αλλά τι θυμόμαστε μετά; Πόσο μπορεί  ο καθένας μας να αντιληφθεί ότι  ο διπλανός του που καταρρέει, αντικατοπτρίζει και τη δική του πραγματικότητα; Έχουμε καταφέρει να μην φοβόμαστε το χειρότερο ,αλλά το καλύτερο στον κόσμο μας. Ειδάλλως πως ρε γαμώτο δεν γίνεται ο κόσμος μας καλύτερος; Πιο ουσιαστικός, πιο ταπεινός, πιο ανθρώπινος… πιο πιο πιο. Πιότερο ζούμε σε μια ζωή ντοπαρισμένη, σε εποχές κυνισμού,  σε μια κινούμενη ακινησία – εκεί που ο χρόνος μας ξεκουρδίζεται- παρά σε όμορφες προσδοκίες που όμορφα καίγονται. Τις περισσότερες φορές ο καθημερινός μας μόχθος είναι ταμμένος απλά για να εκπληρώσει κατασκευασμένες ανάγκες που  κλέβουν την μικρή ζωή μας.

     Ξέρεις θέλω να σου πω μια εφηβική επιθυμία μου…να πλάσω ένα τόσο δα μικρό δημιουργικό χάος και να το βάλω να τρυπώσει στα τωρινά κενά μου, να γίνει αφορμή να σχεδιαστούν από την αρχή μπας και εκεί μέσα βρω τις μονάδες της τηλεκάρτας μου και σε καλέσω για να σου εξομολογηθώ ότι μου λείπεις, ότι σε αγαπώ. Να σε προσκαλέσω σε συναισθήματα ανείπωτα, που οι χρόνοι μας ενέχουν και προσμένουν απλά από εμάς μονάχα ετούτο… να βάλω την κάρτα στο τηλέφωνο και να θυμηθώ τον αριθμό σου, να έχω την αγωνία αν θα το σηκώσεις, να ακουστεί χαρακτηριστικά ότι καλεί και τότε από την άλλη γραμμή να ακούσω τη ζεστή γνώριμη φωνή σου. Και τότε η ζωή μέσα μου θα βρει την αρχή της και τούτη την μέρα. Εσύ πόσες μονάδες ακόμα θέλησης και αντοχής έχεις στην τηλεκάρτα σου;

Να δούμε τι θα σου ζητήσει η Ιστορία...

    Το χθεσινό μου σεργιάνι αγκυροβόλησε στην αγαπημένη μου πόλη. Την Αθήνα. Νους, μάτια, αισθήσεις μου, γίνηκαν παρατηρητήριο στρατού, που ως φαντάρος παρατηρούσα με τα κιάλια της δικής μου αφεντιάς, εικόνες ανέμελες, εικόνες σκληρές, εικόνες γεμάτες χρώματα, ήχους… αποτυπώματα. Εικόνες γεμάτες με πολύβουες κινήσεις, εικόνες μοναξιάς, εικόνες ανήμπορες, εικόνες που σου δείχνουν τον δικό τους χρόνο. Εικόνες καταφύγιο. Άλλωστε το τι βλέπεις δεν έχει να κάνει με το πόσο χρονών είσαι, αλλά με το πόσο ανοιχτός είσαι. Σε μια εποχή που απαλλοτριώνουμε τους εαυτούς μας στην παγίδα της ύλης, που έχουμε βαπτίσει την επιτυχία ευτυχία, που ως στερημένοι-εξαρτημένοι αναζητούμε μια δόση τρυφερότητας, αφήνουμε τις ζωές μας να δημιουργούνται από ανάγκες. Ανάγκες που δεν είναι αναγκαίες τελικά. Και οι ζωές μας βιάζονται συνεχώς. Αλλά ξέρεις τελικά δεν βιάζονται για να πάνε κάπου. Βιάζονται για να φύγουν από κάπου. Για αυτό σου λέω χάρισε στην καθημερινότητα σου «εικόνες καταφύγια»  που θα σου δώσουν τρυφερότητα, ζεστασιά… αγάπη. Και που ξέρεις, ακόμα και η δικιά σου φιγούρα μπορεί να αποτελέσει εικόνα-καταφύγιο για τον διπλανό σου. Και να πάψει να είναι μια απαγορευμένη νοσταλγία.

       Οι μνήμες μας πρέπει να φλέγονται. Οι ζωές μας πρέπει να κερδίζουν και όχι να φοβούνται τα όνειρα τους. Ανάθεμά σε. Ανάθεμά με. Δες τι σκιρτάει μέσα σου, τι παλεύει να ειπωθεί.  Όπως ακριβώς σε αυτό το εγκαταλελειμμένο σπίτι με τα σπασμένα παραθυρόφυλλα. Τούτη η εικόνα ,τούτο το καταφύγιο, γενναία και ταπεινά μού έδειχνε πως τα αποτυπώματα του χρόνου, οι αναμνήσεις στις πληγές, η μετάγγιση μιας θύμησης, μπορεί να γίνει μια όμορφη νέα αρχή.  Τι χρειάζεται; Ένα φως και δύο τσαμπουκαλίδικα κάδρα. Και πλέον τούτο το πρόσωπο απέναντι μου, τούτο το κτίριο αποκτά ξανά όραση.  Ένα καινούργιο βλέμμα. Που μου δωρίζει άμεσα την Ιστορία του, το καταφύγιο του. Μια καινούργια προοπτική. Ότι μέσα από δυσκολίες, από εμπειρίες που έγιναν ερείπια, από φόβους που γίνηκαν σαπισμένα ξύλα… η ζωή, η ζωή σου μπορεί να βρει τον αληθινό, τον ουσιαστικό προορισμό της.

           Προσπάθησε απλά να αιφνιδιάζεις τον εαυτό σου κάθε μέρα. Μην χάνεις κομμάτια ψυχής. Να θυμάσαι ότι ο δρόμος που αφήνεις πίσω είναι ο δρόμος που έχεις περπατήσει. Για αυτό σου λέω μην μικραίνεις την μνήμη σου. Μην αφήνεις ατάϊστη την φαντασία σου. Τα αληθινά δικά σου είναι αυτά που έχεις χαρίσει. Γίνε μια εικόνα-καταφύγιο με παιδικά παπούτσια. Και χαρίσου στον διπλανό σου ως μια ανέλπιστη ομορφιά. Και όπως έχει πει και ο αείμνηστος Γιάννης Σβορώνος «ομορφιά είναι το σχήμα που η αγάπη δίνει στα πράγματα»… άλλωστε αύριο θα είναι όπως σήμερα ή απλώς … όπως αύριο.

Συναισθήματα ρετρό.....

Μνήμες με χτυπούν
τον χρόνο αναζητούν
σε κολάζ από σκόρπιες λέξεις
το νόημά τους να μαντέψεις.


Σκλάβος στα όνειρα, μα ελεύθερος στα βήματα
μη διαβάσω άλλα ποιήματα,
γιατί ο φόβος, η μνήμη και η νύχτα
θα μου αρνηθούν την καληνύχτα.


Ψυχή με συναισθήματα ρετρό
μπες στου χρόνου το μετρό
πέρνα και πάρε τις στιγμές μου
μαζί με τις ρωγμές μου.


Γεμίζω ορθογραφίες τον εαυτό μου
με το άλλο μισό εγώ μου
σαν ζωή επί πιστώσει
που προσπαθεί να τη γλυτώσει.


Παίζω τις ήττες σε μια ζαριά
της ζωής μου οι αφορμές
να τις χάσω για λίγο ξανά
σε κάθε σήμερα που χωράει το χθες.