Και ήρθαν εκείνα τα Σάββατα, τα Ψυχοσάββατα…που οι ψυχές των αγαπημένων
μας προσώπων, φτάσαν αυτές να θυμούνται εμάς…και όχι εμείς αυτές. Πώς αλλιώς να
ερμηνεύσω τούτο τον κόσμο; Που βάζουμε τις ζωές μας στο μπλέντερ των
απολογισμών από φτιαχτούς και ψεύτικους φόβους. Αναγκάσαμε και τις ευχές μας να
ψεύδονται, να ψεύδονται για έναν καλύτερο κόσμο. Ακόμα και οι αναμνήσεις μας,
έχουν οργιστεί με εμάς.
Και ήρθαν εκείνα τα Σάββατα, τα Ψυχοσάββατα, που οι ψυχές των αγαπημένων
μας προσώπων που έχουν φύγει…φτάσαν να μας βλέπουν τόσο μαζί, μα τόσο μόνους.
Μερικές φορές προσπαθώ να με φυγαδεύσω κρυφά, από όλη αυτή την ασχήμια…μα δεν
τα καταφέρνω.
Ζωές λιγότερο ασυγχώρητες πια καταντήσαμε που βλαστημούν ακόμα και τις αδικαίωτες
μοίρες τους. Μα εμείς τις μετατρέπουμε σε σκουριασμένα καρφιά σε ήδη πληγωμένα
συναισθήματα…και τα όνειρά μας σκουριάζουν σιωπηλά και αυτά συνάμα.
Σε τούτα τα Ψυχοσάββατα οι ψυχές νοσταλγούν εμάς και όχι εμείς αυτές.
Εμείς θα φορέσουμε απλά τις μάσκες μας ελέω Απόκρεω…απλά. Πασχίζουν να μας
ψιθυρίσουν να μην πολλαπλασιάζουμε τις ζωές μας στο μηδέν και να μας θυμίσουν
πως στις σιωπές γεννιούνται οι ζωές , αυτές τις βαθειές και χειμαρρώδεις. Μα
στην οχλαγωγία τις διακορεύουμε. Ανέστωστες καρδιές σε σωσμένους φόβους
καταντήσαμε.
Ούτε το στένεμα του χρόνου, ούτε η αιωνιότητα με χωρά απόψε. Αναρωτιέμαι
εάν υπάρχουμε μόνο μέσα από τις απελπισίες μας και τους φόβους μας. Και
έρχονται κάτι Σάββατα, τα Ψυχοσάββατα, που ο ψυχές αυτών που έφυγαν μαζεύονται
ως αποδημητικά πουλιά, μας χαιρετίζουν και υπενθυμίζουν ότι τα σκοτάδια μας
οφείλουμε να τα κοιτάμε με το φως της ψυχής μας. Πετάνε ψηλά και μας
δηλώνουν…τουλάχιστον να φοβόμαστε απροσκύνητα, όπως αυτές. Να μην γίνουμε
«εν-ζωή» άγονες ψυχές που ζητάνε τα κόλλυβα τους για να αγαλλιάσουν την
ανημπόρια τους.
Και ήρθαν εκείνα τα Σάββατα, τα Ψυχοσάββατα που οι ψυχές των αγαπημένων
μας προσώπων, μας μηνύουν πως το αδύνατο για να το ορίσεις…μπορείς…μονάχα όταν
αγαπήσεις. Και να φρονήσουμε όποτε και εάν είναι το «τέλος» , η
«ολοκλήρωση» για τον καθέναν μας , τη
φλόγα μας να την κρατάμε αναμμένη. Γιατί οι καρδιές μας αισθάνονται…μα μόνο οι
ψυχές μπορούν να αγαπήσουν.
