Και σαν πέσεις στα σκοτάδια σου...να θυμάσαι πως το πιο δύσκολο παζλ είναι αυτό με τα κομμάτια μας.
Και σαν λυγίσεις από τον αποκαμό
των φόβων σου...να στοχαστείς πως στης ζωής τα ανείπωτα δεν υπάρχουν κατάλληλες
ερωτήσεις , ούτε σωστές απαντήσεις...
Και σαν γείρεις στα ξεθυμασμένα
όνειρά σου...να καρτεράς τα κρόσσια του ήλιου να τα φωτίσουν πάλι...
Και σαν γονατίσεις ανυπεράσπιστος
στον πόνο...να στοχαστείς πως στις αλλαγές που ο πόνος φέρει θα βρεις την
ισορροπία σου...
Και σαν κουραστείς από την ανερμάτιστη
περιπλάνησή σου...αναρωτήσου, γιατί πιστεύεις ότι θα συμβεί αυτό που φοβάσαι και
όχι αυτό που εύχεσαι;
Πάντα στις ζωές μας τα κρυμμένα
θα είναι πιο πολλά από τα φανερά. Κρυμμένοι φόβοι, κρυμμένα απωθημένα,
κρυμμένοι εραστές και ερωμένες, κρυμμένες πουτάνες μνήμες, κρυμμένοι πόνοι,
κρυμμένα δάκρυα, κρυμμένες προσδοκίες, κρυμμένες λαχτάρες, κρυμμένοι
καθημερινοί μικροί θάνατοι.
Μα δες λίγο...είμαι αντίκρυ σου,
απλά στην απέναντι καρέκλα προσμένοντάς σε, σε μια πίστη για να σηκωθείς. Όχι γιατί
είμαι εγώ...αλλά γιατί σε αγαπώ. Μόνον τότε ο θάνατος θα γίνει τελικά
ανορθόγραφος στις πράξεις του , μα ολόσωστη θα είναι η αθανασία όλων όσων οι
καρδιές και οι ψυχές μας...νοιώθουν.
