Η αιδώς στο εδώ μας...

 

     Μέρες ζόρικες. Μέρες ζεστές. Μέρες καύσωνα. Η δροσιά κατάντησε να γίνει η κρυφή ερωμένη όλων μας. Δεν μιλώ μόνο για την δροσιά στο σώμα, μα και για την δροσιά στην ψυχή. Μέρες που καίγονται τα σωθικά μας. Που δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πως το θέλουμε… εάν τελικά θέλουμε κάτι. Η ακινησία της ψυχής και της καρδιάς, μας φαντάζει ως η μεγαλύτερη απειλητική φωτιά των συναισθημάτων και των ζωών μας. Λες και οι γωνίες των συναισθημάτων μας απέμειναν αγωνίες για τους φόβους μας. Και κάπως έτσι οι άγιες προθέσεις προς όλους και προς όλα – αυτές που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά- ξεφτίσανε σε άγριες καθώς μεγαλώσαμε. Είναι λογικό να θυμώνουμε με όλα αυτά που εκτυλίσσονται αυτές τις μέρες πάλι με τις φωτιές. Μα σαν θυμώσουμε ας αναρωτηθούμε που μας χρησιμεύει αυτός ο θυμός. Και αυτό το γράφω, γιατί είθισται να θυμώνουμε με όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται και χειρίζονται τον θυμό μας, αλλά τελικά είναι μια δικαιολογία για να μην αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι στα λάθη μας, στις νοοτροπίες μας, στις μικροψυχίες μας, στους ωχαδερφισμούς μας, στα συμφέροντα μας, στους φόβους μας.

      Ίσως και για αυτό η ποιότητα της πολιτικής ζωής μέσα και έξω από την Βουλή είναι χαμηλή και ιδιοτελής και αποτελεί συνάμα έναν καθρέφτη της κοινωνίας μας. Έναν καθρέφτη που όμως αργά ή γρήγορα με τη σφοδρότητα που ο ήλιος πέφτει πάνω του θα πιάσουμε εμείς φωτιά στην αντανάκλαση που γίνεται και όχι τα είδωλα μας. Ίσως, και να πρέπει να γίνει έτσι… ώστε το ανθρώπινο είδος να ξαναβρεί μέσα του αξίες ηθικές, όχι απαραίτητα νόμιμες (όπως σήμερα παρουσιάζονται), μα δίκαιες, ποτισμένες με ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη και αγάπη.

      Μέρες ζόρικες. Μέρες που ζεματάνε. Καθώς συνεχίζουμε να δανειζόμαστε από το  lifestyle που μας πλασάρουν και το mainstream που μας επιβάλλουν τα αντανακλαστικά και τις κρίσεις μας. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι κάθε πληροφορία είναι απαραίτητα και γνώση. Και κάπως έτσι ο προσωπικός μας χρόνος κατάντησε  ο ράφτης των φόβων μας, μα και των συμφερόντων μας. Και κάπως έτσι κόβουμε τις αφέλειες από τις έννοιες και τις αξίες των λέξεων μας και τελικά αυτό που κατορθώνουμε είναι να γινόμαστε αφελείς στους φόβους μας. Λέξεις άνυδρες, απότιστες, αποξηραμένες, αγράμματες, νηστικές, βουβές και άτολμες στο καθημερινό δούναι και λαβείν μας.

     Καμμένες αλήθειες, λέξεις που διαλύονται σε κομμάτια άνευ νοήματος, απογνώσεις που δεν κραυγάζουν και αδικίες που καιροφυλαχτούν να γίνουν το πιο εύφλεκτο υλικό… προσάναμμα για το χάος που … έπεται. Σωσμένα ψέμματα που στην άμπωτη των φόβων σου θα δεις από τι εγωισμούς αποτελείσαι. Και εγώ αναρωτιέμαι «τί θα βρούμε, τί θα ανακαλύψουμε αν κοιτάξουμε και ψάξουμε πολύ μέσα μας;». Μπας και έτσι προλάβουμε τις λέξεις γκρεμούς και τις κάνουμε λέξεις γιοφύρια. Μπας και έτσι κατανοήσουμε τελικά ότι την αξία των ζωών μας θα την «απαντήσουμε» την ώρα του «φευγιού» μας. Ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα. Μπας και έτσι συνειδητοποιήσουμε ότι το που κοιτάμε δείχνει και το τι βλέπουμε.

        Εγώ πάντως σήμερα, το βλέμμα μου βρήκε απάγκιο στα σκουπίδια μας. Εκεί, μου αποκαλύφθηκε για σήμερα ο Θεός. Σε ένα κάδο απορριμμάτων. Να αντικρύζω ως μετεξεταστέος της ματαίωσής μου, την εγκαταλελειμμένη παιδικότητα που όλοι είχαμε μα που φροντίσαμε να την απορρίψουμε. Ως απορρίμματα σκουπιδιών. Και ο Θεός ως μια απροσδόκητη, ελεύθερη μνήμη ήρθε σήμερα και μου την φανέρωσε μέσα από ένα ξεκούρδιστο καρουζέλ και ένα παιδικό τηλέφωνο με κατεβασμένο το ακουστικό. Λες και περίμενα να το σηκώσει κάποιος στην άλλη γραμμή και να μιλήσουμε. Μα πως μπορεί να γίνει αυτό; Δεν ήξερα ούτε καν το τηλέφωνο επικοινωνίας… Κάπου εκεί χαμογέλασα, αναθάρρησα και συνειδητοποίησα πως δεν έχει σημασία αυτό, γιατί όποιο νούμερο και να  πάρεις κάποιος θα το σηκώσει για να μιλήσεις, να μοιραστείς, να λυπηθείς, να αλαφρώσεις, να εκτεθείς… απρόσωπα και χωρίς ιδιοτέλεια.

      Σήμερα ο Θεός μου μήνυσε, πως για να αλλάξουμε προς το καλύτερο την κοινωνία μας από χαμηλά πρέπει να ξεκινήσουμε. Χαμηλά και βαθιά μέσα μας. Για να αγγίξουμε την ευγένεια μιας ταπεινότητας. Για να μιλήσουμε με τα απορρίμματα μας που τελικά μας θάβουν, μα εμείς συνεχίζουμε ανενδοίαστα να τα παράγουμε με τον πάσης φύσεως υλικό και πνευματικό, μα σαθρό και άκριτο καταναλωτισμό μας. Τελικά, δεν είμαστε αυτό που καταναλώνουμε και απορρίπτουμε; Ας δούμε ο καθένας μας τα σκουπίδια του. Και ας σταματήσουμε να ζούμε με επιβεβλημένα τεχνητά Αλτσχάιμερ. Πάρε τα άφιλτρα συναισθήματα σου και κάνε μια γυροβολιά στο ξεκούρδιστο καρουζέλ της ψυχής σου. Στο κάθε «άτι» του θα βρίσκεις το κάθε «κάτι» που ξέχασες και εγκατέλειψες καθώς μεγάλωσες.

        Ξέρεις υπάρχουν «τέλη» στις ζωές μας που κρύβονται στις αρχές μας. Στα παιδικά μας χρόνια. Μα εμείς ξαστοχήσαμε να μας αποκοιμίσουν τα όνειρα που κάναμε μικροί. Τελικά, στις μέρες μας πως μετριέται το μαζί και πως η μοναξιά; Με ανέχεια ή με περηφάνεια; Πόσο καιρό προσμένουν οι δυνατότητες σου να εκφραστούν; Ας γίνουμε πολιτικά ανελαστικοί, μα με λόγο και αιτία. Αιτία που θα βρεις στα σκουπίδια σου όλα αυτά τα χρόνια. Ειδάλλως, θα ζούμε από στιγμή σε στιγμή και όχι σύμφωνα με αυτή. Ειδάλλως, όταν έχεις παραπάνω από όσα χρειάζεσαι δεν θα βρίσκεις αυτά που χρειάζεσαι. Ειδάλλως, ο μνήμες μας θα θυμούνται περισσότερα από όσα έχουμε δει, μα ξεχνάμε επιτηδευμένα.

     Σκύβω, σηκώνω το ακουστικό. Το ακροδάχτυλο μου ακουμπά και γυρίζει τους αριθμούς στο πρόσταγμα μιας φαντασίας και στην καρδιά μου που χτυπά δυνατά. Στο πρόσταγμα του ανεξήγητου που γίνεται φανερό μόνο στην ψυχή. Και αίφνης ακούς μια καθάρια, δροσερή ανταπόκριση… «εμπρός;». Ίσως, να ήταν και η φωνή σου, ίσως και η φωνή του Θεού. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το κάλεσμά μου και η ανταπόκρισή σου... κάτι σαν επικοινωνία προσευχής μέσα μου. Και η λέξη «εμπρός» … λες και μέσα από τη λέξη αυτή ήχησε μέσα μας η αιωνιότητα που κουβαλάμε με τις πράξεις μας. Μόνο «εμπρός», όλοι μαζί, αλληλέγγυοι θα μπορέσουμε οι στιγμές σαν αυτές που έζησα να μετουσιωθούν σε πεπρωμένο.

        Στις εκβολές των ενστίκτων σου τελικά, τί αντέχεις, τί σώζεις, τί νικάς; Τι απέμεινε πια να χαθεί, να καεί πριν ακουμπήσει στην αλήθεια μας; Μήπως η αιδώς στο εδώ μας;