Κολύμπα στα ελεύθερα του χρόνου σου....

     Κολύμπα στα ελεύθερα του χρόνου σου και καταδύσου...εκεί θα δεις ότι καθημερινά περνάνε από μπροστά μας άνθρωποι, ψυχές που αργότερα θα ψάχνουμε να βρούμε τους εαυτούς μας εκεί.Άνθρωποι που δεν τους δώσαμε σημασία, ευκαιρία, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν ο βατήρας για να κολυμπήσουμε πιο βαθιά μέσα μας και να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.Η αλήθεια είσαι εσύ.Γδύσου, απαλλάξου από τα κενά των θησαυρών , είτε από τους θησαυρούς κενών που έχεις στη ζωή σου.Και εκεί ίσως τρακάρεις...τρακάρεις τον αληθινό σου εαυτό.Στο αληθοτόπι του τώρα ,ας μην χορταίνεις με προβλήματα εφήμερα, καθόλου προβληματικά, που τα αναγάγεις σε ουσιώδη.Ηλέκτρισε την μοναξιά σου και γίνε ρεύμα.Ρεύμα επικοινωνίας και μετάγγισε τα συναισθήματά σου, τις λύπες σου , τις χαρές σου και θα δεις πως δεν είσαι μια φωνή αυτόματη και επαναληπτική.Ειδάλλως ότι φοβόμαστε να κάνουμε στη ζωή μας θα το κάνουμε στα καμαρίνια των ονείρων μας.Τι λείπει? Να δίνουμε ζωή στην ομορφιά που κρύβεται μέσα μας...Ακούμε την καρδιά μας που χτυπά και το θεωρούμε αυτονόητο, αλλά αν για μια στιγμούλα κάναμε παρέα σε αυτό το τικ-τακ  της , τα πάντα θα γινόντουσαν τόσο απλά, τόσο πραγματικά, τόσο ανθρώπινα...που να μην σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο μετά......

Παιχνίδια ζωής...

      Στη γλώσσα που έπαιζες με τα παιχνίδια σου πιτσιρικάς και χτύπαγες και έκλαιγες και γέλαγες, να παίξεις και τα μεγάλα σου.Ειδάλλως ο χρόνος μας θα περνά ως μια απλή ιστορία, με ένα πρωί και ένα βράδυ.Όχι όμως και οι δυσκολίες της ημέρας.Προχωράμε πολύ γρήγορα....Να περιμένουμε λίγο και την ψυχή μας?

Αληθινοί σαν το νερό...

     Ας είμαστε αληθινοί σαν το νερό, όπως η ζωή, όπως ο θάνατος, στις συμπληγάδες του έρωτα, του νου και του κορμιού.Ας ανταμώσουμε τους χαρακτήρες μας, σε πάλη και σε αγώνα με τα πάθη μας...όχι ως μια θύμηση, μα σαν μια μεγαλόψυχη εφευρετική ανυπομονησία.Έτσι οι ζωές μας δεν θα είναι αριθμητικά ψηφία σε προσθέσεις, αφαιρέσεις, διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς, αλλά ένας εφικτός τοκετός που θα φέρει το νεογνό της απλής και αγνής ευτυχίας μέσα μας

Σε αγαπώ...

    Μάθετε πως το  ¨σε αγαπώ¨, βρίσκεται σε δύο διαστάσεις: στην προσπάθειά του και την κατόρθωσή του.Συνέχεια όμως.Ακούστε , το σάλπισμα του επαύριο της ζωής, είμαστε εμείς, είναι οι ζωές μας.Μην επωμιζόμαστε τις μοίρες που δεν θέλουμε. Μην αυτοκαταστρεφόμαστε δίνοντας περισσή σημασία στο παρελθόν μας.Να πάψουμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας πίσω από  τα make-up των προσώπων μας.Ας μη λέμε θα βρεθεί ένα δίκιο και για εμάς.Γιατί τότε θα είμαστε άδικοι, δε θα το βρούμε ποτέ. Μη συντηριζόμαστε με το ελάχιστο, μιας και η αγάπη είναι απέραντη.Ας καταργήσουμε με τις άσχημες ομορφιές μας και τις όμορφες ασχήμιες μας , τα πρότυπα ομορφιάς που μας επιβάλλουν.Προσέξτε τα χείλη σας....το τι λέμε....από αυτά εξαρτάται ο κόσμος μας. Πιπιλάμε συμφορές και αναπνέουμε το μάταιο, οικειοποιώντας ότι δεν μας αρέσει και σμικρύνοντας τις ψυχολογίες μας μες τους καθημερινούς χρόνους, παριστάνοντας τους γενναίους μέσα σε μια απατηλή πραγματικότητα.Για αυτό ας ατενίσουμε τα πάντα για μια στιγμή, σαν μια αιώνια αστραπή...και ας την αφήσουμε να κάψει τα κακώς κείμενά μας..

Ψυχογεωγραφία

 -Αλτ τις ει! Πέρασες τα σύνορα! Που πάς; Με ρωτά ο φόβος.

-Στην παραμεθόριο της ψυχής μου. Εκεί, που όσο η ζωή μου ξοδεύεται θα γνωρίσω καταστάσεις και πράγματα, που νόμιζα ότι ήταν ζωή ενώ δεν ήταν. Κλωθογυρίζω την ύπαρξη της ζωής μου για να πω την ιστορία της. Και μετά να την νοσταλγήσω. Πόσο συχνά λέω την ιστορία μου; Πόσο συχνά την προσαρμόζω; Μου είπαν, ότι ο διοικητής μου, ονόματι «Αλτσαχάιμερ», μού  το επιτρέπει πολλές φορές στην ηλικία που είμαι.  Γιατί ο πόνος είναι στο μυαλό. Εκεί πονώ. Εκεί δεν μπορώ να ζήσω τώρα. Εδώ και καιρό, εδώ και λίγο – δεν ξέρω τι ισχύει- ζω με την ψυχή μου. Για αυτό κάνω την περίπολο της. Για να αντικρίσω τις βαθιές ρίζες της. Για να σε αντιμετωπίσω.

-Σύνθημα;

- Το άρωμα των αμυγδαλιών. Μυρίζω την αντίσταση τους στο γινάτι του χειμώνα. Κάνω σημαδούρα τα άνθη τους στις αναμνήσεις μου, που δεν θυμάμαι καλά. Ως αγώνας επιβίωσης. Δεν ξέρω αν είμαι έντιμος  απέναντι τους.

- Που πας;

- Δεν θέλω να πάω κάπου. Θέλω να φύγω από δω. Από εδώ που είσαι εσύ και με διατάζεις.  Θέλω να έχω όμορφες αναμνήσεις, αλλά να τις θυμάμαι. Για αυτό βγαίνω σεργιάνι στην ψυχή μου. Θέλω να δω κάτω από τα αστέρια μια ταινία, που να μου θυμίζει τη ζωή μου. Σε αποκλειστική προβολή. Να κάνω ένα τσιγάρο και να το σβήσω στο σεντόνι του ουρανού. Να γίνει τρύπα. Να βγει φως. Ένα ακόμη αστέρι. Πίσω από αυτό το απέραντο βαθύ μπλε υπάρχει μόνο φως. Το φως αυτών που ζήσαμε. Και όλα αυτά τα άπειρα αστέρια; Οι προσπάθειες μας να ζήσουμε κάτι συμπαντικό, πρωτόγνωρο, λυτρωτικό…. Για αυτό δεν προσπαθώ να πιάσω ένα αστέρι. Προσπαθώ να το φανερώσω και αυτό να είναι το σημάδι, η απόδειξη αυτών που έζησα. Κοιτώ τα αστέρια μου, κοιτώ τις αναμνήσεις και θέλω τόσο πολύ να ενώσω αυτές τις φωτεινές κουκίδες μπας και μπορέσω να διαβάσω το αφήγημα της ζωής μου. Να μάθω ότι ο φόβος του θανάτου δεν είναι τίποτα μπροστά στο φόβο του να μη ζεις…

   Κλείνω το ημερολόγιο του παππού μου, βαθιά συγκινημένος. Με αμέτρητα ερωτήματα, με αμέτρητα όνειρα. Πάντα με συνεπαίρνει αυτό το κομμάτι. Θα μπορούσε να ήταν ένα βιβλίο χωρίς τέλος. Καθήμενος εδώ στους βράχους της αγάπης, στους βράχους όπου ο Απόστολος Παύλος κήρυξε το Ευαγγέλιο της αγάπης, αγναντεύω την απέραντη πόλη μου και διερωτώμαι πόσα «Αλτ τις ει!» κατοικούν στις καρδιές μας.

Ένα άλμα προς τα εμπρός

                   

Κρατώ  το  κεφάλι  μου μέσα  στο  χρόνο

και  κρατώ  την  αναπνοή  μου

δεν  αντέχω  πολύ,

γιατί  οι  ώρες  της  μέρας  μου

μοιράζονται  στο  φως  και  στο  σκοτάδι.

Ένα  άλμα  αναζητώ

πιο  εύστοχο  από  τον  θάνατο

σαν  άστρο  που  πεθαίνει,

μα  το  φως  του  ποτέ.

Φοβάμαι  τα  όνειρα  που  γίναν  μυστικά

και  εκείνα  αλήθειες 

σαν  πείσμα  παιδιών  που  μένουν  νηστικά

στων  γονιών  τις  συνήθειες.

Και  τότε  το  ψέμα  γίνεται αλήθεια

που  δεν  ειπώθηκε  ποτέ,

τραγουδιέται  ως  καραόκε

και  τα  πάντα,  μας κοιτάζουν

σαν  βουβές, τυχαίες  απαντήσεις.

Ένα  άλμα  αναζητώ προς  τα  εμπρός,

εκεί  που  τα  χαμόγελα  είναι  σαν  όχι,

γιατί  όταν  αλλάζεις  αυτό  που  πιστεύεις

αλλάζεις  και  τους  τρόπους  που  νηστεύεις.

Αν  τα  λόγια  μου  αυτά  χαθούν

σκεφτείτε τα  βλέμματά  μας  τότε,

καθώς  τα  θέλουμε  όλα  γρήγορα

και  τα  δίνουμε  γρήγορα,

αφού  όλα  τερματίζουν  χωρίς  να  τελειώνουν

και  όλα  αρχίζουν  χωρίς  να  ξεκινούν.

Μα  σαν η  αυγή  ξαφνιάσει  το  σκοτάδι

και  μείνουμε  γυμνοί  από  χάδι,

στην  αχερουσία  των  καιρών

στων  εγωισμών  τα  πέη

στα  συνοικέσια  πληγών

θα  πληρώσουμε  τα  χρέη.

Θάνατος  είναι  να  κρατάς

ας  μην  κρατήσουμε  άλλο  πια

τα  άλματά  μας.

Ο φόβος της αλήθειας ή η αλήθεια του φόβου....

             Μια φορά και έναν καιρό, ζούσαν τρόποι άστοχοι , μα και τρόποι πρόσφοροι.Παυσίπονα  που  διατηρούν μια μέτρια εικόνα.Αυτούς αναζητούμε.Με μια ζωή που μπορεί να είναι και παρομοίωση  της ζωής μας και έτσι αυτά που ξεχάσαμε δεν θα μας ξεχάσουν.Μοιάζουμε σαν παιδιά έξω από τον καιρό μας και περιμένουμε τα πιο σημαντικά να έρθουνε ερήμην μας.

         Τούτο το βράδυ , με βρήκε άδειο από συμπεράσματα, προσπαθώντας να βρω την ειλικρινή επιστροφή σε αυτά που ζω και σε αυτά που θα ζήσω.Τελικά μου παίρνει κόπο το να μην θυμάμαι τα πεπραγμένα, καθώς υποκρίνονται οι βεβαιότητές μου τις αβεβαιότητες μου.Με ειλικρινείς ασθενείς αντιστάσεις και με υγιείς ψεύτικες ελπίδες , αποφεύγω να ηδονίζομαι για παροδικούς φόβους και για φαντάσματα-αναμνήσεις που θροίζουν με φανταστικά ταξίδια.Η πραγματικότητα είναι άλλη.Μα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι οι ζωές μας δεν τελειώνουν με το να ρίξουμε το ντόμινό μας , γιατί η ψυχή της ζωής μας δεν γνωρίζει εγγύηση, μονάχα θάρρος.

             Ασκούμαι δυστυχώς μερικές φορές να καμουφλάρω τις αλήθειες μου, να τις προγραμματίζω , να τις ντύνω με ψέματα, να τις απαρνούμαι, να τις γεύομαι σε δόσεις.Σαν κουκιά μετρημένα.Δεν θέλω να τους επιτρέπω να με καταχρώνται.Μα το ψέμα τους , κάνει τα πάντα για να πείσει την αλήθεια μου.Στη ζωή δεν πρέπει να φοβηθείς τίποτα.Οι φόβοι είναι σαν τα φαντάσματα.Εξαφανίζονται μονάχα όταν βεβαιωθείς πως είναι ανύπαρκτα.Οι εαυτοί μας, μάθαν δυστυχώς σιγά-σιγά να μην ανταποκρίνονται  στις αλήθειες, αλλά σε τωρινές ανάγκες.Με αυτόν τον τρόπο πλέον συνθέτονται οι πραγματικότητες.Συλλογίζομαι ,τότε ίσως πως πρέπει να αποφασίζει κανείς για το τι σημαίνει η ζωή του....

          Θέλω να απαγκιάσω κάπου.Δεν ξέρω που.Ευθύ το βλέμμα της μοναξιάς.Σαν ανέγγιχτο ταμπού. Και εγώ προσεχτικός όπως ο όφις, ψάχνω στα έγκατα της ύπαρξής μου , από γυμνό σώμα, στην γυμνή ψυχή , στην ελευθερία μου να πάω.Ο τρόπος? Ο ρυθμός?Με παλινδρομήσεις παιδικής ψυχής, πάνω από καθηλωμένους χρόνους, από ανικανότητα, από άχρωμες γενικότητες, από απελπισμένους περισπασμούς, από πανωφόρια φόβου και λήθης.

             Ξέρω πως τα όνειρά μας είναι ο παράλογος κόσμος της λογικής.Ξέρω ότι μέσα στο χάος του τώρα, υπάρχει η κρυμμένη μου αλήθεια , η οποία ποθεί την ενηλικίωσή της, την ανεξαρτησία της.Μπορεί να χάνομαι , αλλά ταυτόχρονα να υπάρχω.Συνειδητοποιώ πως όλα αυτά θα τα ξεπεράσω, γιατί με τόλμη και πυρετό βρίσκω την ύπαρξή μου στην ανάγκη που ζω, στην ζωή μου....Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς .......