-
-Έλα, μη φοβάσαι.
- Να πάμε όμως που;
- Μα εκεί που ανήκουμε…
- Εύκολα το λες, δύσκολα γίνεται…
φοβάμαι.
- Τι φοβάσαι;
-Τον αποχωρισμό… Φοβάμαι την
μοναξιά του αποχωρισμού. Φοβάμαι μήπως ξεχάσω. Φοβάμαι την αργή λήθη στα
συναισθήματά μου… για εμένα… για εσένα.
-Ο λήθαργος απομένει στο σώμα, στο κορμί που
ήσουν. Όχι στην ψυχή. Και εσύ δεν είσαι παρά μόνο μια ψυχή. Και η ψυχή σου
μόνον αγάπη έχει. Μόνο από αυτή αποτελείται. Και ξέρεις η αγάπη έχει μνήμη και
αυτό είναι μια μοίρα αναπόφευκτη που κουβαλάμε εμείς οι ψυχές. Η μνήμη που
ήσουν και η μνήμη που είσαι. Γυμνή και απέραντη. Γυμνή στο φως και απέραντη σε
βιώματα. Η αγάπη είναι η άγραφη μνήμη που κουβαλάς, από τα πρώτα σου βήματα που
έκανες σε ένα σώμα, έως και τώρα που πάμε σπίτι μας.
-Και, και τι γυρεύει αυτή εδώ η γυναίκα
σήμερα, ψυχοσάββατο που είναι; Την βλέπεις; Να εκεί παραπέρα… κάθεται πλάι στον
τάφο του άντρα της και του μιλά… του
μιλά… Τελικά τι κάνει; Του μιλά ή της μιλά;
-Μα και τα δύο. Στο σουλάτσο μας σε τούτο το
νεκροταφείο θα μάθεις πολλά. Δεν είναι
μόνο το χώμα που φιλοξενεί τα σώματα των νεκρών. Πάνω από όλα είναι
τόπος συνάντησης ψυχών και μνήμης. Που δεν χωράν σε κανένα χωροχρόνο. Εδώ, οι
ζωντανοί έρχονται για να αγαπήσουν τους πόνους τους… τις πληγές τους… έρχονται
για να αντέξουν. Εδώ, βρίσκονται τα καύσιμα των μετανοημένων ζωών. Εδώ, σε αυτό
το νεκροταφείο βρίσκονται όλες οι αργοπορημένες καταφάσεις για ζωή που δεν
πρόλαβαν να γίνουν ο χρόνος των πράξεών τους.
-Εγώ πίστευα πως εδώ καταλήγουν όλα τα DNA των
φοβισμένων υπάρξεων. Που στέγνωσαν τους καιρούς που έπρεπε να ζήσουν εξαιτίας
των φόβων τους.
-Μπορεί και αυτό… μα γιατί τα ρωτάς όλα αυτά;
-Γιατί θέλω να καταλάβω ποιος απαγάγει τους
ανθρώπους από τις μνήμες τους και συνεχίζουν ορισμένοι να προξενούν κακό ο ένας
στον άλλο.
-Θα σου απαντήσω με μια ερώτηση. Ξέρεις πόσο
κρατά «το αύριο» του κάθε ανθρώπου; Μόνο όσον γνωρίζει ο ίδιος τα μέσα του, τις
αλήθειες που φέρει η ψυχή του. Για αυτό στις μέρες μας οι άνθρωποι
διακινδυνεύουν το μέλλον τους άσκοπα και ριψοκίνδυνα.
-
Δηλαδή εγώ που είμαι μόνο ψυχή πλέον … να μη φοβάμαι;
- Όσο σημαντικό είναι να μη φοβάσαι, άλλο τόσο
και περισσότερο σημαντικό είναι να νικάς τους φόβους σου. Αυτό έχω να σου πω.
Και να σου θυμίσω πως όσο ήσουν στο σώμα σου, είχες κερδίσει πολλούς από
δαύτους. Και αυτό θέλει συνέπεια, όχι συνέχεια. Καθώς η πρώτη έχει μέσα της τη
δεύτερη, ενώ η συνέχεια δεν προϋποθέτει την συνέπεια ντε και καλά. Όμως, μόνο
με τη συνέπεια των νικών μέσα σου θα κερδίζεις συνέχεια τους φόβους σου.
- Τότε γιατί οι άνθρωποι δεν μάχονται όσο ζουν
για τους κόπους των καρδιών τους;
-
Ίσως, γιατί φοβήθηκαν τις βουβές κραυγές τους και όχι τις σιωπές που
τους χάρισαν οι ψυχές τους για να ζήσουν. Γιατί γκάστρωσαν τις αλήθειες τους με
φόβους ψεμάτων. Ξέρεις εμείς οι ψυχές ακούμε αυτά που δεν λένε οι άνθρωποι και
βλέπουμε αυτά που δεν κοιτάζουν. Και δεν συνειδητοποιούν πως έτσι κλέβουν τη
ζωή από τις ζωές τους. Και γίνονται κουφάρια. Και όχι ηλιόσποροι ψυχής. Δεν
στρέφονται προς το Φως που ο Θεός τούς έδωσε.
-Τώρα το κατάλαβα μπαμπά. Για αυτό λοιπόν
χάθηκαν τα σώματά μας έτσι άδοξα και ανώφελα; Γιατί κάποιοι άλλοι αντί να δουν
τις αλήθειες τους μας χρωμάτισαν με φόβους ψεμάτων; Άλλους κόκκινους, άλλους
κιτρινομπλέ. Και μας έβαλαν να αλληλοεξουδετερωθούμε χρόνια ολάκερα τώρα.
- Ναι γιέ μου. Για αυτό. Μα οι ψυχές δεν έχουν
χρώμα, ούτε εδαφική καταγωγή. Οι ψυχές είναι όλα τα χρώματα. Και μέσα στο
πένθος των ανθρώπων που φεύγουν, υπάρχει το ψυχικό τους έθνος. Και όλες, μα
όλες οι ψυχές σε ένα έθνος ανήκουμε. Από αυτό γεννηθήκαμε και σε αυτό
επιστρέφουμε. Στο έθνος της αγάπης. Για αυτό βλέπεις τους ζωντανούς εδώ να
μιλούν στους νεκρούς τους. Τόπος συνάντησης, τόπος παραπόνων, τόπος
αναστεναγμών, τόπος λύτρωσης... οι άνθρωποι ξεχνούν πως κάποτε ήταν παιδιά και
αφήσανε άλλους να διαλέξουν τις αιτίες των θανάτων τους και γίνηκαν κουρδισμένες
μαριονέτες σε ένα θίασο φόβων. Ξεπροβόδισαν τις ευθύνες που τους αναλογούσαν
και τις άφησαν να αναχωρήσουν. Μάθανε να μην υπάρχουν, παρά μόνο να χωράνε. Να
χωράνε σε υπολογισμούς άλλων… και έτσι έγινε ασήκωτη η πραμάτεια της ψυχής
τους. Έλα, έλα πάμε γιέ μου, πάμε να επιστρέψουμε εκεί που ανήκουμε.
-Στάσου λίγο μπαμπά, να ανάψω ένα κεράκι. Να
προσευχηθώ για τους ζωντανούς, όπως και αυτοί προσεύχονται για εμάς με τα
μνημόσυνα που μας κάνουν. Άλλωστε ετούτη
μου η προσευχή θε να είναι τα ασύνορα σύνορα των ψυχών όλων μας. Άλλωστε
Ψυχοσάββατο σήμερα, Σάββατο που σημαίνει μέρα ανάπαυσης ζωντανών και νεκρών.
