Μετράς την αντοχή σου με την ανοχή σου;

 

       Ξεκίνημα Μεγάλης Εβδομάδας. Μέρες που θα χαρίσουν και θα χαριστούν σε ένα κλίμα βουβό, ένα κλίμα κατάνυξης, προσευχής και προσδοκίας. Τουλάχιστον έτσι «είθισται» τέτοιες μέρες. Μέρες ά-γιες όπου ψυχές ζώντων και νεκρών διψούν για συγχώρεση και αγάπη. Που θέλουν να γίνουν κερί και να λιώσουν με ένα φως αναστάσιμο, με μια φλόγα ταπεινότητας που ούτε τα μάτια μπορούν να αιχμαλωτίσουν σε κανένα βλέμμα, μα ούτε και το στόμα μπορεί…στεγνώνει απλά από λέξεις που δε θέλουν να το περιγράψουν. Μονάχα οι ψυχές, η ψυχή σου, η ψυχή μου μπορεί να αξιωθεί.

        Μεγάλη Εβδομάδα και κάθε μια μέρα της θα χωρέσει Μεγάλους Φόβους, Μεγάλες Ανασφάλειες, Μεγάλα Λάθη, Μεγάλους Πόνους, Μεγάλα Κενά, Μεγάλες Αγορές, Μεγάλες Βιασύνες, Μεγάλες Επιθυμίες, Μεγάλα Ψέματα, Μεγάλες Πληγές. Πώς θα σου φαινόταν λοιπόν αντί για Μεγάλη Τετάρτη θα μπορούσαμε να την λέμε και Μεγάλη Πληγή? Οι μέρες περνούν και αφήνουμε δυστυχώς τις καρδιές μας ατάιστες, αφήνουμε τα χείλη μας διψασμένα, αφήνουμε τα χέρια μας ανάπηρα , γιατί μπολιάσαμε τις ψυχές μας με ζεύγη αντιθέσεων. Γιατί μετράμε τις αντοχές μας σε αυτούς τους ζόρικους καιρούς με τις ανοχές μας? Τελικά πως ζούμε εμείς οι άνθρωποι? Κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε ή αυτό που ανεχόμαστε? Μήπως τελικά στη ζωή είμαστε αυτό που προλαβαίνουμε? Και τι τελικά είναι αυτό που προλαβαίνουμε? Αξίζει? Και αν δεν προλάβουμε? Όσα σωστά ή λάθος γράφω τούτη τη στιγμή, όσο οργισμένα ή γαλήνια τα οπλίσω με λέξεις…μπορεί και να μην κερδίσω ποτέ. Μα μέσα μου νιώθω πως θα χάσω αν δεν συνεχίσω να αγωνίζομαι.

        Υπάρχουν στιγμές στις ζωές μας που κάποια πράγματα ξεπερνούν τον αρχικό σκοπό τους. Φανερώνονται στιγμές που σκοντάφτουμε στα κύματα του χρόνου μας πιστεύοντας ότι δεν ξέρουμε κολύμπι. Και αυτό μας πνίγει. Συγκατοικούμε με σώματα, συνυπάρχουμε μαζί τους που είναι πλασμένα από απουσίες και φοβόμαστε να γίνουμε εμείς η παρουσία τους στις ζωές τους. Γεμίζουμε το καθημερινό 24ωρο σύμπαν μας με ένα κονιορτό γεγονότων όπου τίποτα ουσιαστικό δε συμβαίνει, μα εμείς προσθέτουμε αυτά τα αμέτρητα τίποτα πιστεύοντας ότι εντέλει κάτι γίνεται.

        Με αφορμή τούτες τις μέρες που η μια πέφτει πάνω στην άλλη ως ένα χρονικό ντόμινο προσπάθησε να ρίξεις στο τέλος όχι τις αντοχές σου, αλλά τους εγωισμούς σου. Άσε την καρδιά σου στο πέπλο της συγχώρεσης να ερμηνεύει όσα νιώθει έτσι ώστε να δημιουργεί με σιγουριά για αυτά που θα ξέρει πλέον. Άσε την αναπνοή σου να εκπέμπει φωτεινούς ψιθύρους που να ερμηνεύουν την κατανόηση και την αγάπη. Βάψου με το πιο βαθύ κατακόκκινο χρώμα ως αυγό που είναι έτοιμο να σπάσει και να σπαστεί από στεγανά ιδιοτέλειας, από ψεύτικα συναισθήματα και τα τσόφλια του να γίνουν τα πιο ανθεκτικά κελύφη μιας πανανθρώπινης αλληλεγγύης. Άνθρωπε η αλληλεγγύη πάντα θέλει δυο. Εσένα και τον συνάνθρωπό σου. Θέλει «αλλήλους» να είναι «εγγύς» στις δυσκολίες των συνανθρώπων τους. Θέλει να μοιράζεται τα δυο «λ» μιας λάμψης εσώτερης και τα δυο «γ» μιας γεννομάνας αγάπης. Άνθρωπε τα ναυάγια τα μεγάλα αρχίζουν από την ξηρά και όχι από τη θάλασσα. Και αυτό γιατί αφήσαμε άνυδρη την ψυχή μας από αγάπη, την στεγνώσαμε με τις ματαιοδοξίες μας….

        Τούτες τις μέρες θα ζήσω σε έναν ασάλευτο Ενεστώτα Αγίων και Αγγέλων. Σε αυτό τον Ενεστώτα ξέρω πως θα χτυπηθώ, θα κλάψω, θα προσφέρω. Μέσα σε αυτόν τον Ενεστώτα θα «πεθάνω» και θα παλέψω μανιασμένα για την «ανάσταση». Γιατί θάνατος είναι να κρατάς. Να κρατάς κακίες, να κρατάς καλεντάρι συμφερόντων, να κρατάς μίσος, να κρατάς φόβους, να κρατάς τεφτέρι ανασφαλειών, να κρατάς ραμμένη την ψυχή σου στη σάρκα σου που συχνά πληγώνεις. Μην κρατάς. Δώσε μόνον αγάπη. Ο Ιησούς Χριστός μας δεν κράτησε τίποτα για τον ίδιον. Παρά μόνον το θάνατό του στα μαδέρια του ουρανού. Για να καταλάβουμε όλοι εμείς πως οι ζωές μας είναι κάτι παραπάνω από δοσοληψίες υπολογισμένων αισθημάτων. Είναι πρωτίστως ψυχικές ζωές. Και η αγάπη που αυτές εκπορεύουν είναι ψυχική ενέργεια που σωματοποιείται και σωματοεκφράζεται. Δεν μπορείς να σωθείς μόνος σου εάν δεν σωθούν και οι συνάνθρωποί σου. Ακριβώς όπως και η Θεανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού μας. «Έσωσε» πρώτα εμάς για να «σωθεί» και ο ίδιος. Δεν μπορείς να αποφύγεις τους πόνους  σου και τους φόβους σου. Μπορείς όμως να τους διαχειριστείς. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Νιώσε, σκέψου, τόλμησε ποιο θα είναι το δικό σου πέρασμα. Από τι σε τι η ζωή σου θα περάσει? Αγάπα την πτώση σου, το λάθος σου, την όποια αστοχία σου γιατί έτσι θα την κατέχεις εσύ και όχι όλα αυτά εσένα.

        Άνθρωπε η ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα. Μην ψάχνεις έτοιμες απαντήσεις χωρίς να έχεις κάνει τις σωστές ερωτήσεις. Μιλώ για αυτές που θα σε ζορίσουν και θα σε ξεβολέψουν. Όλες οι δοκιμασίες αντοχών μας έχουν μόνο μια μοναδική επιλογή…τη ζωή σου. Μη νοσταλγείς παλιές σκουριές που θα σε σαπίσουν. Όταν πονάς να λες αγάπη. Όταν θα περάσεις την πόρτα του πόνου, αγκάλιασε τη ζωή που κρύβεται ήδη εκεί, ειδάλλως θα επιστρέψεις στο φόβο σου που ήθελες να διαψεύσεις.

        Να σε αφορά η ζωή πριν το θάνατο, όχι μετά. Γιατί εκεί ενυπάρχει η «ανάστασή» σου. Να δίνεις σημαίνει να έχεις. Δώσε αγάπη. Σημαίνει ότι έχεις αγάπη. Δώσε συγχώρεση. Σημαίνει ότι έχεις συγχωρέσει με ταπεινότητα πρώτα τον εαυτό σου. Και να ξέρεις ότι αυτό που ψάχνεις είναι πάντα μέσα σου.

                                                                                       Εδώ ψυχή….

                                                                                      Γαλήνιο  Πάσχα.   

'Ενας χαρταετός που ξέμεινε...

 

        Εγώ δεν ξέρω που γεννήθηκα…μάλλον στα κλαδιά ενός δέντρου. Εγώ έτσι με κατάλαβα. Καθαρά Δευτέρα μαζί με το μπαμπά και τη μαμά μου πήγαμε να πετάξουμε. Να πετάξουμε χαρταετό. Εγώ ήμουν ο γαλάζιος. Η αδελφή μου ροζ. Και ο Ρόκυ ο σκύλος μας έτρεχε να τους πιάσει. Άραγε οι σκύλοι καταλαβαίνουν τι είναι χαρταετός? Εγώ καταλαβαίνω. Ο χαρταετός είμαι εγώ…

       -Μαμά, μαμά μου, αν ο χαρταετός ακουμπήσει τον ουρανό πως θα τους ξεχωρίζω αφού είναι το ίδιο χρώμα?

        - Ανδρέα μου, αγάπη μου θα τους ξεχωρίζεις από το νήμα. Για εμένα είσαι ο πιο ωραιότερος χαρταετός, που σαν αγγελούδι ήρθε στη ζωή μου από εκεί ψηλά!

        -Και και δεν μου λες μαμά άμα ο χαρταετός πιαστεί, σκαλώσει σε σύννεφο πως θα κατέβω να είμαι εδώ με εσάς? Δεν θέλω να είμαι μόνος σε ένα σύννεφο, φοβάμαι! Αλλάζει συνέχεια σχήματα και φοβάμαι μην πέσω…

        -Ανδρέα μου, λεβεντάκο μου θα πω στον Θεούλη τότε τα σύννεφα να τα κάνει βροχή για να έρθεις ξανά εδώ μαζί μας και να μας δροσίσεις.

        -Καλά τότε….

        Εγώ ξέρω που γεννήθηκα. Γεννήθηκα εκεί ψηλά στον ουρανό και στην αρχή είχα το σχήμα του χαρταετού. Και μετά ο μπαμπάς μου και η μαμά μου κοίταγαν για πολλή ώρα με αγάπη ο ένας τα μάτια του άλλου και «πουφ» μπήκα στην κοιλίτσα  της μαμάς μου. Και έγινα εγώ. Ο Ανδρέας. Βέβαια δεν τους μοιάζω και πολύ. Έχω πιο σχιστά μάτια από αυτούς. Και και μερικές φορές δεν τους καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την πραγματικότητά τους. Γιατί εγώ έχω τη δικιά μου. Στην οποία δεν θυμάμαι πολλά. Απλά δεν είμαι σαν τους άλλους. Δυσκολεύομαι κάποιες φορές να μιλήσω, να βρω τις λέξεις και το σώμα μου δεν μεγαλώνει όπως των άλλων των παιδιών. Η μαμά μου, μου είπε πως είμαι έτσι γιατί είμαι άγγελος. Ένα δώρο από τον ουρανό. Και εσύ μαμά μου είσαι ωραία. Η πιο ωραία του κόσμου. Είμαι ο Ανδρέας και κάτι μέσα μου, μου λέει πως είμαι διαφορετικός. Κάποιες φορές αισθάνομαι ωραία γιατί μου αρέσει που με χαιδεύει η μαμά μου στα μαλλιά. Μου αρέσει γιατί ο αέρας γαργαλάει τα μαλλιά μου. Σαν τον χαρταετό περίπου. Και χαίρομαι όταν κυλιέμαι στο γρασίδι. Και και αισθάνομαι όμορφα όταν αγκαλιάζω ένα δέντρο. Γιατί γίνομαι δέντρο. Και μαθαίνω τα μυστικά του. Τι κουβαλά μέσα στις ρίζες του. Ως που φτάνουν. Αν αγκαλιάζονται και αυτές μεταξύ τους όταν κάνει πολύ κρύο, όπως κάνω εγώ με την αδελφή μου. Μου αρέσει να  μπορώ να σκαρφαλώνω στο δέντρο για να μην με βλέπουν και γελάνε. Γιατί μπορώ να ακουμπώ τα φύλλα τους και…

       -Μαμά, μαμά σε αυτό το φύλλο υπάρχει μια πασχαλίτσα. Κοίτα πως είναι? Γιατί έχει επτά βούλες πάνω του μαύρες? Και αυτή ο Θεός την έκανε? Πριν ή μετά από εμένα?

        -Λοιπόν θησαυρέ μου αυτή λέγεται και λαμπρίτσα. Τα φτερά της λέγονται και έλυτρα και την βοηθούν με το κόκκινο χρώμα τους να κάνει γρήγορες , τρελές βόλτες! Και την βοηθούν έτσι να πηγαίνει από το ένα άνθος στο άλλο. Οι επτά βούλες συμβολίζουν τη δημιουργία του κόσμου. Και μας έρχεται τώρα, αυτόν τον καιρό μέχρι το Πάσχα. Μετά φεύγουν και πάνε ψηλά στον ουρανό. Η πρώτη βούλα είναι και η πρώτη μέρα. Εκεί ο Θεός έφτιαξε τη μουσική, για να τραγουδάνε οι γονείς νανουρίσματα στα παιδιά τους. Η δεύτερη βούλα που είναι η δεύτερη μέρα, ο Θεός έκανε τον ήλιο να μας ζεσταίνει και να μας φωτίζει όταν φοβόμαστε. Στην Τρίτη βούλα δημιουργήθηκε η θάλασσα για να βρέχουμε τα πόδια μας και να βρίσκουμε κοχύλια που κρύβουν τα μυστικά μας. Μετά, μετά ψυχή μου την τέταρτη μέρα φτιάχτηκε ο άνεμος για να σου γαργαλάει τα μαλλιά. Την Πέμπτη έκανε ο Θεός τα πρόβατα για το γάλα και το μαλλί τους. Να πίνουμε και για να ντυνόμαστε για να μην κρυώσουμε. Η έκτη βούλα, που είναι και η έκτη μέρα ο Θεός έκανε τη σοκολάτα που αρέσει στα παιδιά. Όπως το σοκολατένιο αυγό που θα σου πάρουμε. Την έβδομη μέρα έκανε εμάς τους ανθρώπους. Για να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, να αγκαλιαζόμαστε και να αγαπάμε τόσο πολύ μέχρι να γεμίσουν τα πνευμόνια μας από αγάπη και όταν ξεφυσάμε αυτή να πάει παντού.

        -Και εγώ, εγώ ποια μέρα δημιουργήθηκα. Αφού δεν είμαι σαν εσάς.

      -Εσύ αγάπη μου γεννήθηκες την όγδοη μέρα. Την μέρα που ο Θεός ήταν ξεκούραστος. Και δημιούργησε τους αγγέλους που πετούν ψηλά, όπως ο χαρταετός σου…

        -Άρα είμαι χαρταετός και εγώ δηλαδή?

        -Κάπως έτσι Ανδρέα μου! Περίπου…

        Είμαι ο Ανδρέας. Και δημιουργήθηκα μετά την πασχαλίτσα. Εμένα έτσι το καταλαβαίνει η πραγματικότητά μου. Η φαντασία μου. Μου αρέσει να γελώ, να χορεύω και να κάνω γκριμάτσες σε άγνωστους ανθρώπους. Μου αρέσει να τους χαιρετώ και καμιά φορά να τους αγκαλιάζω όταν η μαμά μου με παίρνει βόλτα στα μαγαζιά. Η μαμά μου, μου λέει πως είμαι ένας άγγελος και πως όλα είναι δυνατά για εμένα. Το ξέρω αυτό. Γιατί όταν κοιμάμαι, στα όνειρά μου, τα ρούχα μου σηκώνονται κρυφά-κρυφά και χορεύουν. Αφού ο Θεός την πρώτη μέρα έκανε τη μουσική …έτσι μου είπε η μαμά μου. Άλλες φορές στα όνειρα μου γίνομαι αόρατος και πηγαίνω και ξηλώνω και τυλίγω σε κουβάρι το νήμα από ένα κασκόλ που έπλεκε η γιαγιά μου. Γελάω πολύ με αυτό…γιατί κάθε φορά που το ανακαλύπτει η γιαγιά μου σταυροκοπιέται….

        Μου αρέσει όταν ο μπαμπάς μου, μας πάει εκδρομή, να βγάζω το χέρι μου έξω από το παράθυρο και να προσπαθώ να πιάσω τον αέρα. Δεν το καταφέρνω. Αλλά που θα πάει. Θα το καταφέρω κάποτε. Είπα στο μπαμπά μου, να μου πάρει μια απόχη για να το καταφέρω την επόμενη φορά. Είμαι ο Ανδρέας και το ανάστημά μου είναι μικρό, τα χέρια μου πλατιά και η μύτη μου διαφορετική από τους γονείς μου. Το στόμα μου είναι μικρό. Αυτό μάλλον γίνεται για να μην τρώω πολύ σοκολάτα, που μου αρέσει πολύ! Έτσι δεν είναι Θεέ μου? Και τα αυτιά μου είναι κάπως πεσμένα και τα δάχτυλά μου κοντά. Το κεφάλι μου είναι πιο μικρό, μάλλον για να χώνομαι πιο εύκολα στην αγκαλιά της μαμάς μου για να με χαιδεύει.

        Υπάρχουν μέρες, όχι όπως αυτές που έκανε ο Θεούλης, που δεν αναπνέω καλά και που η καρδιά μου κάνει σαν τρυπάνι και με πονά εκεί που πάει να σκάψει. Τώρα τελευταία μάλιστα κάποια παιδιά στη γειτονιά μου είπανε πως είμαι χαζός γιατί είμαι «ντάουν»(down) και πως αυτό είναι μια αρρώστια. Στενοχωρήθηκα και λυπήθηκα πολύ! Η μαμά μου, μου είπε πως δεν το εννοούν και με ζηλεύουν γιατί δεν μπορούν να πετάξουν ψηλά. Δεν είναι χαρταετοί όπως εγώ. Είμαι ο Ανδρέας και κάποιες μέρες νομίζω πως ο χαρταετός που είμαι πιάστηκε στα κλαδιά ενός μοναχικού δέντρου. Και με στενοχωρεί αυτό. Θέλω να πετάξω να φύγω από εδώ. Περιμένω από τον μπαμπά μου να με ξεμπλέξει, αλλά εκείνος δε θέλει. Μου λέει πως θέλει να με βλέπει, να με έχει κοντά του. Δεν το καταλαβαίνω και πολύ αυτό. Αφού η μαμά μου, μου είπε πως και η πασχαλίτσα-που είναι όλες οι μέρες του Θεού- ζει μερικές βδομάδες και μετά πάει πάνω, εκεί ψηλά! Αφού εγώ δημιουργήθηκα την όγδοη μέρα γιατί να μην πετάξω εκεί ψηλά, όσο πιο ψηλά μπορώ? Εκεί είμαι ευτυχισμένος. Εκεί δεν με φτάνουν τα παράξενα βλέμματα των γύρω μου, ούτε οι φόβοι τους. Είμαι ο Ανδρέας, ένας χαρταετός που ξέμεινε μόνος του…. 

Αφιερωμένο στα παιδιά με ικανότητες! Στα παιδιά που έχουν σύνδρομο Down. Άνθρωποι στο μοιρολόι της κάθε αυγής μας, κάτω από τους ρόζους των ψυχών μας, μην περιμένουμε να περάσει ο χρόνος μας που κανένα ρολόι δεν έδειξε ποτέ. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Ας περάσει ο καθένας μας λοιπόν, ας κάνει αυτό το πέρασμα όπου το αντάμωμα του Εαυτού μας να μας βρει να μην φοβόμαστε το θάνατο, τον κάθε θάνατο, τελεσίδικο ή εφήμερο. Μονάχα να μπορέσουμε να συλλαβίσουμε δυο λέξεις που να τον πονάνε… «σε αγαπώ»….με ανιδιοτέλεια και ελευθερία και στους εαυτούς μας και στους συνανθρώπους μας. Μα λίγο περισσότερο, πιο πάνω από όλους στα παιδιά που είναι χαρταετοί….