Περιμένοντας τους ενοίκους της ψυχής σου...

 

         Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν την πολυκαιρισμένη καρέκλα. Την κατέβασα από το καθιστικό των αναμνήσεών μου και περιμένω…Τι περιμένω; Περιμένω τους ενοίκους της ψυχής μου, να κατέβουν και όταν περάσουν…τσουπ…να τους υπενθυμίσω να μου πληρώσουν τα κοινόχρηστα του προηγούμενου μήνα. Δεν θα μου την σκαπουλάρουν αυτή τη φορά. Κοινή χρήση, κοινή συμμετοχή, κοινή ευθύνη, κοινή πληρωμή. Εδώ καραούλι θα κάτσω. Θα γίνω η καρέκλα που περιμένει. Πρώτος και καλύτερος κατεβαίνει από τον πρώτο όροφο ο κύριος Φόβος.

-«Καλημέρα σας κύριε Φόβε».

-«Ω τι μου κάνετε κύριε διαχειριστή! Τι μου διαχειρίζεστε αυτόν τον καιρό;».

-«Τι να διαχειριστώ κύριε Φόβε. Ξέρετε καλύτερα από όλους βέβαια πως δεν είμαι παρά ένας ρακοσυλλέκτης στιγμών. Μπορείτε να μου πληρώσετε τα κοινόχρηστα ώστε να έχω να διαχειριστώ κάτι;».

-«Μα βεβαίως, ορίστε. Σας οφείλω 2,5 δειλίες. Οπότε σας δίνω 3 φόβους. Δε θέλω ρέστα. Είμαστε εντάξει.».

        Λίγα λεπτά αργότερα ως άλλη μαντάμ Σουσού, κατεβαίνει από τον δεύτερο όροφο η κυρία Φιλαυτία.

-«Καλή σας μέρα κυρία Φιλαυτία…τι κάνετε;».

-«Mα δεν βλέπετε; Είμαι στα καλύτερά μου. Γιατί όλον μου τον χρόνο, όλη μου την προσήλωση και προσοχή τη δίνω αποκλειστικά σε εμένα.».

-«Εεε, ξέρετε θα ήθελα λίγο από τον χρόνο σας, να ένα τόσο δα λεπτάκι…Θα μπορούσατε να μου ξοφλήσετε τα κοινόχρηστα του προηγούμενου μήνα; Ο καυστήρας της ψυχής μου θέλει συντήρηση, γιατί ειδάλλως θα ξεπαγιάσει στην βαρυχειμωνιά των συναισθημάτων που έρχεται. Το είπαν και οι μετεωρολόγοι της καρδιάς στις ειδήσεις. Δεν το ακούσατε;».

-«Μα βέβαια! Άλλα γρήγορα. Πάρτε σε χαρτονόμισμα έναν σνομπισμό και τα ψιλά σε αυταρέσκεια και πορευτείτε αναλόγως…».

        «Απορώ στα 64 χρόνια μου τι σόι ενοίκους έχω βάλει μέσα στην ψυχή μου και μου συμπεριφέρονται έτσι», σιγομουρμούρισε ο διαχειριστής. «Μήπως μένω και συμπορέυομαι σε μια στοίβα ανεκπλήρωτων και πεινασμένων συναισθημάτων τόσα χρόνια;», αναρωτήθηκε. Και εκεί πριν προλάβει να απαντήσει στον εαυτό του, να τος κοτσονάτος και ευθυτενής ο κύριος Εγωισμός. Πάντα ντυμένος  με τα πιο ακριβά ρούχα μιας ακατόρθωτης μπόρεσης.

-«Καλό μεσημέρι κύριε διαχειριστή. Πάνω στην ώρα σας βρήκα. Σας έψαχνα να σας πληρώσω τα κοινόχρηστα. Τα έχω ακριβώς. Να ορίστε…3 πληγές, 2 τραύματα και μια αγνωμοσύνη. Είμαστε εντάξει;».

-«Εεεε εντάξει είμαστε, εντάξει», ψέλλισε ο διαχειριστής.

        Ήδη είχε σχεδόν μαζέψει τα μισά κοινόχρηστα, μα όλα αυτά τα χρήματα συναισθημάτων τον έκαναν ακόμα πιο βαρύ, αισθάνονταν μια απύθμενη δυστυχία. Έφτασε σχεδόν αργά το μεσημέρι και να σου γύριζε από τη δουλεία της η κυρία Θλίψη.

-«Καλησπέρα σας κυρία Θλίψη. Πώς είστε; Πώς πήγε η δουλεία σας;».

-«Εκπληκτικά καλά! Νιώθω ολοκληρωμένη στη δουλειά που κάνω στις ζωές των ανθρώπων, όπως βέβαια και στη δικιά σας. Κρίμα που δουλεύω πενθήμερο και οκτάωρο. Μακάρι να έκανα υπερωρίες ακόμα και χωρίς πληρωμή. Αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή. Καθίστε να σας εξοφλήσω και τα κοινόχρηστα. Να ορίστε πάρτε 4 μελαγχολίες, 2 καταθλίψεις και 1 προσπάθεια αυτοχειρίας».

-«Περιμένετε και εμένα στο ασανσέρ για επάνω κυρία Θλίψη, ένα λεπτό θα κάνω μονάχα».

        Γυρίζει το κεφάλι του ο διαχειριστής και τι να δει…ο κύριος  Άγχος.

-«Να ορίστε κύριε διαχειριστή, γρήγορα-γρήγορα βιάζομαι…σας οφείλω 3 πονοκεφάλους, 2 ανορεξίες, 1 καρδιακό έμφραγμα και 3 εγκεφαλικά. Την απόδειξη μου την πετάτε κάτω από την πόρτα μου…εάν ζείτε μέχρι τότε βέβαια…».

        Αποσβολωμένος ο διαχειριστής ήθελε να συρθεί και να αποκοιμηθεί στο στερνό της νύχτας που πλησίαζε, να αποκοιμηθεί και να ονειρευτεί ότι η πραγματικότητα του είναι άλλη, όχι τούτη. Όχι αυτή που τον έκανε έναν κενό άνθρωπο. Μα που… σειρά τώρα είχε η κυρία Βία. Είχε πάρει τα κιλάκια της τώρα τελευταία. Υπέρβαρη σίγουρα. Γιγαντόσωμη.

-«Καλησπέρα σας κυρία Βία. Τι κάνετε; Μήπως θα μπο…»

-«Μη μιλάς, μη μου μιλάς! Σου έδωσα το λόγο; Οπότε σκασμός. Ξέρω, ξέρω για τα κοινόχρηστα. Χρωστώ 5 δυνατά μαλώματα με βρισιές, 4 δυνατά χαστούκια, 1 βιασμό και 6 μελανιές σε σημεία της ψυχής που δεν φαίνονται μετά».

        Κόντευε να σκοτεινιάσει. Όπως και στην ψυχή του. Απογοητευμένος και ανήμπορος ο διαχειριστής ένιωθε πολύ άσχημα και ετοιμάζονταν να φύγει. Δεν έλπιζε σε τίποτα πλέον. Και εκεί που πήγε να μαζέψει την πολυκαιρισμένη καρέκλα της μνήμης του, από το υπόγειο της πολυκατοικίας βγήκε ένα απρόσμενο φως. Πάντα όταν άκουγε γέλια και χαρές, από εκεί έβγαινε φως. Δειλά-δειλά κατέβηκε να δει τι γίνονταν. Ήξερε ότι εκεί ήταν το διαμέρισμα της κυρίας Αγάπης. Μόλις είχε γεννήσει δίδυμα. Δυο όμορφα παιδιά, τη Συγχώρεση και την Ταπεινότητα. Είχε την πόρτα της ανοιχτή. Πάντα η πόρτα της ήταν ανοιχτή. Ανοιχτή για όλους.

-«Ω καλώς τον! Καλώς τον κύριο διαχειριστή! Πώς είστε; Πώς μπορώ να βοηθήσω;».

-« Εεε ξέρετε συγγνώμη για την ώρα , μήπως θα ήταν εύκολο να με πληρώσετε για τα κοινόχρηστα;».

-«Πάντα για εμένα είναι η κατάλληλη ώρα να πληρώσω, οπότε μην ανησυχείτε. Το πορτοφόλι μου είναι μέσα στο συρτάρι της καρδιάς. Μισό λεπτό θα κάνω. Μήπως θα μπορούσατε να μου κρατήσετε λίγο τα μωρά μου στην αγκαλιά σας και να τα προσέχετε;».

-«Ναι γιατί όχι».

        Ήταν η πρώτη φορά του που του έδειχνε κάποιος εμπιστοσύνη για αυτό που ήταν. Η Ταπεινότητα και η Συγχώρεση τρύπωσαν στην αγκαλιά του, στηρίχτηκαν στα χέρια του και άρχισαν να του φιλούν τα μάγουλα με τα πιο τρυφερά τους χαμόγελα.

-«Να ορίστε κύριε διαχειριστή. Να αμέτρητες αγκαλιές, απεριόριστη ενσυναίσθηση και πάμπολλες τρυφερότητες και βοήθειες.».

-«Μα, μα μου δίνετε πολλά παραπάνω κυρία Αγάπη. Λιγότερα είναι αυτά που μου χρωστάτε. Άλλωστε εσείς μένετε στο υπόγειο.».

-«Όχι, όχι κρατήστε τα . Δεν είναι πολλά. Είναι λίγα κοντά στην απεραντοσύνη μιας φωτεινής ψυχής όπως η δικιάς σας. Μου κρατήσατε στην αγκαλιά σας τα μωρά μου! Και να θυμάστε πάντα πως ο βυθός σου, σου χαρίζει την ηρεμία σου…Καληνύχτα κύριε διαχειριστη!».

        Ο διαχειριστής στην οδό Απολογισμού και αριθμό 64, όσα και τα χρόνια του, ένιωθε μέσα του πλέον πιο ελαφρύς. Χωρίς βαριά πόδια. Χωρίς πόνους στα γόνατα. Χωρίς αναταραχές στην καρδιά του γιατί πλέον ήξερε…ήξερε πως ο θάνατος είναι ο χωροχρόνος που δίνουμε στην χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας να δράσει στα συναισθήματα και στις πράξεις. Εσύ ποιους ενοίκους έχεις στην ψυχή σου; Πες απλά με την τελεσίδικη, τερματική αναπνοή σου…«σε αγαπώ».