Απόβραδο…και εμένα με κοντοζυγώνουν κάποια αποσπάσματα μνήμης που δεν
ξέρω πλέον εάν ανήκουν σε εμένα ή όχι…Όχι γιατί δεν θυμάμαι. Μα γιατί θυμάμαι
ξεχνώντας. ‘Έτσι με συμφέρει μάλλον. Σαν ένα προφυλακτικό δίχτυ που δήθεν θα με
προστατεύσει και θα αποκρούσει τους πόνους και τις απώλειές μου. Απόβραδο…και
σήμερα νιώθω σαν ένα τέλος που ξεκινά. Ξεκινά να δει γιατί οι άνθρωποι
καταντήσαμε μια προβληματομηχανή. Παράγουμε, παράγουμε αδυσώπητα και άσκοπα.
Χωρίς στην ουσία να έχουμε τόσα προβλήματα. Απόβραδο…και όλα γύρω μου
καταρρέουν σαν παλιό παιχνίδι. Κομμάτι, κομμάτι. Και αυτό γιατί δεν αναζήτησα
ποτέ μου τι γίνεται το φως από τα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς, που συναντάς,
που χαμογελάς στην κάθε σου μέρα. Απόβραδο…και νιώθω ως μια αθετημένη, ορφανή
υπόσχεση, γιατί πριν φοβηθώ να δω τι είμαι, φοβήθηκα μήπως με χάσω. Τελικά σε
αυτά που ξεχνάνε οι μνήμες μας συνήθως κρύβονται η ισορροπία και η ηρεμία των
ζωών μας. Απόβραδο…με άγχος κρύβω τη γεύση των λέξεών μου γιατί πλάσαμε έναν
κόσμο που ακούμε ειδήσεις πανικόβλητοι, χωρίς πραγματικά να υπάρχουν. Γιατί την
άγνοια την κάναμε δίδυμη αδελφή της υποκρισίας.
Ξέρεις τι θα ήθελα τούτο το απόβραδο; Να ακούσω τον ήχο του ανθρώπου
πριν τις λέξεις του. Σε αυτό το αγέννητο ολοκλήρωμα της ψυχής πριν εκβάλει στην
αιωνιότητα μιας μάχης, μιας πάλης…μιας σωτηρίας. Μπας και κατανοήσω πως καμιά
φορά στη ζωή το αντίθετο του αληθινού δεν είναι το ψεύτικο, μα το ¨σωστό¨, έτσι
όπως το πρεσβεύουμε σήμερα. Μα άνθρωπε η συγχώρεση και η ελευθερία έχουν τελικά
το ίδιο σώμα. Μα άνθρωπε…η ελπίδα μερικές φορές είναι και να περιμένεις τη
σωστή στιγμή. Σε ποια διορία άραγε άνθρωπε τελειώνουν οι πόνοι σου στην
ερειπωμένη σου ψυχή; Σε καμία…σου απαντώ. Για αυτό σου λέω μη λυπάσαι, αγάπα
μονάχα. Γιατί αν είμαστε αυτό που είμαστε και όχι αυτό που έχουμε , τότε
κανένας δεν θα μπορέσει να σου στερήσει ή να σε απειλήσει με τίποτα.
Ζούμε σε μια ενδελέχεια συνηθισμένων αναγκών με χρέη εφάπαξ στις
καταθέσεις των καρδιών μας. Ζούμε ως οξειδωμένοι χρόνοι σε άβαφες δειλίες.
Άνθρωπε η ζωή περνά και δεν υπολογίζει εκπτώσεις. Όλες οι μέρες μας είναι
ίδιες. Η διαφορά τους βρίσκεται σε εμάς. Για αυτό σου λέω συνοδοιπόρε να
αφουγκράζεσαι και να χαίρεσαι τις λεπτομέρειές σου και στις πιο γενναίες ήττες
σου χάρισε το πιο ωραίο σου ναυάγιο, μπας και στο νηολόγιο των συναισθημάτων
σου, οι ανάπηρες νίκες σου, βγουν στον αφρό και αφήσουν το βυθό σου ήρεμο και
γαλήνιο.
