Υπάρχουν φορές στη ζωή που οι
κοντινοί καιροί, μοιάζουν με τους πολύ μακρινούς. Υπάρχουν φορές που εκεί που
ζεις…εκεί και ονειρεύεσαι. Κάπως έτσι νοιώθω κάθε φορά τον Δεκαπενταύγουστο.
Κάπως έτσι νιώθω …όταν θυμάμαι από μικρό παιδί το συναπάντημά μου το πνευματικό,
με τη Μητέρα μου, την Παναγία. Γιατί η Μητέρα μου, η Μητέρα μας και στα
σκοτεινά και στα φωτεινά το ίδιο μας αγαπά και μας στέργει.
Σήμερα η ψυχή μου, άρχισε να
θυμάται, λες και ήθελε να βρω το δρόμο μου. Η σημερινή μέρα, η μέρα της
Κοιμήσεως της Θεοτόκου, είναι κάθε φορά για εμένα σαν ένα δάκρυ που κρατιέται
μέσα στην ψυχή μου. Και θέλω με αυτό το δάκρυ χαράς και θλίψης…να επιπλεύσω
στον Ουρανό, μαζί της. Μα η ίδια μου χαμογελά και με στοργή με ακουμπά στο
γενέθλιο τόπο της ψυχής μου. Εκεί στα παιδικά μου χρόνια, εκεί που η σχέση μου
μαζί της άρχισε μέσα από μια λιχουδιά. Τι δεν με πιστεύετε; Όλοι οι άνθρωποι
γεννιόμαστε μέσα στη μαγεία, απλά μας την αφαιρούνε όσο μεγαλώνουμε. Και έτσι
δεν ζούμε απλά, δεν ζούμε γενναιόδωρα. Είχα ευτυχώς όμως την ευλογία τότε
μικρός, μπόμπιρας που ήμουν να ζήσω-και να κρατήσω μέσα μου έως τώρα-μια
ιστορία γλυκιά κυριολεκτικά και μοναδική.
Στις αρχές κάθε καλοκαιριού που
λέτε, εγώ, η περιέργειά μου και η λαιμαργία μου για γλυκό έδιναν ραντεβού στο
χωριό…με τις «καραμέλες ραντεβού». Ξέρετε αυτές τις ολοστρόγγυλες ροζ
καραμέλες, πασπαλισμένες ζάχαρη…κάτι σαν το δικό μου πλανήτη και εγώ ο μικρός
λαίμαργος πρίγκηπας. Περιζήτητες καραμέλες στις παλιές εποχές οι παστίλιες
ραντεβού, καθώς τότε οι άνθρωποι τις αγόραζαν πριν συναντήσουν το ταίρι τους
για να αρωματίσουν την αναπνοή τους. Όλα λοιπόν άρχισαν με μια μου παιδική
απορία και ένα ενήλικο ψέμα. Κάθε Κυριακή που γύριζε ο παππούς από την
εκκλησία, έψαχνα σαν ερασιτέχνης κλεφτράκος τις τσέπες του σακακιού του για δύο
πράγματα. Το κομπολόι του για να παίξω και καμιά δραχμή, πεντάδραχμο,
δεκάδραχμο για να πάρω το απόγευμα κανένα γαριδάκι. Ώσπου μια μέρα ψάχνοντας,
κρατώ στα χέρια μου ένα σακουλάκι με αυτές τις καραμέλες. Κάτι σαν «Αποκάλυψη».
Τις γεύτηκα…και τότε ήταν που κυριολεκτικά επέπλεα στον ουρανό. Οι καραμέλες
ραντεβού για εμένα ήταν σαν τα σπίτια, όπως οι ζωές μας θέλουν συγκατοίκηση σε
αυτά, έτσι και στο στόμα μου, ο ουρανίσκος μου, δηλαδή ο ουρανός μου, ήθελε
συγκατοίκηση με μια τέτοια καραμέλα. Χρόνια ολάκερα μετά κατάλαβα πως η Παναγία
«συνωμότησε» για αυτό το πνευματικό ραντεβού …που ξεκίνησε με γλύκα και με
ζάχαρη.
Όταν βέβαια, παιδί μικρό τότε,έμαθα ότι αυτές οι λιχουδιές λεγόντουσαν «καραμέλες ραντεβού», τότε αναρωτήθηκα. Με
ποια έχει ραντεβού ο παππούς στην εκκλησία; Αφού έχει τη γιαγιά στη ζωή του.
Έτσι και εγώ άλλο που δεν ήθελα. Βάλθηκα να σώσω τη σχέση τους από την άγνωστη
αυτή γυναίκα που έβγαινε κρυφά ο παππούς μου και παράλληλα να δίνω ευχαρίστηση
στον εαυτό μου με αυτή τη λιχουδιά. Έτσι κάθε φορά που γύριζε ο παππούς από την
εκκλησία πήγαινα κρυφά, επιτελώντας βεβαίως ιερό σκοπό, και έπαιρνα όλες τις
καραμέλες. Και όπως λέει και ο σοφός λαός
¨ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται¨, ε εγώ χάρηκα δυο
τρεις Κυριακές. Με κάνανε τσακωτό. Και να σου το μάλωμα ότι θα χαλάσουν τα
δόντια μου και να σου οι απειλές ότι δεν θα μου πάρουν κανένα παιχνίδι στο
πανηγύρι….εγώ εκεί ακλόνητος…πιστός να σώσω το γάμο τους και να γλυκάνω το
στόμα μου.
Μέχρι που μπήκανε τα μεγάλα μέσα.
Η Παναγία. Και ότι ο παππούς μάζευε τελικά αυτές τις «καραμέλες ραντεβού» και
τις έβαζε σε ένα βαζάκι μέχρι να γεμίσει και πριν το Δεκαπενταύγουστο
μάλιστα έπρεπε, γιατί λεγόταν πως μόνο έτσι θα μπορούσε κάποιος
να είχε ¨ραντεβού¨ μαζί της και να την παρακαλέσει, να προσευχηθεί σε αυτήν να
προσέχει τους ανθρώπους που αγαπά. Οπότε μεταπείστηκα πως ο παππούς τελικά δεν
τις έτρωγε τις καραμέλες για να συναντήσει κάποια, αλλά το έκανε για όλους εμάς που
μας αγαπά και μας νοιάζεται. Κάπως έτσι που λέτε μεγάλωσα με τη γλυκιά
αποταμίευση αυτής της ανάμνησης, όπου αντί να τρώω τις καραμέλες από την τσέπη
του παππού μου, τις άφηνα για να
μπορέσει ο παππούς να έχει ραντεβού κάθε Δεκαπενταύγουστο μαζί της , όπου εκεί
θα της έλεγε τα καλύτερα για τα εγγόνια του.
Σε λίγες ώρες ξημερώνει η μεγάλη
γιορτή της Παναγιάς μας. Σε λίγες ώρες η Αγάπη ξεκινά από εκεί που τελειώνουν
οι λέξεις που προσπάθησαν να την περιγράψουν…δηλαδή από μια «καραμέλα ραντεβού»
για εμένα έως την αγάπη της Μητέρας μας για όλα τα παιδιά της. Να μας διδάξει
πως η συγχώρεση είναι το ανάστημά μας. Να μας ψιθυρίσει πως σωζόμαστε όταν
σώζουμε. Ότι για να πιάσεις τα όνειρά σου, πρέπει πρώτα να ρίξεις το δίχτυ της
πίστης και της προσπάθειας. Γιατί η Αγάπη είναι ακάθεκτη όπως και οι μνήμες
μας. Γιατί οι προσευχές μας μπορούν να γίνουν τα δίκαιά μας. Γιατί ο χώρος που
έχουμε στην καρδιά μας δεν έχει έκταση, ποτέ δεν θα μπορέσει να χωρέσει σε
μονάδες μέτρησης. Γιατί τα θαύματα δεν θέλουν θαυμαστές, μονάχα πιστούς. Γιατί
τα τραύματα του καθενός μας είναι οι ρυτίδες των θαυμάτων του. Γιατί στην απλή ζωή
βρίσκεται το κρυμμένο νόημά της. Γιατί…γιατί…θα σου πω κάτι αληθινό που ποτέ δε
συνέβη στα ψέματα…Παναγία μου Μεγαλόχαρη, Μητέρα μου, που στέργεις σε κάθε μου
φόβο, σε κάθε μου αδυναμία, σε κάθε τραύμα μου…να ξέρεις και πως τούτο το
καλοκαίρι σιγά σιγά μάζευα στο βάζο μου αυτές τις ροζ καραμέλες για εσένα, για
να έχω ένα ¨ραντεβού¨ μαζί σου για να μοιραστώ και να σου εμπιστευτώ τις άφωνες
σκέψεις μου. Και εάν καμιά φορά από λαχτάρα έφαγα καμιά, συγχώρα με, παιδί
ήμουν και είμαι…
