Για μια ζωή, για αυτήν
ετοιμαζόμουν…γιε μου. Για αυτήν όπου εκεί όπου ζούμε…εκεί και ονειρευόμαστε.
Χάρις σε εσένα. Ξέρεις γιε μου, υπάρχουν λέξεις που σε ματώνουν όχι από την
κόψη τους, μα από τη λαβή τους. Όπως η λέξη «ίσκιος»…ίσκιος στους φόβους μου…για εμένα…για εσένα…για την
ανθρωπότητα. Καθώς όμως ο Χρόνος μας τον Ενεστώτα των ρημάτων και των πράξεών
μας ξέρει να κλίνει, αναρωτιέμαι εάν μεγαλύτερη αξία έχει αυτό που μπορείς να
δεις ή αυτό που δεν μπορείς να αντικρίσεις. Και εγώ θέλω να αντικρίσω τους
ίσκιους μου…αυτούς τους ύπουλους, τους φοβιστικούς, τους αφοριστικούς, τους
υποφερτούς ή μη…..να τους αντικρίσω.
Και ύστερα θυμώνω και δειλιάζω.
Και ύστερα θυμώνω και ελπίζω. Που είναι ο ίσκιος σου Θεέ μου; Συγχώρα με…μα
μόνο έτσι τα μέσα μου θα βρουν την γλυκαπαντοχή μιας σωτήριας ηρεμίας. Και Συ,
απλά και στωικά μου δείχνεις την ώρα μου. Ακριβώς 12. Όπου ο κοντός δείκτης
–εγώ- άνω θρώσκει και σε συναντά Θεέ μου, συναντά τον δικό Σου μεγάλο δείκτη.
Και τότε καταλαβαίνω πως ο καθένας μας έχει την δικιά του ώρα. Και τότε
καταλαίνω πως τότε μόνο, ακριβώς στις 12, μπορώ να δω τον ίσκιο μου κατάματα.
Την δύναμη του, την αδυναμία του…την όψη του επάνω μου. Τελικά ίσως και να μη
με φόβιζε ο ίσκιος μου. Μα το φως μου περισσότερο…γιατί προϋποθέτει ελευθερία,
αγάπη και ευθύνη.
Ξέρω πως τούτες οι λέξεις που
ακούγονται από εμένα γιε μου…δεν τις καταλαβαίνεις, μα τις νιώθεις. Πώς αλλιώς
να εξηγήσω το χαμόγελό σου, να τώρα δα! Πώς αλλιώς να εξηγήσω το σώμα σου, την
κίνησή σου, την έγνοια σου …για εμένα. Λικνίζεσαι πέρα-δώθε στην κούνια,
πέρα-δώθε στην αγκαλιά του ουρανού. Και εκεί που παρατηρώ τον φευγαλέο σου
ίσκιο που δημιουργείται από το φως…ξάφνου εσύ τον ξεδιπλώνεις, τον ανοίγεις,
τον αντιμετωπίζεις στις σωστές του διαστάσεις και απλά αφήνεις ένα «πέρα-δώθε»
σου στη κούνια, να παίξει μαζί του ως κάτι φυσιολογικό….Λες και το «πέρα» είναι
να επιστρέφεις εκεί που ονειρεύτηκες και το «δώθε» να συναντήσεις τον αληθινό
σου εαυτό.
Το γέρμα της κάθε μέρας της ζωής
μας γιε μου, καταλαγιάζει και ξαποσταίνει σε λίγα πράγματα…στα εξομολογητικές
σιωπές, στα λυτρωτικά αγγίγματα, σε βλέμματα γιομάτες λέξεις έτοιμες να
ταξιδέψουν το νόημά τους αντίκρυ…σε εσένα. Σε ευχαριστούμε γιε μου που μας
έμαθες να ξεδιπλώνουμε τους ίσκιους μας …(η μαμά σου, ο μπαμπάς σου).
