Δεν είμαι συχνά έντιμος με τις
αναμνήσεις μου…Κάμποσες φορές, μου δημιουργώ σκιές…όπως τότε στα καλοκαίρια
μας, στο χωριό μας στην Καρδίτσα. Πρωταγωνιστές , εγώ, η αδελφή μου η Ειρήνη
και η λάμπα στο παλιό δωμάτιο. Δημοτικό πηγαίναμε ακόμη και οι δυο μας.
Βρίσκαμε τότε δραπέτευση στις διακοπές μας, από την ζέστη του Αυγούστου,
ξαπλώνοντας χάμω σε μια κουρελού και εκεί κατά το απόβραδο, με τη φαντασία μας
σκηνοθέτη, πρωταγωνιστούσαμε με τη λάμπα στο ταβάνι. Γύρω γύρω από τη λάμπα,
υπήρχε το φόρεμά της. Στο σχήμα συνήθως μας ομπρέλας ή ενός διάτρητου
αλεξίπτωτου. Τότε στα χωριά, οι γιαγιάδες, καλή η ώρα όπως η αγαπημένη μας
γιαγιά Βούλα, έπλεκε με το βελονάκι της το σχέδιο που ήθελε να δώσει στο πλεκτό
της, το βούταγε καλά -καλά σε ζαχαρόνερο και μετά αφού είχε επιλέξει ένα
σκεύος-μαγειρικό συνήθως-με στρογγυλό τελείωμα, το γύριζε ανάποδα και εκεί
επάνω έβαζε το μουσκεμένο πλεκτό και το έβγαζε έξω στον ήλιο για 2-3 μέρες να
στεγνώσει καλά…να κοκκαλώσει. Και ύστερα με αυτό ντύνονταν η λάμπας ως άλλη
γυναίκα αναγεννησιακής εποχής. Με το που άναβε, μας χάριζε μέσα από το διάτρητο
πλεκτό της, σκιές στο ταβάνι ανυπέρβλητης ομορφιάς και ονειράτων. Και εγώ με
την αδελφή μου, άλλοτε ως πεταλούδες μικρές, άλλοτε ως έντομα νυχτόβια,
πετάγαμε και πετάγαμε γύρω από το φως. Προσγειωνόμασταν σε αυτόν τον παράξενο
και λαμπερό πλανήτη που έμοιαζε σαν δίχτυ ενίοτε, σαν απόχη, που έπιανε
φαντασία και όνειρο, γέλια και απόκαμα, ιστορίες και μυστήρια.
Δεν είμαι συχνά έντιμος με τις
αναμνήσεις μου…γεννήθηκα ανυπόμονος για αυτές…μπας και μου επιτραπεί παρήγορα
ότι ο θάνατος θα καθυστερήσει. Μα το βελόνι πλέον τώρα έχει απομείνει ορφανό
από τα χέρια της γιαγιάς μου. Και εγώ κάθε καλοκαίρι βλέποντας το φως και τις
σκιές αυτής της λάμπας στο παλιό δωμάτιο, φεύγω όλο και πιο δύσκολα από τη σκιά
του εαυτού μου. Πιστεύω πως τελικά σκιά και φως, συζούν αρμονικά. Σαν ένα κέρμα
με δυο όψεις. Σαν η σκιά να είναι η προέκταση του φωτός κατά κάποιο τρόπο και
τούμπαλιν. Καλύτερα σκιά, παρά σκοτάδι. Γιατί με τη σκιά θα έχω το φως για σκηνοθέτη
στη ζωή μου. Όλο το φως του κόσμου για εμένα χωρά σε εκείνη τη λάμπα, που με
άφηνε να ταξιδεύω στον πλανήτη με τις σκιές….Γιατί τι άλλο είναι η σκιά παρά η
μελαγχολία ενός φωτός;
