Η ζωή είναι παντού..και εδώ και
εκεί. Με τις μνήμες της να εκπυρσοκροτούν. Αλλά εμείς συχνά ζούμε σε μια ζωή
ασφαλή με ανασφαλείς τρόπους. Και κάπως έτσι μας έρχονται κακά πράγματα στη ζωή
μας, κακές συγκυρίες…,αλλά δεν έρχονται πάντα για κακό...έρχονται ως υπενθύμιση
για τις επιλογές που κάναμε, για συναισθήματα που αιχμαλωτίσαμε, για αγγίγματα
που ήμασταν τσιγκούνηδες, για αλήθειες που φοβόμασταν να αντιμετωπίσουμε και να
υπερασπιστούμε....Άρα η τωρινή μας "αλήθεια" μήπως είναι να είναι ένα
ψέμα που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...
Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου