Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

..πίσω από τις μεγαλύτερες αδυναμίες σου κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές σου...



  Τοκετός η ζωή ολάκερη. Εγκυμονεί σιωπές, γέλια, δυσκολίες, πόνους, έρωτες ανήμπορους, αγάπες σοφές. Τοκετός η ζωή. Εγκυμονεί τη ζωή των σκέψεών μας και των συναισθημάτων μας, που με τη σειρά τους εγκυμονούν τις πράξεις μας τις γραφτές ή τις άγραφτες. Τις θαρραλέες ή αυτές που μείναν αναποτελείωτοι καημοί. Τοκετός η ζωή. Θέλει μια ανάσα η ομορφιά της για να την συνειδητοποιήσεις. Με τις ήττες της και τις νίκες της. Ποιός σου είπε ότι ο τοκετός είναι ανώδυνος? Αυτό που κυοφορείς θέλει τη γνώση του πόνου για να πάρει το τελικό του σχήμα, αυτό της κατόρθωσης και της ελεύθερης επιλογής. Έτσι δεν είσαι μέρος του προβλήματος, αλλά η λύση. Η ¨μητρότητα¨ των πράξεών μας έχει μια ιερή ομορφιά. Έχει μέσα της μια παροντική αιωνιότητα. Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Έπεσε το βλέμμα μου σε δυο εικόνες αντιφατικές , αλλά στην ουσία αδελφοποιημένες. Η μια , με την ευλογημένη στιγμή της γέννας. Η πιο σημαντική στιγμή στο μονοπάτι μιας γυναίκας, που φέρνει στο φως τη ζωή. Τη ζωή των σπλάχνων της. Εκεί όπου το πνεύμα της και το σώμα της τραμπαλίζονται στο κλάμα του μωρού και παραδίνονται στο άγγιγμα πάνω του. Και η άλλη εικόνα βομβαρδισμένου τοπίου στη Συρία, όπου μέσα από χαλάσματα και συντρίμμια η μάνα Γη ,έβγαζε από τα σπλάχνα της το θαύμα της ζωής, τη σωτηρία ενός μωρού , που επέζησε στο πείσμα των καιρών. Γέννα η μία. Γέννα και η άλλη. Ζωές ισάξιες. Τοκετοί ζωηφόροι, μα διαφορετικοί. Ένα δράμι σκέψης και ειλικρίνειας μέσα μας είναι αρκετό για να μας κάνει να συναισθανθούμε ότι και εμείς κάποτε ήμασταν ο καρπός ενός τοκετού. Δεν έχει σημασία τελικά ποιου. Σημασία έχει οι τοκετοί που φέρνουμε στο διάβα μας, να έχουν την υπομονή και να οξύνουν την αντοχή. Να έχουν την απόλυτη εμπιστοσύνη όσων ζούμε, όσων κάνουμε, όσων πιστεύουμε. Να επιθυμούμε το εν γένει καλό όλων μας. Να ποθούμε να δημιουργούμε τοκετούς , των οποίων οι ζωές να έχουν την αίσθηση που σου δίνει ένα νεογέννητο όταν αναζητά την μυρωδιά, τον χτύπο της καρδιάς της μητέρας του. Και τότε ίσως ο κόσμος γίνει πιο δίκαιος , πιο ανθρώπινος....Μην ξεχνάς ποτέ ότι πίσω από τις μεγαλύτερες αδυναμίες σου κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές σου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...

  Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...