Στο διαζευκτικό μαθαίνω να ζω και να δημιουργώ. Αγάπη ή θάνατος. Θρίαμβος οι επιλογές μας. Πού είναι άραγε τα όνειρα που είχαμε που δεν κατεδαφίζονταν, ούτε με στατιστικές, ούτε με λογιστές, ούτε με ορθολογιστές? Ραγισμένες καρδιές υφαίνουν πολυτάραχες μνήμες. Πόθος και οργή. Παραφωνίες ενός καλογυαλισμένου κόσμου. Ποιοι σκατά νομίζουμε ότι είμαστε? Μα η ζωή δεν είναι παράγραφος, ούτε ο θάνατος μια παρένθεση. Λόγια, λόγια, λόγια. Έλα εδώ αμέσως! Μην φοβάσαι. Αξίζει να ζεις τη στιγμή που έχεις καταλάβει ποια είναι τα όρια της θνησιμότητάς σου. Ένα να ξέρεις, το πιο φοβερό πράγμα είναι η αδιαφορία. Και εάν ποτέ δεν συμβιβαστούμε με αυτήν και παράλληλα αν δεν κατανοήσουμε τις προκλήσεις της ζωής και του θανάτου, τότε ίσως η ύπαρξη μας να αποκτήσει νόημα, ζωή...Ο χρόνος πλέον πήζει γύρω μας σε κλεψύδρες αορίστου χρόνου και περιμένει η αυγή του καθενός μας να ξαφνιάσει το σκοτάδι του. Τι ξεχάσαμε? Τι χάσαμε? Τι αφήνουμε?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...
Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες...
Έξαιρετικός!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή