Τι άλλο είναι η λησμονιά αν όχι μια ευκαιρία να θυμόμαστε;

Έπιασε ψιλόβροχο. Από το παραθύρι του δωματίου μου παρατηρώ τα αποτυπώματα των σταγόνων πάνω στη μαύρη  άσφαλτο. Λες και έχουν βαλθεί να καθαρίσουν τα «βρώμικα» βήματα μας. Τα ένοχα, τα ασταθή, τα εγωιστικά, τα δειλά. Λες και ο ρόλος τους είναι να μας παραδώσουν ξανά τους δρόμους μας, τα μονοπάτια μας, πιο καθαρά και πιο ήρεμα. Ξάφνου νοσταλγώ τη μυρωδιά της ζωής αυτής που βγαίνει αλώβητη από τα καλοκαίρια και τους χειμώνες μας.

Τι θα έλεγες λοιπόν έστω για λίγο να γίνεις το πεζοδρόμιο του δρόμου σου; Και να αφεθείς, να αισθανθείς, να μυρίσεις, να υποφέρεις, να υποστηρίξεις, να βασίσεις τις αδύναμες-δυνατές καθημερινότητες των γύρω σου; Να φιλοξενήσεις τα βήματα ενός παιδιού που πάει πρώτη φορά σχολείο, την ανυπομονησία ενός μικρού φίλου να πάει στην παιδική χαρά. Να αισθανθείς τα ερωτικά σκιρτήματα μιας κοπέλας που χάνεται στην αγκαλιά του αγοριού της. Να μυρίσεις την μοναξιά από τα σκουπίδια του απέναντι ηλικιωμένου. Να δονηθείς στο άγχος αυτού του παλληκαριού που βιάζεται για τη δουλειά του. Να βρωμίσεις από αρνητικές ενέργειες, από κακές θολούρες περαστικών που αναζητούν την ευκαιρία μια απάτης. Να ακουστείς με τις φωνές νεαρών παιδιών που πειράζονται μεταξύ τους. Να σωφρονισθείς με τα «μη» των γονιών προς τα παιδιά τους. Να κουτσομπολέψεις τα μυστικά της γειτόνισσας του πρώτου ορόφου, που κάθεται ώρες ολάκερες στο μπαλκόνι της και καιροφυλαχτεί ποιος περνά από κάτω.  Να λαχταρίσεις στο πρώτο πέσιμο ενός μπόμπιρα που μαθαίνει ποδήλατο για πρώτη φορά. Αγάπα απλόχερα, άδολα τούτες τις λέξεις που σου γράφω, ώστε να καταλάβεις πως η ζωή είναι ένα μυστήριο τόσο απλό, που για αυτό παραμένει μυστήριο.  Γιατί τα απλά στις ζωές μας είναι και τα αδύνατα, αφού τις έχουμε κάνει πολύπλοκες, δυσερμήνευτες, πολυαναγκαστικές.

Σκέψου πως η ζωή σου είναι μια συμπυκνωμένη ψυχή σε αιώρες αιώνων. Μην την οργιάζεις σε θλιμμένο χώμα, μην μπαγιατεύεις την καλοσύνη σου, μην μυρίζεις λουλούδια λήθης χωρίς να σε αφορά ο διπλανός σου, ο συνανθρώπους σου πως είναι. Ειδάλλως, τι άλλο είναι η λησμονιά αν όχι μια ευκαιρία να θυμόμαστε; Γιατί ξέρεις κάτι;  Άλλο δόσιμο, άλλο χάσιμο. Μόνο εάν δώσεις και δοθείς ατέρμονα, γνήσια, ατελέσφορα σε ανθρώπους, σε συναισθήματα, σε πράξεις, σε ιδέες δεν θα χαθείς και εσύ ο ίδιος στο δικό σου πεζοδρόμιο. Ξέρεις τι κάνουν οι δρόμοι στις ζωές μας; Ενώνουν τα πεζοδρόμια των ζωών μας. Πότε θα περάσω εγώ στο δικό σου, πότε εσύ στο δικό μου. Αυτό λέγεται ζωή. Όλα είναι δρόμος. Ανηφορικός, κατηφορικός, δεν έχει σημασία αρκεί εσύ να γυμνάζεις τις αντοχές σου, τις δυνατότητες σου, τις εμπνεύσεις σου.

Υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που κοιτάζουν δίχως βλέμμα. Υπάρχουν άνθρωποι κοντά σου που ζουν σε κύματα προσποιήσεων επιφανειακής ευδαιμονίας. Αλλά σε τούτες τις ζόρικες εποχές που ζούμε, φρόντισε να μην χαραμίζεσαι στην ιδέα ότι ζεις μια παράλληλη ζωή σε αντιδιαστολή με την πραγματική ζωή που έπρεπε ή που θα ήθελες να ζήσεις. Οι περισσότεροι από εμάς τρελαινόμαστε, πονάμε από την ιδέα ότι μας αξίζει κάτι άλλο από αυτό που ζούμε. Λίγοι όμως από εμάς έχουν την δύναμη να διώξουν μακριά αυτές τις οάσεις των ψευδαισθήσεων και να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή. Η ζωή δεν χωρά παρά ζωή… Η ξαφνική βροχή δυναμώνει. Καθαρίζει, δροσίζει, αναπαύει, ομορφαίνει τα προσωπικά μας πεζοδρόμια. Δέξου αυτό το δώρο του Θεού και άφησε το άρωμα τούτης της σιωπής Του να εξομολογήσει τα σώματα μας σαν μια μνήμη νερού. Όπως αυτού που κυλά στους δρόμους μας. Και ξέρεις γιατί; Το νερό καθαγιάζει, ξεπλένει, θυμάται.  Πάντοτε βρίσκει την έξοδο όσα εμπόδια και αν του βάλεις. Γίνε λοιπόν έστω και λίγο μια μνήμη νερού, μπας και μπορέσεις να βρεις τον προορισμό σου.