Μετράς την αντοχή σου με την ανοχή σου;

 

       Ξεκίνημα Μεγάλης Εβδομάδας. Μέρες που θα χαρίσουν και θα χαριστούν σε ένα κλίμα βουβό, ένα κλίμα κατάνυξης, προσευχής και προσδοκίας. Τουλάχιστον έτσι «είθισται» τέτοιες μέρες. Μέρες ά-γιες όπου ψυχές ζώντων και νεκρών διψούν για συγχώρεση και αγάπη. Που θέλουν να γίνουν κερί και να λιώσουν με ένα φως αναστάσιμο, με μια φλόγα ταπεινότητας που ούτε τα μάτια μπορούν να αιχμαλωτίσουν σε κανένα βλέμμα, μα ούτε και το στόμα μπορεί…στεγνώνει απλά από λέξεις που δε θέλουν να το περιγράψουν. Μονάχα οι ψυχές, η ψυχή σου, η ψυχή μου μπορεί να αξιωθεί.

        Μεγάλη Εβδομάδα και κάθε μια μέρα της θα χωρέσει Μεγάλους Φόβους, Μεγάλες Ανασφάλειες, Μεγάλα Λάθη, Μεγάλους Πόνους, Μεγάλα Κενά, Μεγάλες Αγορές, Μεγάλες Βιασύνες, Μεγάλες Επιθυμίες, Μεγάλα Ψέματα, Μεγάλες Πληγές. Πώς θα σου φαινόταν λοιπόν αντί για Μεγάλη Τετάρτη θα μπορούσαμε να την λέμε και Μεγάλη Πληγή? Οι μέρες περνούν και αφήνουμε δυστυχώς τις καρδιές μας ατάιστες, αφήνουμε τα χείλη μας διψασμένα, αφήνουμε τα χέρια μας ανάπηρα , γιατί μπολιάσαμε τις ψυχές μας με ζεύγη αντιθέσεων. Γιατί μετράμε τις αντοχές μας σε αυτούς τους ζόρικους καιρούς με τις ανοχές μας? Τελικά πως ζούμε εμείς οι άνθρωποι? Κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε ή αυτό που ανεχόμαστε? Μήπως τελικά στη ζωή είμαστε αυτό που προλαβαίνουμε? Και τι τελικά είναι αυτό που προλαβαίνουμε? Αξίζει? Και αν δεν προλάβουμε? Όσα σωστά ή λάθος γράφω τούτη τη στιγμή, όσο οργισμένα ή γαλήνια τα οπλίσω με λέξεις…μπορεί και να μην κερδίσω ποτέ. Μα μέσα μου νιώθω πως θα χάσω αν δεν συνεχίσω να αγωνίζομαι.

        Υπάρχουν στιγμές στις ζωές μας που κάποια πράγματα ξεπερνούν τον αρχικό σκοπό τους. Φανερώνονται στιγμές που σκοντάφτουμε στα κύματα του χρόνου μας πιστεύοντας ότι δεν ξέρουμε κολύμπι. Και αυτό μας πνίγει. Συγκατοικούμε με σώματα, συνυπάρχουμε μαζί τους που είναι πλασμένα από απουσίες και φοβόμαστε να γίνουμε εμείς η παρουσία τους στις ζωές τους. Γεμίζουμε το καθημερινό 24ωρο σύμπαν μας με ένα κονιορτό γεγονότων όπου τίποτα ουσιαστικό δε συμβαίνει, μα εμείς προσθέτουμε αυτά τα αμέτρητα τίποτα πιστεύοντας ότι εντέλει κάτι γίνεται.

        Με αφορμή τούτες τις μέρες που η μια πέφτει πάνω στην άλλη ως ένα χρονικό ντόμινο προσπάθησε να ρίξεις στο τέλος όχι τις αντοχές σου, αλλά τους εγωισμούς σου. Άσε την καρδιά σου στο πέπλο της συγχώρεσης να ερμηνεύει όσα νιώθει έτσι ώστε να δημιουργεί με σιγουριά για αυτά που θα ξέρει πλέον. Άσε την αναπνοή σου να εκπέμπει φωτεινούς ψιθύρους που να ερμηνεύουν την κατανόηση και την αγάπη. Βάψου με το πιο βαθύ κατακόκκινο χρώμα ως αυγό που είναι έτοιμο να σπάσει και να σπαστεί από στεγανά ιδιοτέλειας, από ψεύτικα συναισθήματα και τα τσόφλια του να γίνουν τα πιο ανθεκτικά κελύφη μιας πανανθρώπινης αλληλεγγύης. Άνθρωπε η αλληλεγγύη πάντα θέλει δυο. Εσένα και τον συνάνθρωπό σου. Θέλει «αλλήλους» να είναι «εγγύς» στις δυσκολίες των συνανθρώπων τους. Θέλει να μοιράζεται τα δυο «λ» μιας λάμψης εσώτερης και τα δυο «γ» μιας γεννομάνας αγάπης. Άνθρωπε τα ναυάγια τα μεγάλα αρχίζουν από την ξηρά και όχι από τη θάλασσα. Και αυτό γιατί αφήσαμε άνυδρη την ψυχή μας από αγάπη, την στεγνώσαμε με τις ματαιοδοξίες μας….

        Τούτες τις μέρες θα ζήσω σε έναν ασάλευτο Ενεστώτα Αγίων και Αγγέλων. Σε αυτό τον Ενεστώτα ξέρω πως θα χτυπηθώ, θα κλάψω, θα προσφέρω. Μέσα σε αυτόν τον Ενεστώτα θα «πεθάνω» και θα παλέψω μανιασμένα για την «ανάσταση». Γιατί θάνατος είναι να κρατάς. Να κρατάς κακίες, να κρατάς καλεντάρι συμφερόντων, να κρατάς μίσος, να κρατάς φόβους, να κρατάς τεφτέρι ανασφαλειών, να κρατάς ραμμένη την ψυχή σου στη σάρκα σου που συχνά πληγώνεις. Μην κρατάς. Δώσε μόνον αγάπη. Ο Ιησούς Χριστός μας δεν κράτησε τίποτα για τον ίδιον. Παρά μόνον το θάνατό του στα μαδέρια του ουρανού. Για να καταλάβουμε όλοι εμείς πως οι ζωές μας είναι κάτι παραπάνω από δοσοληψίες υπολογισμένων αισθημάτων. Είναι πρωτίστως ψυχικές ζωές. Και η αγάπη που αυτές εκπορεύουν είναι ψυχική ενέργεια που σωματοποιείται και σωματοεκφράζεται. Δεν μπορείς να σωθείς μόνος σου εάν δεν σωθούν και οι συνάνθρωποί σου. Ακριβώς όπως και η Θεανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού μας. «Έσωσε» πρώτα εμάς για να «σωθεί» και ο ίδιος. Δεν μπορείς να αποφύγεις τους πόνους  σου και τους φόβους σου. Μπορείς όμως να τους διαχειριστείς. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Νιώσε, σκέψου, τόλμησε ποιο θα είναι το δικό σου πέρασμα. Από τι σε τι η ζωή σου θα περάσει? Αγάπα την πτώση σου, το λάθος σου, την όποια αστοχία σου γιατί έτσι θα την κατέχεις εσύ και όχι όλα αυτά εσένα.

        Άνθρωπε η ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα. Μην ψάχνεις έτοιμες απαντήσεις χωρίς να έχεις κάνει τις σωστές ερωτήσεις. Μιλώ για αυτές που θα σε ζορίσουν και θα σε ξεβολέψουν. Όλες οι δοκιμασίες αντοχών μας έχουν μόνο μια μοναδική επιλογή…τη ζωή σου. Μη νοσταλγείς παλιές σκουριές που θα σε σαπίσουν. Όταν πονάς να λες αγάπη. Όταν θα περάσεις την πόρτα του πόνου, αγκάλιασε τη ζωή που κρύβεται ήδη εκεί, ειδάλλως θα επιστρέψεις στο φόβο σου που ήθελες να διαψεύσεις.

        Να σε αφορά η ζωή πριν το θάνατο, όχι μετά. Γιατί εκεί ενυπάρχει η «ανάστασή» σου. Να δίνεις σημαίνει να έχεις. Δώσε αγάπη. Σημαίνει ότι έχεις αγάπη. Δώσε συγχώρεση. Σημαίνει ότι έχεις συγχωρέσει με ταπεινότητα πρώτα τον εαυτό σου. Και να ξέρεις ότι αυτό που ψάχνεις είναι πάντα μέσα σου.

                                                                                       Εδώ ψυχή….

                                                                                      Γαλήνιο  Πάσχα.