...κάνε την β-αρετή ζωή σου αρετή...

 

        Μεσημέρι Τρίτης. Ζέστη και υγρασία. Ένας Μάης που μου φαίνεται πως κουβαλά φέτος μέσα του όλες τις εποχές. Από τις δυνατές βροχές, το ανοιξιάτικο αεράκι…έως και το προμήνυμα της ζέστης του καλοκαιριού. Μέρες που στο χρονοντούλαπο τους συμβαίνουν συνήθως τα αμετάκλητα. Καιροί όπου οι μοναξιές των ανθρώπων δεν τέμνονται καν. Κινούνται παράλληλα. Λες και ο διαθέσιμος χρόνος των ζωών μας παίζει κρυφτό με τις προγονικές ανάγκες μας. Ναι, τι άλλο είναι πλέον ένα άγγιγμα, ένα διάτρητο βλέμμα, ένα χαμόγελο χωρίς «μάσκα», εάν όχι προγονικές στιγμές του χρόνου των ζωών μας;

       Και εκεί στο δρόμο της επιστροφής, στο σταθμό Μοναστηράκι, προσπαθούσα να διακρίνω, να δω, να παρατηρήσω…να στηριχτώ…σε μάτια έτοιμα να δουν και χέρια για να αγγίξουν τα θαύματα που κάθονται ως ζητιάνοι στην κάθε μας μέρα και προσδοκούν ένα κέρμα πίστης από εμάς. Μπας και έτσι μπορέσουμε να αξιωθούμε τις αλήθειες μας και τις απαντοχές των. Μπας και μάθουμε τουλάχιστον…τι δεν είμαστε. Μπας και αναπνεύσουμε με τις παλιές ανάσες μας, εκείνες τις αναγκαίες και αυθόρμητες. Εκείνες τις ανατρεπτικές και αλληλέγγυες. Και όχι αυτές τις βιασμένες, που ούτε καν στο ξόδι τους δεν δίνουμε προσοχή.

       Περιμένοντας τον συρμό του τρένου, κοιτώντας επίμονα πότε το ρολόι με τον χρόνο άφιξης, πότε τους τριγύρω μου, συλλογίστηκα πως γίνεται ο καθένας μας να μην έχει έστω μια αρετή; ΄Η μήπως όχι; Και αφού έχουμε, τι κάνουμε με τις αρετές μας;  Πόσο εύκολα ή δύσκολα δραπετεύουμε από τις αλήθειες τους;  Και ξάφνου το «β» της βιασμένης ανάσας μας, πήγε και στρογγυλοκάθισε μπροστά από την αρετή…και την έκαμε β-αρετή. Πλέον όλοι μας κοιτάγαμε βαρετά τον χρόνο άφιξης του συρμού. Και κάπως έτσι οι ζωές μας αποθηκεύουν και μπουκώνουν με μηνύματα ληφθέντα, μηνύματα αναγνωσθέντα, μηνύματα διαγραφέντα, μηνύματα που δεν έχουν κάτι να μας πουν. Μα εμείς εκεί, στρουθοκαμηλίζουμε και ζητάμε τα νοήματά τους, αντί να δίνουμε εμείς το νόημα.

       «Ένα λεπτό ακόμα», συλλογίστηκα «μέχρι να έρθει το τρένο». Και μέσα σε αυτό το 1 λεπτό έλπιζα να βρω μια βαριά ανάσα μου για να ζυγίσω την αντοχή μου, το οξυγόνο μου…και το βρήκα. Σε αυτή την ταπεινή φιγούρα ενός μεσήλικα, αποκαμωμένου άνδρα…που κράταγε στην αγκάλη του τις δικές του προγονικές ανάσες…ήρεμα, γαλήνια και χαμένα. Στο δικό του χωροχρόνο. Μέσα από που; Μέσα από το έγχορδο μουσικό όργανο. Ένα αρχαίο μουσικό όργανο. Κάτι ανάμεσα σε αρχαία κιθάρα του Ορφέα και στην ομηρική φόρμιξ. Πόσο θα ήθελα να ακουμπήσω τις χορδές αυτές και να τις ακούσω…να ακούσω νότες-ανάσες που γίνονται πότες των αληθειών που κατοικούν στις σκιές μας. Έστω για ένα λεπτό. Μέχρι να έρθει ο συρμός. Για να μας πάρει όλους να φύγουμε. Γιατί πλέον δεν πάμε κάπου, παρά μονάχα φεύγουμε από κάπου.

       Η φιγούρα αυτού του ανθρώπου αεικίνητη. Τόσο έντονα, που και να σηκωνόταν, το περίγραμμα, του ίσκιου του στο παγκάκι θα έμενε εκεί ασάλευτο, ως χρησμός, ως πείσμα, ως μοίρα που εμείς ως διαβάτες προσπερνάμε γρήγορα και αδιάφορα. Μα που και εκείνο πάντα αγόγγυστα εκεί θα στέργει την παρουσία μας ως προγονική ανάμνηση ανασκαφής…να ανασκάψουμε για να βρούμε τις αρετές μας που πάντα είχαμε , μα που προ πολλού έχουμε θάψει. Να ξέρεις φίλε μου στην πίστη των αρετών σου βρίσκονται τα θαύματα και τα τραύματα. Είναι το ίδιο νόμισμα. Τα θέμα είναι που κοιτάς. Μην φοβηθείς να σωριαστείς  σε τόπους μέσα σου που δεν γνωρίζεις ακόμα. Το χώμα τους είναι η ελπίδα σου. Κάμε την ανασκαφή σου. Να αισθάνεσαι φίλε ότι και αυτό είναι ένα είδος δύναμης…όταν νιώθεις και ξέρεις πως είσαι αδύναμος κάποιες φορές. Μην αφήνεις τις μέρες σου απάτητες. Μην αφήνεις το παροντικό παρελθόν σου δίχως καταγωγή.

       Ζούμε σε εποχές που σχεδόν δεν απέμεινε τίποτα που να μπορεί πια να χαρακτηριστεί αληθινό, εκτός από αυτά που δεν γνωρίζουμε. Ζούμε σε ενοχές που οι ζωές μας μετατρέπονται σε καθαρές διεκπεραιώσεις, δίχως απόλαυση και εγκαρδιότητα. Αναπνέουμε σε εποχές που οι ζωές μας αντιμετωπίζονται ως στατιστικές ανωμαλίες. Αναπνέουμε σε ένα καθημερινό νεκροταφείο καταφάσεων που οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως «φορείς λοιμώξεων συναισθημάτων». Για αυτό σου λέω προσπάθησε τουλάχιστον να κάμεις τα «τέλη» της ζωής σου άριστα και ως άλλος «Αριστοτέλης» κάνε την β-αρετή ζωή σου αρετή…

Μην κάθεσαι στα μπάζα σου...

  Κάθε μέρα προσμένει να ανακαλύψεις την προφητεία της. Κάθε μέρα κρύβει ένα τέλος…που ξεκινά. Όπως αυτά τα μπάζα, με τον καναπέ επάνω. Ξέρεις υπάρχουν φορές που τα ίχνη των ανθρώπων είναι τα σκουπίδια. Τα μπάζα. Το θέμα βέβαια δεν είναι το ότι έχεις αυτά τα μπάζα. Μα το ότι κάθεσαι στον καναπέ της ζωής σου, του χρόνου σου, του βίου σου πάνω στα μπάζα που εσύ ο ίδιος δημιούργησες. Εκεί είναι το πρόβλημα.

  Το ότι τα προκάλεσες σημαίνει ότι έχεις καταφέρει να γκρεμίζεις μέσα σου αυτά που σε στένευαν, που σου έχτιζαν τα συναισθήματα και μάντρωναν την ψυχή σου. Μα που όμως όταν τα κρατάς τελικά και δεν τα αποσύρεις, ενέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Τον κίνδυνο της τελμάτωσης, σήψης, του βάλτου της ανημπόριας και της παραίτησης, της λειψυδρίας για επιθυμίες, για ζωή.

  Ο παρονομαστής σου, που είναι αυτά που μπορείς να μετουσιωθείς, αλλά δεν γίνεσαι μένει κενός. Ενώ ο αριθμητής σου πολλαπλασιάζεται ραγδαία από σκουπίδια. Ο χώρος μέσα σου ο κενός αντί να γίνει καινός, παραμένει μια θλιβερή και φοβισμένη κατάληψη…από τα μπάζα σου και σου δίνει και λάθος ύψος από όπου κοιτάς και εσφαλμένη θέαση…παραποιημένη.

   Αναλογίσου τι ευκαιρία χάνεις….ενώ παλεύεις τελικά με αυτά τα γεμάτα κενά σου. Μην κρύβεις τον εαυτό σου από τον εαυτό σου. Ζούμε σε εποχές που είμαστε ελεύθεροι για να διαλέξουμε…την σκλαβιά μας. Γίνε η άνω τελεία σου και όχι η τελεία στα όνειρά σου και στα συναισθήματά σου. Γιατί τουλάχιστον η άνω τελεία αγναντεύει, προσδοκά, κοιτά την «άνω τελείωσή σου». Άνθρωπε μην κάθεσαι στα μπάζα σου. Άνθρωπε πριν πιστεύσεις σε εσένα…εμπιστεύσου πρώτα…εσένα.