Μην κάθεσαι στα μπάζα σου...

  Κάθε μέρα προσμένει να ανακαλύψεις την προφητεία της. Κάθε μέρα κρύβει ένα τέλος…που ξεκινά. Όπως αυτά τα μπάζα, με τον καναπέ επάνω. Ξέρεις υπάρχουν φορές που τα ίχνη των ανθρώπων είναι τα σκουπίδια. Τα μπάζα. Το θέμα βέβαια δεν είναι το ότι έχεις αυτά τα μπάζα. Μα το ότι κάθεσαι στον καναπέ της ζωής σου, του χρόνου σου, του βίου σου πάνω στα μπάζα που εσύ ο ίδιος δημιούργησες. Εκεί είναι το πρόβλημα.

  Το ότι τα προκάλεσες σημαίνει ότι έχεις καταφέρει να γκρεμίζεις μέσα σου αυτά που σε στένευαν, που σου έχτιζαν τα συναισθήματα και μάντρωναν την ψυχή σου. Μα που όμως όταν τα κρατάς τελικά και δεν τα αποσύρεις, ενέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Τον κίνδυνο της τελμάτωσης, σήψης, του βάλτου της ανημπόριας και της παραίτησης, της λειψυδρίας για επιθυμίες, για ζωή.

  Ο παρονομαστής σου, που είναι αυτά που μπορείς να μετουσιωθείς, αλλά δεν γίνεσαι μένει κενός. Ενώ ο αριθμητής σου πολλαπλασιάζεται ραγδαία από σκουπίδια. Ο χώρος μέσα σου ο κενός αντί να γίνει καινός, παραμένει μια θλιβερή και φοβισμένη κατάληψη…από τα μπάζα σου και σου δίνει και λάθος ύψος από όπου κοιτάς και εσφαλμένη θέαση…παραποιημένη.

   Αναλογίσου τι ευκαιρία χάνεις….ενώ παλεύεις τελικά με αυτά τα γεμάτα κενά σου. Μην κρύβεις τον εαυτό σου από τον εαυτό σου. Ζούμε σε εποχές που είμαστε ελεύθεροι για να διαλέξουμε…την σκλαβιά μας. Γίνε η άνω τελεία σου και όχι η τελεία στα όνειρά σου και στα συναισθήματά σου. Γιατί τουλάχιστον η άνω τελεία αγναντεύει, προσδοκά, κοιτά την «άνω τελείωσή σου». Άνθρωπε μην κάθεσαι στα μπάζα σου. Άνθρωπε πριν πιστεύσεις σε εσένα…εμπιστεύσου πρώτα…εσένα.