Σαν πολυκαιρισμένη εφημερίδα από τα άλλοτε του χρόνου μας...ο ίδιος εαυτός, ο ίδιος άνθρωπος, κρατά το ίδιο μπαλόνι με τις ίδιες αναζητήσεις και τα ίδια ερωτήματα...."είναι ό,τι έχει ξεχάσει;". Όπως και εγώ τώρα δα...Υπάρχουν αυτές οι φορές στη ζωή σου που για να κατανοήσεις την ουσία και την αξία της .... οφείλεις να νιώσεις ως ναυαγός σε ένα ερημονήσι χρόνου και μνήμης, ως χαμένος αλλά όχι ηττημένος. ΄Ώστε το ένστικτο της ψυχής σου της ίδιας να σε οδηγήσει να δεις ποια είναι εκείνα τα άμεσα, τα αναγκαία αυτά που χρειάζεσαι να για "επιβιώσεις" σωματικά και πνευματικά...μπας και ξαναβρείς την αρχή σου, την αφετηρία σου, του που ήσουν και που είσαι. Να συλλογιέσαι τη ζωή σου σαν παιδί και πάλι σαν παιδί να αποφασίζεις για αυτήν, γιατί η αιωνιότητα εκβάλλει από την μνήμη εκείνη που είχαμε την αθωότητα και την αγνότητα ως παιδιά. Άνθρωπε μπορεί οι μνήμες κάπου κάπου να γέρνουν, μα ποτέ δεν γερνούν οι ίδιες. Για αυτό σου λέω που και που να θυμάσαι εμένα μέσα από εσένα...και εγώ το ίδιο θα κάμω να ξέρεις. Ο χρόνος μου, χρόνος σου, ο χρόνος μας πάντα σιγοτραγουδά τον αιώνιο σκοπό του, τη μνήμη του...για αυτό να ανοίγεις τις στιγμές σου σαν παραθυρόφυλλα στο μοίρασμα του κόσμου....Όσο για εμένα ελπίζω να συναντηθούμε εμείς οι άνθρωποι στην τελευταία σελίδα του παραμυθιού...εκεί που γράφεται το "ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα". Όσο για εμένα ελπίζω να πούμε κάποτε αντί του ενός κακού μύρια έπονται, να λέγαμε ενός καλού μύρια έπονται...Άνθρωπε προαυλίζονται ολάκερες οι ζωές μας στα θαύματα των Αγίων, δυστυχώς όμως ως φυλακισμένες που δεν τα αποδεχόμαστε και όχι ως παιδιά που τα απολαμβάνουν ως παιχνίδι... Ετοιμοτάξιδος πάντα να είσαι...γιατί οι ζωές δεν είναι σκοπός και προορισμός προπάντων και μονάχα, αλλά ταξίδια και αποκαλύψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου