Ζητιανεύουν και απόψε...

 

Ζητιανεύουν και απόψε τα όνειρά μας. Έρχονται πληγιασμένα και καμπουριαστά πλέον τα βράδια σε εμάς, καθώς κουβαλούν άσκοπους πόνους και φοβισμένες ελευθερίες...

Ζητιανεύουν και απόψε οι πιο μεγάλες αλήθειες μας, αυτές που δεν τις έχουμε πει ακόμα, γιατί δεν έχουν φωτιστεί από το μοίρασμά τους με τον συνάνθρωπό σου...

Ζητιανεύουν και απόψε τα σώματά μας, τα κορμιά μας, βιάζονται, τρέχουν πιο γρήγορα από τις σκέψεις μας και πιο επιπόλαια από τα συναισθήματά μας, χωρίς να φτάνουν ποτέ κάπου...

Άνθρωπε πρέπει να ψάξεις να βρεις τη θέση σου στον κόσμο και να θυμάσαι ότι το εμείς δεν υπάρχει μόνον για να περνάμε εμείς καλά...

Απόψε θα με κεράσω, θα σε κεράσω για να ξεδιψάσω τα απωθημένα σου, νερό σταυρωμένο, διάφανο, υποσχετικό...νερό συγχώρεσης...το ένα της βροχής που ξεπλένει τα μέσα μας, το άλλο της θάλασσας που ξαρμυρίζει τους εγωισμούς μας στα βράχια των δυσκολιών, εκείνο του ποταμιού που καθάριο και ορμητικό ορίζει τις όχθες των αντοχών σου και σου ανοίγει το διάβα σου προς την αφετηρία της ύπαρξής σου και αποκαμωμένο και το νερό που γίνεται από το δάκρυ σου, το δάκρυ του πόνου, της αγάπης σου και της μπόρεσής σου.

Απόψε έλα πιο σιμά, μην κιοτεύεις έλα να δεις και να γευτείς την αέναη διαύγεια της ζωής σου σε ένα ποτήρι νερό, που ενώνει τη γη και τη θάλασσα...τον ουρανό και την καρδιά σου μπας και κατορθώσεις να ξεδιψάσεις της ανημπόριες σου.