Μια φορά
και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας ζούσε ο μικρός Σπυράκος...Του άρεσε
στους περιπάτους που έκανε με τους γονείς του να μπαίνει ανάμεσα τους , να πιάνει
τα χέρια τους και να τραμπαλίζεται...σε μια λοιπόν από αυτές τις βόλτες ,το
βλέμμα του που μια έβλεπε τη γη και μια τον ουρανό, έπεσε πάνω σε μια ταμπέλα
που ανέγραφε "Λεωφόρος Αιγαίου 6" και είχε και ένα καραβάκι πάνω από
τον αριθμό 6..κάτι δεν καταλάβαινε μέσα του όμως καλά....οπότε τι πιο φυσικό
για αυτόν να ρωτήσει τη μαμά και τον μπαμπά του
-"Μαμά,
μαμά έχει το Αιγαίο λεωφόρους ;"
-"Μάλλον
ναι.." αμήχανα αλλά συνωμοτικά απάντησε η μάμα του
-"Μπαμπά,
μπαμπά δηλαδή, δηλαδή αυτοί οι έξι άνθρωποι αφού το λέει και ο αριθμός μένουν
σε ότι λένε πως φέρουν; Αυτό δεν σημαίνει λεω-φόρος;"
-"Εεε,
μπορείς να το πεις και έτσι" απάντησε με ένα χαμόγελο αινιγματικό ο
μπαμπάς του...
Από τότε λοιπόν ο μικρός Σπυράκος έμαθε στους γονείς
του πως ειλικρινές και αληθινό είναι, όταν οι άνθρωποι μένουν σε αυτό που "λένε πως
φέρουν" μέσα τους και ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή στο ρολόι της καρδιάς
τους μπορούν να πάρουν τη βαρκούλα τους και να σεργιανίσουν στην απλωσιά της
θάλασσας και στο καταφύγιο των σύννεφων...μπας και οδηγηθούν στη δικιά τους
λεω-φόρο που θα κληθούν να τη βαπτίσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου