Άδεια η θέση...

 

Άδεια η θέση, καθώς προσπαθείς να ράψεις τους χρόνους σου-που το ρολόγι σου δείχνει-, με στρίφωμα ανυπομονησίας σε μια βαλίτσα με το ονοματεπώνυμο σου...μα κενή.

Άδεια η θέση σου, καθώς το γαζί των εμπειριών σου ξέφτισε στου ταξιδιού σου τη βαλίτσα και απλά απέμειναν στους δείχτες να σε δείχνουν ήδη δυο φορές...ανώφελα.

Άδεια η θέση σου, το ξυπνητήρι μαρμάρωσε, καθώς στη φόδρα της ζωής σου θέλεις να προβάρεις τις αλήθειες σου και άφηκες κενή των εμπειριών σου την αποσκευή....

Φωτογραφία προσεχώς από μια ζωή που έγινε ξένη, γιατί σταμάτησες να εκβάλλεις τις στιγμές σου στην αιωνιότητα.

Και να κάπου εκεί ανήσυχε διαβάτη, κοντοζυγώνεις με την πίστη σου, με το δισάκι σου γεμάτο με ένα δαγκωμένο φεγγάρι, με ένα ζεστό καρβέλι ήλιου, με με ελιά που λαδώνει ως νονά τις πεθυμιές σου και με μπουκιές μπόρεσης και δίψας...για να ξαποστάσεις στη θέση εκείνη, όπου ο χρόνος του ρολογιού δε θα μετρά το χρόνο, μα σαν χρονοφύλακας θα σιγοντάρει το τικ τακ της καρδιάς σου...και σε εσένα θα απομένει να περάσεις με άφθαρτη κλωστή τις αντοχές σου, τις υπομονές σου, τα αναφιλητά σου, τους καημούς σου, τους έρωτές σου, τα αγγίγματα σου...για ένα ταξίδι με μοναδική αποσκευή...την αγάπη.

Ραβόμαστε με αιτίες που γίνονται συνήθειες....

 

Παίρνοντας  το δρόμο της επιστροφής, με διακατείχε μια αίσθηση πως πολλές φορές στις ζωές μας μέσα από τις άγιες κολάσεις της καθημερινότητας μας, ραβόμαστε με αιτίες που γίνονται συνήθειες, τόσο μικρές και ορισμένες, μα συνάμα και τόσο φθαρτές και προσωπικές. Έχουμε πειστεί να αναγκαστούμε να επικοινωνούμε μόνο μέσα από μια μορφή “free to go” …για πού όμως άνθρωπε; Για ποια επικοινωνία, για ποια ελευθερία μιλάς; Εδώ δεν μπορούμε να ακούσουμε ούτε τη σιγή μας. Λες και ένα ψέμα, μας συστήνει την αλήθεια μας.

Σε αυτό το ορφανό βουητό του κέντρου της Αθήνας, αντίκρυ μου βλέπω άξαφνα, δυο φιγούρες ρομαντικές μέσα στο σκληρό ρεαλισμό της εποχής μας. Τους έβλεπα και τους θαύμαζα ως μια ιερή χορογραφία στιγμών, αγγιγμάτων, στην απουσία όρων και ορίων, καταμεσής στο κέντρο της πόλης που δεν αφομοιώνει…αλλά μας αφομοιώνει.

Σαν να προσπαθούσαν να συλλάβουν επ αυτοφόρω τον ήχο της δικιάς τους ύπαρξης. Λες και τούτη η νύχτα τίναζε την κούραση και έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά. Τούτες οι δυο δραπετεύουσες φιγούρες με έκαναν να αναρωτηθώ…τι άλλο είναι η μικρή ζωή μας, αν όχι αυτό το κυνήγι εκείνων των στιγμών που εκβάλλουν στην αιωνιότητα; Πάιρνω το δρόμο της επιστροφής…για τον εαυτό μου, νιώθωντας πως με πλεγμένα όνειρα θα με βγαλει πάλι ο ύπνος μου το πρωί…

Ετοιματάξιδος πάντα να είσαι...

 

Σαν πολυκαιρισμένη εφημερίδα από τα άλλοτε του χρόνου μας...ο  ίδιος εαυτός, ο ίδιος άνθρωπος, κρατά το ίδιο μπαλόνι με τις ίδιες αναζητήσεις και τα ίδια ερωτήματα...."είναι ό,τι έχει ξεχάσει;". Όπως και εγώ τώρα δα...Υπάρχουν αυτές οι φορές στη ζωή σου που για να κατανοήσεις την ουσία και την αξία της .... οφείλεις να νιώσεις ως ναυαγός σε ένα ερημονήσι χρόνου και μνήμης, ως χαμένος αλλά όχι ηττημένος. ΄Ώστε το ένστικτο της ψυχής σου της ίδιας να σε οδηγήσει να δεις ποια είναι εκείνα τα άμεσα, τα αναγκαία αυτά που χρειάζεσαι να για "επιβιώσεις" σωματικά και πνευματικά...μπας και ξαναβρείς την αρχή σου, την αφετηρία σου, του που ήσουν και που είσαι. Να συλλογιέσαι τη ζωή σου σαν παιδί και πάλι σαν παιδί να αποφασίζεις για αυτήν, γιατί η αιωνιότητα εκβάλλει από την μνήμη εκείνη που είχαμε την αθωότητα και την αγνότητα ως παιδιά. Άνθρωπε μπορεί οι μνήμες κάπου κάπου να γέρνουν, μα ποτέ δεν γερνούν οι ίδιες. Για αυτό σου λέω που και που να θυμάσαι εμένα μέσα από εσένα...και εγώ το ίδιο θα κάμω να ξέρεις. Ο χρόνος μου, χρόνος σου, ο χρόνος μας πάντα σιγοτραγουδά τον αιώνιο σκοπό του, τη μνήμη του...για αυτό να ανοίγεις τις στιγμές σου σαν παραθυρόφυλλα στο μοίρασμα του κόσμου....Όσο για εμένα ελπίζω να συναντηθούμε εμείς οι άνθρωποι στην τελευταία σελίδα του παραμυθιού...εκεί που γράφεται το "ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα". Όσο για εμένα ελπίζω να πούμε κάποτε αντί του ενός κακού μύρια έπονται, να λέγαμε ενός καλού μύρια έπονται...Άνθρωπε προαυλίζονται ολάκερες οι ζωές μας στα θαύματα των Αγίων, δυστυχώς όμως ως φυλακισμένες που δεν τα αποδεχόμαστε και όχι ως παιδιά που τα απολαμβάνουν ως παιχνίδι... Ετοιμοτάξιδος πάντα να είσαι...γιατί οι ζωές δεν είναι σκοπός και προορισμός προπάντων και μονάχα, αλλά ταξίδια και αποκαλύψεις.