Το "μπα" που γίνηκε "μπας"...

 

 

Υπάρχουν φορές …εκεί λίγο πριν την ανατολή μου, πριν την αυγή του χρόνου μου, εκεί που η νύχτα ξελογιάζεται από το φως, γιατί κάθε σκοτάδι έχει το φως του όσο βαθιά και να είναι, έρχομαι αντιμέτωπος με τις αλήθειες μου. Ιδιαίτερα αυτές που με ξεβολεύουν. Αναρωτιέμαι τι προσφέρω εγώ σε αυτές, αλλά και τι προσφέρουν εκείνες όχι μόνο σε εμένα  μα και στον κόσμο μου. Αλήθειες καλά κλεισμένες και κρυμμένες σαν το βάζο με το γλυκό που μου το έκρυβε η μητέρα μου όταν ήμουν μπόμπιρας. Πόσο μα πόσο θα ήθελα να είχα τη θέληση και την περιέργεια να τις «γευτώ» ξανά, όπως τότε που ήμουν μικρός ….αλλά επίμονος…και στο τέλος καταφερτζής. Μα τώρα σα μεγάλωσα πιάνω τον εαυτό μου να μην είναι αυτό που φαίνεται. Και μένω με την προσδοκία τουλάχιστον να φαίνομαι αυτό που είμαι. Πιάνω τον εαυτό μου να συναρμολογεί τις αλήθειες μου σαν  τις συνήθειές μου. Πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ταξίδι που δε γίνηκα. Καράβι που δεν βυθίστηκε στα κύματά του, τρένο που δεν ξεκίνησε καν στις ράγες του, αερόστατο που δε σηκώθηκε προς την ελευθερία του. Βλέπεις πολλά τα βαρίδιά του.

Υπάρχουν φορές που όλα οξειδώνονται με τον καιρό στη ζωή μου. Και τα κρυφά και τα φανερά. Και τότε είναι που συλλογιέμαι εάν μπορώ έστω και για μια φορά να είμαι μπροστά από την έκπληξή μου. Είτε είναι αυτή ευχάριστη, είτε είναι δυσάρεστη. Γιατί; Γιατί έχω την ανάγκη και την πεθυμιά να προχωρήσω μπροστά από τόλμη. Και τότε ρωτώ τον εαυτό μου, «τελικά η τόλμη είναι αήττητη;». Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Ίσως ναι, ίσως όχι. Αυτό πάντως που νιώθω τώρα δα δεν είναι ότι είναι υπεράνω από νίκες και ήττες. Γιατί η τόλμη είναι πρωτίστως ψυχική. Οπότε το αποτέλεσμα δεν έχει τόσο σημασία. Το αποτέλεσμα είναι απλά η αρχή …η αρχή της τόλμης. Και άσε το μετά …για το μετά.

Υπάρχουν φορές που πάντα πριν από μια μεγάλη μου απόφαση, ο νους μου κατακλύζεται με αμφιβολίες και διλήμματα. Τότε είναι που θέλω να μου υποσχεθώ. Να υποσχεθώ να αποφασίζω όχι με τη λογική, αλλά με την καρδιά. Υπόσχεση προς τον εαυτό μου. Μα νιώθω ως σπίρτο καμένο που έχασα την ευκαιρία να με φωτίσω. Και αυτό γιατί στην επίπεδη εβδομάδα μου με έπιασα να με κοιτώ ακατάπαυστα ψεύτικα. Έπιασα τις λέξεις μου να απελπίζονται μέσα μου ήσυχα και αθόρυβα. Και ξέρω τον λόγο. Γιατί μόνο ο κόσμος που γεννιέται και πεθαίνει …αλλάζει. Και ο δικός μου κόσμος μέσα μου ούτε γεννιέται, ούτε πεθαίνει …ούτε αλλάζει. Λες και δεν παίρνω αυτό που αξίζω συνεχώς και συνεπώς. Αλλά τελικά αξίζω αυτό που παίρνω. Και κάπως έτσι θυμάμαι αυτά που δεν έγιναν ποτέ …μέσα μου και έξω μου.

Υπάρχουν φορές πιο αναρωτιέμαι που είναι το δικό μου σινιάλο στις ζωές των άλλων; Ένα χαμόγελο; Μια αγκαλιά; Μια συγκατάβαση; Ή μήπως ένας φόβος; Ίσως τότε είναι που εναγωνίως αποζητώ κάποια , κάποιον να απελευθερώσει τα συναισθήματά μου από εμένα. Μπας και τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις μου για να προλάβω να τα ζήσω. Να τα κοινωνήσω. Το μελάνι μου τούτη την ώρα είναι ένα δράμι στιγμής που θα γράψει, θα χαράξει τους αδιάβατους δρόμους στα ασύνορα του εαυτού μου. Το μελάνι τούτης της περισυλλογής μου θυμίζει τα άδοξα πεπρωμένα  όνειρά μου που είχα ως παιδί. Και μου αποκαλύπτει πως πάντα οι πληγές είναι στη ζωή του κάθε ανθρώπου δίδυμες …είναι οι ορατές και οι αόρατες.

Και τώρα τι; Μήπως οι νωπές μου μνήμες… γίναν αρχαίες μνήμες; Μήπως από ξεχασμένος, απογίνω χαμένος; Και τώρα τι; Πηγαίνω να δω λίγο το μονάκριβο μπόμπιρά μου, το γιο μου. Κοιμάται τόσο αθώα, τόσο γαλήνια, τόσο ξέγνοιαστα, τόσο ελεύθερα. Και θυμάμαι πως όταν τον ρωτώ για κάτι που δεν θέλει, μου απαντά «μπαα!!!» .Μετάφραση; «Δεν θέλω». Με αυτό το «μπα» λοιπόν στο δισάκι μου θα προχωρήσω και εγώ . Όπως ο γιος μου. Μπα-ς και γίνω αυτό που δείλιαζα να γίνω. Μπα-ς και ζήσω απλά και γενναιόδωρα. Μπα-ς και ερωτευτώ τις απορίες μου. Μπα-ς και καταλάβω τι κουβαλάω στο δισάκι μου… την ελπίδα ή την εμπειρία μου; Μπα-ς και κατανοήσω τη χρησιμότητα των άχρηστων πραγμάτων στη ζωή μου για να ζυγιάσω και την αξία των άχρηστων χρήσιμων. Μπα-ς και αντιληφθώ τη σημασία του τρόπου και του χρόνου που σωπαίνω, ηρεμώ και όχι μόνο γιατί σωπαίνω και ηρεμώ. Μπα-ς και αποδεχθώ τις αλλαγές που έρχονται όταν απελευθερώνομαι από κάτι που με «βαραίνει» και όχι από το θόρυβο που προκαλώ για να αλλάξω. Μπα-ς και συνειδητοποιήσω πως όταν έχω τη σωστή απάντηση δε χρειάζεται να σηκώνω το χέρι μου για να την επιδεικνύω και να καυχιέμαι έτσι. Αλλά ταπεινά και ήσυχα να τη μοιράζομαι με το διπλανό μου.

Με ένα «μπα» λοιπόν θα πορευθώ. Όχι μόνο γιατί το θέλω …αλλά και γιατί ίσως δεν έχω άλλα περιθώρια για όλα αυτά που με βαραίνουν, με ασχημαίνουν, με βιαιοπραγούν, με κρατάνε αιχμάλωτο, λυπημένο και ανήμπορο. Πλέον θέλω αξιοπρεπείς «αναστάσεις» και τίμιους «θανάτους» να χωράνε οι απώλειες μου. Και οι αλήθειες μου να μην είναι κήρυγμα, αλλά πράξη ζωής. Χωρίς κανόνες και νόμους. Στην αλήθεια δεν κοιτάς μονάχα το αποτέλεσμά της μα και τον τρόπο, όχι ως προορισμό όπως και να έχει, αλλά ως ταξίδι ζωής.

Υπάρχουν φορές που της ψυχής σου η όραση στα σκότη βαθαίνει για να βλέπεις. Και εάν σου εμφανιστεί κανένας μπαμπούλας φόβος… να του αποκρίνεσαι με ένα «μπα» …όπως ο γιος μου …και αυτός θα φεύγει.

Άδεια η θέση...

 

Άδεια η θέση, καθώς προσπαθείς να ράψεις τους χρόνους σου-που το ρολόγι σου δείχνει-, με στρίφωμα ανυπομονησίας σε μια βαλίτσα με το ονοματεπώνυμο σου...μα κενή.

Άδεια η θέση σου, καθώς το γαζί των εμπειριών σου ξέφτισε στου ταξιδιού σου τη βαλίτσα και απλά απέμειναν στους δείχτες να σε δείχνουν ήδη δυο φορές...ανώφελα.

Άδεια η θέση σου, το ξυπνητήρι μαρμάρωσε, καθώς στη φόδρα της ζωής σου θέλεις να προβάρεις τις αλήθειες σου και άφηκες κενή των εμπειριών σου την αποσκευή....

Φωτογραφία προσεχώς από μια ζωή που έγινε ξένη, γιατί σταμάτησες να εκβάλλεις τις στιγμές σου στην αιωνιότητα.

Και να κάπου εκεί ανήσυχε διαβάτη, κοντοζυγώνεις με την πίστη σου, με το δισάκι σου γεμάτο με ένα δαγκωμένο φεγγάρι, με ένα ζεστό καρβέλι ήλιου, με με ελιά που λαδώνει ως νονά τις πεθυμιές σου και με μπουκιές μπόρεσης και δίψας...για να ξαποστάσεις στη θέση εκείνη, όπου ο χρόνος του ρολογιού δε θα μετρά το χρόνο, μα σαν χρονοφύλακας θα σιγοντάρει το τικ τακ της καρδιάς σου...και σε εσένα θα απομένει να περάσεις με άφθαρτη κλωστή τις αντοχές σου, τις υπομονές σου, τα αναφιλητά σου, τους καημούς σου, τους έρωτές σου, τα αγγίγματα σου...για ένα ταξίδι με μοναδική αποσκευή...την αγάπη.

Ραβόμαστε με αιτίες που γίνονται συνήθειες....

 

Παίρνοντας  το δρόμο της επιστροφής, με διακατείχε μια αίσθηση πως πολλές φορές στις ζωές μας μέσα από τις άγιες κολάσεις της καθημερινότητας μας, ραβόμαστε με αιτίες που γίνονται συνήθειες, τόσο μικρές και ορισμένες, μα συνάμα και τόσο φθαρτές και προσωπικές. Έχουμε πειστεί να αναγκαστούμε να επικοινωνούμε μόνο μέσα από μια μορφή “free to go” …για πού όμως άνθρωπε; Για ποια επικοινωνία, για ποια ελευθερία μιλάς; Εδώ δεν μπορούμε να ακούσουμε ούτε τη σιγή μας. Λες και ένα ψέμα, μας συστήνει την αλήθεια μας.

Σε αυτό το ορφανό βουητό του κέντρου της Αθήνας, αντίκρυ μου βλέπω άξαφνα, δυο φιγούρες ρομαντικές μέσα στο σκληρό ρεαλισμό της εποχής μας. Τους έβλεπα και τους θαύμαζα ως μια ιερή χορογραφία στιγμών, αγγιγμάτων, στην απουσία όρων και ορίων, καταμεσής στο κέντρο της πόλης που δεν αφομοιώνει…αλλά μας αφομοιώνει.

Σαν να προσπαθούσαν να συλλάβουν επ αυτοφόρω τον ήχο της δικιάς τους ύπαρξης. Λες και τούτη η νύχτα τίναζε την κούραση και έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά. Τούτες οι δυο δραπετεύουσες φιγούρες με έκαναν να αναρωτηθώ…τι άλλο είναι η μικρή ζωή μας, αν όχι αυτό το κυνήγι εκείνων των στιγμών που εκβάλλουν στην αιωνιότητα; Πάιρνω το δρόμο της επιστροφής…για τον εαυτό μου, νιώθωντας πως με πλεγμένα όνειρα θα με βγαλει πάλι ο ύπνος μου το πρωί…

Ετοιματάξιδος πάντα να είσαι...

 

Σαν πολυκαιρισμένη εφημερίδα από τα άλλοτε του χρόνου μας...ο  ίδιος εαυτός, ο ίδιος άνθρωπος, κρατά το ίδιο μπαλόνι με τις ίδιες αναζητήσεις και τα ίδια ερωτήματα...."είναι ό,τι έχει ξεχάσει;". Όπως και εγώ τώρα δα...Υπάρχουν αυτές οι φορές στη ζωή σου που για να κατανοήσεις την ουσία και την αξία της .... οφείλεις να νιώσεις ως ναυαγός σε ένα ερημονήσι χρόνου και μνήμης, ως χαμένος αλλά όχι ηττημένος. ΄Ώστε το ένστικτο της ψυχής σου της ίδιας να σε οδηγήσει να δεις ποια είναι εκείνα τα άμεσα, τα αναγκαία αυτά που χρειάζεσαι να για "επιβιώσεις" σωματικά και πνευματικά...μπας και ξαναβρείς την αρχή σου, την αφετηρία σου, του που ήσουν και που είσαι. Να συλλογιέσαι τη ζωή σου σαν παιδί και πάλι σαν παιδί να αποφασίζεις για αυτήν, γιατί η αιωνιότητα εκβάλλει από την μνήμη εκείνη που είχαμε την αθωότητα και την αγνότητα ως παιδιά. Άνθρωπε μπορεί οι μνήμες κάπου κάπου να γέρνουν, μα ποτέ δεν γερνούν οι ίδιες. Για αυτό σου λέω που και που να θυμάσαι εμένα μέσα από εσένα...και εγώ το ίδιο θα κάμω να ξέρεις. Ο χρόνος μου, χρόνος σου, ο χρόνος μας πάντα σιγοτραγουδά τον αιώνιο σκοπό του, τη μνήμη του...για αυτό να ανοίγεις τις στιγμές σου σαν παραθυρόφυλλα στο μοίρασμα του κόσμου....Όσο για εμένα ελπίζω να συναντηθούμε εμείς οι άνθρωποι στην τελευταία σελίδα του παραμυθιού...εκεί που γράφεται το "ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα". Όσο για εμένα ελπίζω να πούμε κάποτε αντί του ενός κακού μύρια έπονται, να λέγαμε ενός καλού μύρια έπονται...Άνθρωπε προαυλίζονται ολάκερες οι ζωές μας στα θαύματα των Αγίων, δυστυχώς όμως ως φυλακισμένες που δεν τα αποδεχόμαστε και όχι ως παιδιά που τα απολαμβάνουν ως παιχνίδι... Ετοιμοτάξιδος πάντα να είσαι...γιατί οι ζωές δεν είναι σκοπός και προορισμός προπάντων και μονάχα, αλλά ταξίδια και αποκαλύψεις.