Δυο σκιές σε μία...

Δυο σκιές σε μία…..

 

Γιε μου να νιώθεις πως η αγάπη μας δεν είναι το τέλος της ιστορίας μας, αλλά το άνοιγμα σε μια ιστορία χωρίς τέλος, ακόμα και όταν κάποτε θα πάψω να είμαι δίπλα σου. Οι ίσκιοι μας τούτοι θα είναι το μόνιμο αποτύπωμα στο Φως μας. Το τατουάζ της ψυχής μας.

Γιε μου η αγάπη μας είναι ένας χώρος που υπάρχει επειδή δεν χωρά πουθενά. Είναι πάνω από νόρμες, όρους και όρια. Και να θυμάσαι πως η ζωή δε χρειάζεται καλό σήμα για να την αισθανθείς… παρά μόνο ψυχή.

Γιε μου να ανοίγεις πάντα το παράθυρο στη ζωή σου, για να ανοίξει ο κόσμος μέσα σου και να ζεις το τώρα και όχι την προσωρινότητά του. Τη ζωή σου να μην την εξαντλείς… απλά να τη νιώθεις.

Και όταν αισθάνεσαι μόνος. Και όταν νιώθεις φόβο, να γίνεσαι ένα ταπεινό, μικρό μανταλάκι. Πάντα θα σου δίνει τη δυνατότητα ή την υπόσχεση να απλώνεις τους κάθιδρους φόβους σου και να τους στεγνώνεις.

Και όταν πονάς… να ανατρέχεις, να αγκαλιάζεις τις ρωγμές σου. Να αναλογίζεσαι την επάρκειά σου σε αυτές. Γιατί το πόσο «σκοτάδι» μπορείς να δεχτείς, να αντιμετωπίσεις, φανερώνει και πόσο Φως έχεις μέσα σου.

Να είσαι ένα άτακτο γέλιο και με αυτό να βάζεις και καμία παύση στη ταχύτητα του χρόνου σου που σε αγχώνει, σε κατατρώει. Να βάζεις παύσεις στη ζωή σου με ένα «καλημέρα», με έναν καφέ στο μπαλκόνι και με περισσότερες γενναίες αντιστάσεις απέναντι σε όλη αυτή την ασχήμια που υπάρχει, και ας μην είναι ηχηρές.

Γιε μου να θυμάσαι πως συνήθως στις αλλαγές που περιμένουμε, έρχονται οι αλλαγές που δεν περιμένουμε. Εκεί σε θέλω. Εκεί να επιδιώκεις να είσαι παρών..χωρίς χρωστούμενη απόδειξη σε κανέναν. Και εκεί να αναμετριέσαι με όλη τη δύναμη της ψυχής σου… για να αντέχεις.

Και αν είναι να φοβηθείς κάποτε να φοβάσαι τις μέρες που βολεύεσαι και όχι αυτές που ξεβολεύεσαι. Γιατί πάντα η κορυφή σου, όσο ψηλά και εάν ανέβεις ανήκει και τελειώνει στους πρόποδες της ταπεινότητάς σου.

Και όταν αισθάνεσαι ξεγυμνωμένος και κρυώνεις, να φοράς την ψυχή σου, γιατί μόνο έτσι θα γίνεις απάντηση στις προσευχές σου.

Γιε μου ο φόβος έχει μέσα του την πιο επικίνδυνη απιστία… την απιστία για τη ζωή, για αυτό μη φοβάσαι να χάσεις, να φοβάσαι μονάχα μην χαθείς.

Και να αγαπάς. Να αγαπάς. Χωρίς προσδοκίες, χωρίς προϋποθέσεις. Καθώς η αγάπη είναι σαν την ίδια την αναπνοή σου. Δε συνίσταται μόνο στην εισπνοή , αλλά και στην εκπνοή. Η αγάπη διακρίνει χωρίς να διαιρεί. Δεν απορροφά, ούτε καταργεί. Η αγάπη είναι σαν τους αιώνες που γεννιούνται κάθε μέρα.

Δεν ξέρω τι με έπιασε γιε μου και στα γράφω όλα αυτά τούτο το απόγευμα. Ίσως από ανασφάλεια. Ίσως επειδή τα χρόνια περνάνε γοργά και ο ήλιος μου δε θα στέργει αιώνια να με φωτίζει όπως τώρα δα με τους ίσκιους μας. Ίσως γιατί σε αυτή τη ζωή οφείλουμε να αφήνουμε τα ηθικά μας σημάδια, όχι για να επιστρέψουμε κάποτε, αλλά για να βοηθήσουμε τους επόμενους να μη χαθούν. Ίσως … ίσως γιατί το μέλλον μας είναι το παρελθόν που δεν ξέρει ότι θα έρθει.

Ίσως, ίσως γιατί θέλω να είμαι ένα βιβλίο που γέμισε άμμο από το «καλοκαίρι» μας τούτο στην παραλία και να με ανοίγω στους δύσκολους «χειμώνες» μου και οι κόκκοι αυτοί να γεμίζουν τα χέρια μου και να ξαφνιάζουν την προγραμματισμένη μου ζωή.

Ίσως γιατί γιε μου τούτοι οι ίσκιοι μας θα ήθελα να είναι ανεξίτηλοι, να κρατήσουν για πάντα…

Άντε πάμε να πάρουμε κανένα παγωτό κρυφά από τη μαμά… θα είναι το μυστικό μας… όπως τούτες οι σκιές μας.