Ποδηλατάδα στο χωροχρόνο της μνήμης...

 

 Εάν οι αναμνήσεις σου ήταν σκονισμένοι, παλαιοί δίσκοι, τι μουσικό αποτύπωμα θα άφηναν στο γραμμόφωνο της ζωής σου;

Εάν οι εμπειρίες σου είχαν ξεχασμένα παλαιά αντικείμενα, ποιά θα ήταν αυτά;

Εάν οι πληγές σου φωτίζονταν με φως, ποιό χρώμα θα ήταν αυτό;

Εάν το σώμα σου ήταν μια ανθισμένη ταπετσαρία ως πείσμα του καιρού σου, τί άνθος θα μύριζες;

Εάν οι αλήθειες σου ήταν μια πολυκαιρισμένη φωτογραφική μηχανή, τί θα έβλεπες στο φιλμ της ζωής σου; Μια ασπρόμαυρη νοσταλγία ή μια έγχρωμη λαχτάρα;

Εάν η μνήμη σου ήθελε μια ποδηλατάδα που θα την σεργιάνιζες;

Γιατί τα ρωτώ όλα αυτά άραγε;

Δεν ξέρω...ίσως γιατί στην μοναξιά σου λες τα πάντα χωρίς να πάρεις απάντηση καμιά. Ίσως γιατί βάλθηκα σήμερα να κάνω σαμποτάζ στην πραγματικότητά μου. Ίσως γιατί την πιο ουσιαστική "κατοχή" την έχουμε σε αυτά που δεν κατέχουμε. Ίσως αντικαταστήσω το "ήταν" με το "είναι". Ίσως ....χωρίς ψυχή όμως χρειαζόμαστε τα πάντα..... Ίσως...