Ο φόβος της αλήθειας ή η αλήθεια του φόβου....

             Μια φορά και έναν καιρό, ζούσαν τρόποι άστοχοι , μα και τρόποι πρόσφοροι.Παυσίπονα  που  διατηρούν μια μέτρια εικόνα.Αυτούς αναζητούμε.Με μια ζωή που μπορεί να είναι και παρομοίωση  της ζωής μας και έτσι αυτά που ξεχάσαμε δεν θα μας ξεχάσουν.Μοιάζουμε σαν παιδιά έξω από τον καιρό μας και περιμένουμε τα πιο σημαντικά να έρθουνε ερήμην μας.

         Τούτο το βράδυ , με βρήκε άδειο από συμπεράσματα, προσπαθώντας να βρω την ειλικρινή επιστροφή σε αυτά που ζω και σε αυτά που θα ζήσω.Τελικά μου παίρνει κόπο το να μην θυμάμαι τα πεπραγμένα, καθώς υποκρίνονται οι βεβαιότητές μου τις αβεβαιότητες μου.Με ειλικρινείς ασθενείς αντιστάσεις και με υγιείς ψεύτικες ελπίδες , αποφεύγω να ηδονίζομαι για παροδικούς φόβους και για φαντάσματα-αναμνήσεις που θροίζουν με φανταστικά ταξίδια.Η πραγματικότητα είναι άλλη.Μα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι οι ζωές μας δεν τελειώνουν με το να ρίξουμε το ντόμινό μας , γιατί η ψυχή της ζωής μας δεν γνωρίζει εγγύηση, μονάχα θάρρος.

             Ασκούμαι δυστυχώς μερικές φορές να καμουφλάρω τις αλήθειες μου, να τις προγραμματίζω , να τις ντύνω με ψέματα, να τις απαρνούμαι, να τις γεύομαι σε δόσεις.Σαν κουκιά μετρημένα.Δεν θέλω να τους επιτρέπω να με καταχρώνται.Μα το ψέμα τους , κάνει τα πάντα για να πείσει την αλήθεια μου.Στη ζωή δεν πρέπει να φοβηθείς τίποτα.Οι φόβοι είναι σαν τα φαντάσματα.Εξαφανίζονται μονάχα όταν βεβαιωθείς πως είναι ανύπαρκτα.Οι εαυτοί μας, μάθαν δυστυχώς σιγά-σιγά να μην ανταποκρίνονται  στις αλήθειες, αλλά σε τωρινές ανάγκες.Με αυτόν τον τρόπο πλέον συνθέτονται οι πραγματικότητες.Συλλογίζομαι ,τότε ίσως πως πρέπει να αποφασίζει κανείς για το τι σημαίνει η ζωή του....

          Θέλω να απαγκιάσω κάπου.Δεν ξέρω που.Ευθύ το βλέμμα της μοναξιάς.Σαν ανέγγιχτο ταμπού. Και εγώ προσεχτικός όπως ο όφις, ψάχνω στα έγκατα της ύπαρξής μου , από γυμνό σώμα, στην γυμνή ψυχή , στην ελευθερία μου να πάω.Ο τρόπος? Ο ρυθμός?Με παλινδρομήσεις παιδικής ψυχής, πάνω από καθηλωμένους χρόνους, από ανικανότητα, από άχρωμες γενικότητες, από απελπισμένους περισπασμούς, από πανωφόρια φόβου και λήθης.

             Ξέρω πως τα όνειρά μας είναι ο παράλογος κόσμος της λογικής.Ξέρω ότι μέσα στο χάος του τώρα, υπάρχει η κρυμμένη μου αλήθεια , η οποία ποθεί την ενηλικίωσή της, την ανεξαρτησία της.Μπορεί να χάνομαι , αλλά ταυτόχρονα να υπάρχω.Συνειδητοποιώ πως όλα αυτά θα τα ξεπεράσω, γιατί με τόλμη και πυρετό βρίσκω την ύπαρξή μου στην ανάγκη που ζω, στην ζωή μου....Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς .......