Ένα άλμα προς τα εμπρός

                   

Κρατώ  το  κεφάλι  μου μέσα  στο  χρόνο

και  κρατώ  την  αναπνοή  μου

δεν  αντέχω  πολύ,

γιατί  οι  ώρες  της  μέρας  μου

μοιράζονται  στο  φως  και  στο  σκοτάδι.

Ένα  άλμα  αναζητώ

πιο  εύστοχο  από  τον  θάνατο

σαν  άστρο  που  πεθαίνει,

μα  το  φως  του  ποτέ.

Φοβάμαι  τα  όνειρα  που  γίναν  μυστικά

και  εκείνα  αλήθειες 

σαν  πείσμα  παιδιών  που  μένουν  νηστικά

στων  γονιών  τις  συνήθειες.

Και  τότε  το  ψέμα  γίνεται αλήθεια

που  δεν  ειπώθηκε  ποτέ,

τραγουδιέται  ως  καραόκε

και  τα  πάντα,  μας κοιτάζουν

σαν  βουβές, τυχαίες  απαντήσεις.

Ένα  άλμα  αναζητώ προς  τα  εμπρός,

εκεί  που  τα  χαμόγελα  είναι  σαν  όχι,

γιατί  όταν  αλλάζεις  αυτό  που  πιστεύεις

αλλάζεις  και  τους  τρόπους  που  νηστεύεις.

Αν  τα  λόγια  μου  αυτά  χαθούν

σκεφτείτε τα  βλέμματά  μας  τότε,

καθώς  τα  θέλουμε  όλα  γρήγορα

και  τα  δίνουμε  γρήγορα,

αφού  όλα  τερματίζουν  χωρίς  να  τελειώνουν

και  όλα  αρχίζουν  χωρίς  να  ξεκινούν.

Μα  σαν η  αυγή  ξαφνιάσει  το  σκοτάδι

και  μείνουμε  γυμνοί  από  χάδι,

στην  αχερουσία  των  καιρών

στων  εγωισμών  τα  πέη

στα  συνοικέσια  πληγών

θα  πληρώσουμε  τα  χρέη.

Θάνατος  είναι  να  κρατάς

ας  μην  κρατήσουμε  άλλο  πια

τα  άλματά  μας.