Εμείς η μιλιά της Ιστορίας....

  Εμείς η μιλιά της Ιστορίας , πλέον μιλούμε για μέρες περασμένες, που είναι πια όνειρο. Βυθιζόμαστε στα σκουπίδια των πιο βαθιών εκπλήξεων. Γινόμαστε σελίδες βιβλίου που δεν τις διαβάζει κανείς .Γελαστήκαμε τόσα χρόνια. Σαν τυφλό πηγάδι. Το κάθε βήμα μας βροντάει στο μυαλό μας, μπας και το ξυπνήσει. Μα πάλι είμαστε σκλάβοι στο γέρμα κάθε μέρας, αφού πιστεύουμε σε παραμυθένιους καταναλωτικούς παραδείσους. Μέσα στο μυαλό μου ακούστηκε η σάλπιγγα του σιωπητηρίου. Ίσως οι σιωπές μας πλέον έχουν να πουν περισσότερα. Μη μιλάτε..ακούστε...ακούστε το χτύπο της καρδιάς σας, έστω και σαν ύστατη πράξη...Ασυγκράτητη ακούγεται, σαν καλπασμός αδάμαστου αλόγου. Σε τούτη μου τη λαχτάρα λοιπόν θέλω να ζήσω. Υπάρχει ύλη, που είναι μαζί μου, όχι μαζί μου , μέσα στο αίμα μου, που με καίει ,μα με τρέφει. Με αναγεννά. Εμείς η μιλιά της ιστορίας μας, μην αφήσουμε τα φώτα μας στην αγκαλιά των ίσκιων μας. Μην ακούσουμε το θάνατο να χαχανά καθώς θα συντρίβει τα οστά των θέλω μας. Μην δούμε την πείνα των προσδοκιών μας να προβάλει τα χέρια της και να μας μουντζώνει. Μη μυρίζουμε ύπνο ξυνισμένο, πιο πεθαμένοι και από ζωντανοί…Πάνω στην τάβλα των σκέψεων του μυαλού μου βγήκε ρητή διαταγή: ρούφα το μεδούλι της ζωής…