Τα μαρμάρινα πλήκτρα της ψυχής...

   Τα μαρμάρινα πλήκτρα της ψυχής μου παίζουν μουσική. Συμπαντική. Ανήκουστη. Ανείπωτη, Σαγηνευτική. Παραμυθένια. Πολλές φορές με εκπλήσσει η ψυχή μου. Έχω να μάθω ακόμα πολλά από αυτήν. Σήμερα επέλεξε να με νανουρίσει σε ρυθμούς άτακτους μέσα στην τακτική ζωή μου. Σε χρόνους άχρονους , μέσα σε μια ζωή υπολογισμένη. Λοιπόν ποτέ δεν θα καταφέρω , νομίζω, να καταλάβω τον εαυτό μου. Μερικές φορές είναι σαν το πιο απωθημένο κομμάτι που δεν θα γνωρίσω ποτέ. Άλλωστε τα πιο όμορφα μυστήρια στις ζωές μας , δεν κρύβονται σε στενά, αλλά στο μυαλό και στις ψυχές μας. Μυστήρια σαν προσωπικές μυθολογίες για τον καθέναν μας. Δεν είναι ωραίο? Δεν θες με την αθώα περιέργεια παιδιού να στις εξιστορήσουν?...Σήμερα η ψυχή μου ακουμπά τα πλήκτρα της. Πλήκτρο και νότα. Νότα και κραδασμός. Κραδασμός και συναίσθημα. Συναίσθημα και απλότητα. Απλότητα και φωτεινότητα. Φωτεινότητα και άγγελοι. Άγγελοι τριγύρω μας και μέσα μας. Πάντα προαιώνια έτοιμοι να μας προστατέψουν-που ξέρεις-ακόμα και από εμάς τους ίδιους. Από τους εγωισμούς μας. Και να μας δώσουν τα φτερά τους για να κατακτήσουμε ολάκερο τον κόσμο. Τον έσω κόσμο μας πρώτα. Και ύστερα τον υπόλοιπο...Το να ζεις είναι δύσκολο. Το να αγαπάς ακόμα δυσκολότερο. Καθώς έχουμε βάλει την αγάπη σε καλούπια υπόσχεσης ή απειλής. Και έτσι όλοι μας λέμε τις ιστορίες μας. Σαν να εκτίουμε ποινές σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Και τα κορμιά μας δεν προλαβαίνουν να σκουριάσουν, γιατί .......καιγόμαστε. Καιγόμαστε και μπουκωνόμαστε με φράσεις γεμάτες αγωνία, οι οποίες, μας ανάβουν σαν σπίρτα με αφοπλιστική ικανότητα και ειλικρίνεια. Ανάβουν σαν σπίρτα στο πυκνό σκοτάδι φωτίζοντας για δευτερόλεπτα τα πρόσωπά μας. Σε αυτά τα δευτερόλεπτα λοιπόν θα σφυρίξω ανέμελα την μελωδία που ακούω από τα πλήκτρα της ψυχής μου και θα χαμογελάσω...