Η σκέψη μου απόψε σουλατσάρει στα στενά δρομάκια της πόλης ..

   Γελώ για να μην κλάψω. Σαν ένας δεινός καταδύτης της καρδιάς, σαν ένας άυλος διανοούμενος που δεν γνωρίζει παρά μονάχα δυο αξίες, το εφικτό και το ανέφικτο .Στο έσχατο της πραγματικότητάς μου, η προσωπική μου ζωή βρίθει από ανασφάλειες, από συναισθήματα, από λάθη, από εμπειρίες. Τα λύτρα της παρουσίας μου αναζητούν τον καλύτερο κλέφτη για να δοθούν. Εύχομαι να είναι κάποιο βλέμμα ενός παιδιού. Εκεί σε αυτό το βλέμμα θα βρει αξία το δρομολόγιο της ζωής μου. Για αυτό ζηλεύω τα παιδιά. Για αυτό θα πρέπει να παραμείνουμε παιδιά και να συνεχίζουμε να παίζουμε. Το ωραιότερο είναι να μην πνίγει το παιδί που φέρει ο καθένας μέσα μας. Γιατί αυτό το παιδί ,το οποίο έχουμε μέσα μας, είναι αυτό που μας βοηθάει να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Έτσι διατηρώ ακόμα την ανάγκη να κάνω λάθη και αταξίες, να βρίσκω  τη σωτηρία μέσα σε έναν κόσμο στον οποίο οι φόβοι μου θέλουν να ησυχάσουν. Για αυτό σου λέω μην σκοτώνεις το παιδί μέσα σου. Ειδάλλως θα υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο? Έτσι όπως ζούμε μάλλον όχι. Βγάλτε λοιπόν την ψυχή σας σε κοινή θέα , έξω από την αποστειρωμένη γυάλα της ηθικής και της έκφρασης. Βγείτε από την κατεστημένη λογική που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ομοιομορφίας. Ας παρατήσουμε αυτόν τον αγώνα της κατά μόνας εγωιστικής επιβίωσης....η σκέψη μου απόψε σουλατσάρει στα στενά δρομάκια της πόλης για να βρει κάποιο παιδί να παίξει.