Τούτο να θυμάσαι:παντού και πάντα να με προσέχεις...

    Πρέπει να δίνεις παλάτια στις ιδέες σου και όχι φυλακές.Νομίζω ότι έχω μια τρομακτική ικανότητα να υποφέρω τα πάντα, αλλά την ιδέα ότι ίσως συμβάλλω στο να κάνω τον πόνο του ανθρώπου πιο πολύ, δεν την αντέχω.Όχι αυτό δεν το αντέχω.Τι δικαίωμα έχει κανείς να κάνει τον πόνο ακόμη μεγαλύτερο όταν αυτός περισσεύει?Θέλω να εκθέτω τα πάντα με απλότητα, περίσκεψη και απόλυτη κυριαρχία, τόσο ευχάριστα που δε θα γίνομαι κουραστικός, χωρίς προσωπικές αιχμές , αλλά γενναιόδωρος, ευφυής.Θέλω να διακατέχομαι από επιθυμίες ελεύθερες στην παρόρμησή τους, τόσο δικαιολογημένες για το δίκιο τους , που να αρνούμαι ακόμη και την ιδέα να αμφιβάλλω για τη συμπεριφορά μου.Να είναι όλα τόσο όμοια και συνάμα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.Για αυτό σου λέω χρωμάτισε τη μέρα σου μοναδικά.Άσε μέσα στο διάβα της να αναδύονται μορφές ασκητικές, συγκαλυμμένες, απρόσωπες, παιδιάστικες και μαζί ανησυχητικές.Σαν μουσική θα έλεγα, σπαρακτική, μελαγχολική,απελπισμένη , μα και άλλοτε γεμάτη ένταση για αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή.Τούτο να θυμάσαι:παντού και πάντα να με προσέχεις .Κι εγώ θα κάνω το ίδιο για σένα...