Δρόμοι που βράζουν , εικόνες που
πέφτουν από παντού και κάποιοι μας κακοποιούν μέρα τη μέρα .Απόψε δεν καταφέρνω
να χωνέψω τη ζωή μου. Μην το καθυστερείτε άλλο. Δώστε μια κλωτσιά σε όλα αυτά
τα ¨προς διεκπεραίωση¨. Θέλω έρωτες που αρχίζουν και έρωτες που τελειώνουν και
όχι ανθρώπους που λυτρώνονται κρυφακούγοντας όσα διαδραματίζονται πίσω από τους
τοίχους του διπλανού διαμερίσματος....Θέλω να καταστρώσω όλα αυτά που βλέπω σε
ένα δικό μου τρόπο βλέμματος. Να το ονομάσω με μια ματιά. Την δικιά μου. Την
καθημερινή. Τη ζωηφόρο αναγκαία ματιά. Τη δικιά μου .Τη ματιά του ζην του
σωματικού και του ψυχικού και του πνευματικού. Κατακτητικά και γνησίως
πειρατικά .Να ταξιδεύει η αγωνία μου παντού, προς το ριψοκίνδυνο, το καινούργιο
που διαπραγματεύεται τη ζωή με το θάνατο. Και να χάνω ή να κερδίζω. Να
υπόσχομαι μια κίνηση της ιστορίας προς το ανασφαλές. Στο διάολο η
νοικοκυρίστικη ησυχία και η αμηχανία της εκτίμησης. Να εξορμήσω στην ιστορία
του σύμπαντος κόσμου όχι ως φτωχός συγγενής...Εύχομαι να ζήσουμε σε έναν
πλανήτη χωρίς σύνορα. Ποιες θα ήταν τότε οι πατρίδες μας? Οι αληθινές μας
αγάπες...θα ήταν. Σαν ένα διαρκή παρόν. Σαν πηγή ζωής. Μόνο στην αγάπη ο Θεός
έδωσε το δικαίωμα να χαράζει τους χάρτες των πατρίδων μας. Σαν μια έρημο με μια
απέραντη έκταση αισθημάτων , που η άμμος είναι τα εκατομμύρια ζωντανά
πλάσματα...εμείς. Μόνον έτσι θα αποκτήσουμε συνείδηση της αξίας μας .Τι με
κάνει και ξέρω ότι ζω? Ότι θα πεθάνω και το ξέρω. Είμαστε τα μόνα ζώα που
ξέρουν ότι θα πεθάνουν. Το ξέρουμε εκ των προτέρων. Για αυτό λυσσάω...Κι όταν
όλα θα τελειώσουν, τότε μόνο θα αναμετρηθούμε ψυχή μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου