..η ψυχή της ζωής μας δεν γνωρίζει εγγύηση, μονάχα θάρρος...

   Γύρω σου βλέπεις πρόσωπα που έχουν αδειάσει από αισθήματα και επιθυμίες. Τις θέσεις τους, παίρνουν κατακρατημένες αγανακτήσεις, επαναλαμβανόμενα παράπονα, νεκροί φόβοι. Και εσύ αντί να γεμίζεις με έναν θυμό λυτρωτικό, καθαρό και δίκαιο, γεμίζεις με ανύπαρκτους κινδύνους. Πιστεύεις ότι δεν έχεις δικαίωμα να αφεθείς σε μια κραυγή σπαραχτική και ενίοτε λυτρωτική, ούτε η υγιής οργή σου να μπορεί να βρει καινούργιες αξιολογήσεις. Τουλάχιστον προσπάθησε να διατηρήσεις την παιδική σου ζητιανιά και να μαθαίνεις από εκείνο που αγαπάς, γιατί η γνώση είναι και καρδιακή. Δυστυχώς όμως αγωνίζεσαι να εξαργυρώσεις  μια ψεύτρα θυσία , να κουβαλήσεις μηνύματα τύψεων και να εκμαιεύσεις συμπάθειες για να περάσεις καλύτερα. Τρόποι άστοχοι, τρόποι πρόσφοροι. Παυσίπονα που διατηρούν μια εικόνα μέτρια. Αυτούς αναζητάμε, αλλιώς ο κόσμος και η ζωή αξίζουν? Μια ζωή που μπορεί να είναι και παρομοίωση της ζωής μας και έτσι αυτά που θα ξεχάσουμε δεν θα μας ξεχάσουν. Μοιάζουμε σαν παιδιά έξω από τον καιρό μας και περιμένουμε τα πιο σημαντικά να έρθουν ερήμην μας.......Το βράδυ με βρήκε άδειο από συμπεράσματα , προσπαθώντας να βρω την ειλικρινή επιστροφή σε αυτά που ζω και σε αυτά που θα ζήσω. Με ειλικρινείς ασθενείς αντιστάσεις και με υγιείς ψεύτικες ελπίδες αποφεύγω να ηδονίζομαι για παροδικούς φόβους. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ζωές μας δεν τελειώνουν με το να πετύχουμε το ντόμινό μας, γιατί η ψυχή της ζωής μας δεν γνωρίζει εγγύηση, μονάχα θάρρος. Πώς λοιπόν να ζήσουμε εάν δεν αποδεχτούμε κάτι από εμάς?

  Συλλογίζομαι πως πρέπει να αποφασίζει κανείς για το τί σημαίνει η ζωή του.....Θέλω να απαγκιάσω κάπου .Δεν ξέρω που. Ευθύ το βλέμμα της μοναξιάς , σαν ανέγγιχτο ταμπού. Κι εγώ ψάχνω στα έγκατα της ύπαρξης μου από το γυμνό σώμα , στην γυμνή ψυχή, στην ελευθερία μου να πάω. Ο τρόπος? Ο ρυθμός? Με παλινδρομήσεις παιδικής ψυχής πάνω από καθηλωμένους χρόνους, από άχρωμες γενικότητες, από απελπισμένους περισπασμούς, από πανωφόρια φόβου και λήθης. Ξέρω πως τα όνειρά μας είναι ο παράλογος κόσμος της λογικής. Ξέρω ακόμα πως το Φως δεν σε αφήνει ποτέ. Ότι μέσα στο χάος του τώρα υπάρχει η κρυμμένη μου αλήθεια, η οποία ποθεί την ενηλικίωσή της, την ανεξαρτησία της. Μπορείς ταυτόχρονα να χάνεσαι και ταυτόχρονα να υπάρχεις.

  Συνειδητοποίησε πως όλα αυτά θα τα ξεπεράσεις γιατί με τόλμη και αρετή θα βρίσκεις την ύπαρξή σου στην ανάγκη σου να ζεις....στην ΖΩΗ σου.