Η ζωή άλλωστε δεν είναι να έχεις και να αποκτάς, αλλά να είσαι και να γίνεσαι...

   Τις περισσότερες φορές θέλω να πλυθώ από μέσα προς τα έξω. Ως μια μοναξιά που είναι έτοιμη να τα πει όλα. Κοιτώ προς τα πάνω και ψάχνω τον άγγελό μου, μα το μόνο που αντικρίζω τούτη τη νύχτα είναι τα άστρα που κρέμονται στον κεντημένο ουρανό. Άλλοτε πάλι, χάνομαι-στα όνειρά μου-μέσα σε σιωπηλά δάση, σε σιωπηλές θάλασσες και τα μονοπάτια της σκέψης μου με οδηγούν στην μάνα γη, που ξέρει να μιλάει και να τραγουδάει.

   Πλένω τα μάτια μου και ψάχνω να δω τον άγγελό μου. Γιατί νιώθω πως η ζωή δεν είναι μόνο αυτά που ζω καθημερινά. Η ζωή ανθεί ακόμα και στα πιο κρίσιμα διάκενα, ακόμη και τώρα. Τελικά πιο πέρα δεν μπορώ να δω. Δεν είναι αδυναμία, αλλά ποιος μπορεί να προβλέψει τη μέλλουσα ζωή του? Απλά η ζωή μας κυλά μέσα σε μια ροή αναμονών , με εύλογες πιθανότητες και ποθητές προσδοκίες. Όχι μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά.

   Φωνάζω , μήπως και με ακούσει ο άγγελός μου. Μα απόκριση καμιά. Και συνεχίζω να μαθαίνω να ζω την κάθε μέρα μου, να επανεκτιμώ απλές χαρές , να βλέπω τα ουσιώδη, να ορίζω αλλιώς αυτά που χρειάζομαι. Να ρουφώ άπληστα, σαν μικρό παιδί, τον ουρανό, την λιακάδα, τη θάλασσα. Να απολαμβάνω το λίγο και να σέβομαι το ελάχιστο. Να μην είναι η ζωή μου το μέσο για την επίτευξη στόχων , αλλά η ίδια να είναι ο σκοπός.....

  Απλώνω τα χέρια μου για να πιάσω τον φύλακα άγγελό μου. Και ξάφνου στις χούφτες μου κουρνιάζει ένα περιστέρι. Τινάζει τα φτερά του και το πετάρισμα τούτο γεννά λέξεις, ψιθύρους, αισθήματα. Ψιθυρίζω το όνομά του -μέσα μου- και μια φωνή γεμάτη στοργή μου απαντά:¨...το πεπρωμένο σου σε απαιτεί..χάνεις μονάχα όσα δεν είχες ποτέ σου κι ας έλεγες πως είχες..άνοιξε τα φτερά σου και πέτα μαζί μου, όχι πλάι μου μα μέσα μου, όπως και εγώ άλλωστε πετώ σε σένα..¨

   Ξάφνου ότι ωραίο βλέπω γύρω μου το έχω και μέσα μου. Πολιορκούμαι από φως. Τί είμαι πρώτα από όλα και τί θα συμβεί μετά? Μια μνήμη με χτυπά. Που δεν είναι δική μου, αλλά είμαι δικός της. Ως μια ρωγμή από κάποια πεπραγμένα που βγαίνω και γίνομαι σεισμός. Ολάκερος. Τεκτονικός. Που γκρεμίζονται μέσα μου αυτά που δεν είχαν θέση...Μην αναζητάς απαντήσεις. Αυτές υπάρχουν παντού. Το θέμα είναι τι ερωτήσεις κάνεις. Κολύμπα ελεύθερα στις χρονολογίες σου , η ζωή άλλωστε δεν είναι να έχεις και να αποκτάς, αλλά να είσαι και να γίνεσαι.