Για την ώρα κάθε κακό έχει και το
καλό του. Καλοί και κακοί , γνωστοί και άγνωστοι κινδυνεύουν να κληροδοτήσουν
το τίποτα ή το σχεδόν τίποτα στις γενιές που θα ακολουθήσουν. Πικρές σκέψεις,
πικρές γεύσεις...Τίποτα δεν είναι σίγουρο, όλα παίζονται. Για την ώρα εμείς
στον χρόνο μας , στον μικρό, ακόμη αγαπούμε και φυλάγουμε το παλιό μέσα στην
ψυχή μας. Αν και δεν διδασκόμαστε , ούτε εμπνεόμαστε από αυτό όσο θα
έπρεπε....Άραγε τα όρια υποδηλώνουν την πορεία μας στο χρόνο και στο χώρο? Τα
όρια είναι πάντοτε σχετικά και μυστήρια. Άλλοτε αίρονται και άλλοτε
εδραιώνονται ανάλογα με το σύστημα αναφοράς. Η προσπάθειά μας να τα πλησιάσουμε
ενέχει ποιοτικές αξίες. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια για να τα φτάσεις. Όταν
έχεις όμως να κάνεις με ένα πάθος προχωράς και όπου σε βγάλει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...
Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου