Κοίτα λίγο το ρολόι σου, τι
βλέπεις? Τι ώρα είναι? Τι ώρα δείχνουν οι δείκτες? Είναι εκείνη η ώρα που ο
χρόνος δεν έχει σημασία .Σαν να χωρά η ώρα σε ένα δευτερόλεπτο και το δευτερόλεπτο
στο βλέμμα μου. Σουλάτσο στην Αθήνα και εκεί ανάμεσα στους αμέτρητους
περαστικούς, ξεπρόβαλε το ¨μάθημά¨ μου..Ένας μικρός μπόμπιρας να παίζει με τις
φιγούρες του Καραγκιόζη. Αυτά τα παιδικά μάτια , που αντίκριζαν τη ζωή σαν μια
μεγάλη τούρτα. Μέσα σε αυτά τα μάτια ξεδίπλωνε ένας δικός του κόσμος. Πιο
γελαστός, πιο θορυβώδης, πιο ανέμελος, πιο ειλικρινής. Πασπαλισμένος από ατόφια
φαντασία. Αφηγούνταν τον παρόντα χρόνο του μέσα από τις ιστορίες που έπλαθε. Μέσα
στα πολλά δρομολόγια της φαντασίας του. Τελικά ποια είναι η πατρίδα μας? Μήπως
δεν είναι και η παιδική μας ηλικία? Γιατί με ένα παιδί έχεις κάποιον να
εμπιστεύεσαι για πάντα. Γεννάς την εμπιστοσύνη του. Για αυτό ας είμαστε πιο
προσεκτικοί σε αυτά που θέλουν τα παιδιά να πουν και να κάνουν. Μην βάζουμε
ρωγμές στα πεπραγμένα τους. Ας τα αφήσουμε να κάνουν νοερές πτήσεις στα
ανέφικτα. Όπως ένα ταξίδι με τον Καραγκιόζη. Αυτόν τον καταφερτζή ήρωα, τον
λίγο τεμπελάκο, τον μόνιμα πεινασμένο. Τον ήρωα που η ετυμολογία του σημαίνει
¨μαύρο-μάτι¨. Μα που πάντα επιβιώνει. Και μας δίνει κουράγιο, επιμονή και
χιούμορ μέσα στις ταλαιπώριες του. Στις ταλαιπώριες μας. Αυτόν τον ήρωα διάλεξε
ο πιτσιρικάς. Και μου χάρισε σήμερα απλόχερα αυτό το δώρο. Ας μην γίνουμε ένα
παιχνίδι που χάθηκε η διαδρομή μας σε αυτό. Ας γίνουμε σχοινοβάτες ενός
ανύποπτου χρόνου. Για ποιον χρόνο μιλώ? Αυτόν που μετράμε κοιτώντας πίσω...
¨κείνο που με τρώει
κείνο που με σώζει
είναι που ονειρεύομαι
σαν τον καραγκιόζη¨.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου