Πού κρύβεται η μεγαλύτερη δύναμη?
Στη σιωπή ή στην κραυγή? Ή μήπως μιλάμε για το ίδιο νόμισμα με τις δυο του
όψεις? Και εσύ απλά το βγάζεις από την τσέπη σου , το πετάς στον αέρα και από
το στριφογύρισμά του περιμένεις σε ποια
όψη θα καταλήξει και πράττεις αναλόγως
κάθε φορά που έχεις να αντιμετωπίσεις μια δυσκολοκατάβλητη κατάσταση.
Πιστεύω και τα δυο είναι αναγκαία. Δεν
υπάρχει μονομέρεια σε αυτό. Απλά η κάθε εκδοχή θα χρειάζεται τα δικά σου
στοιχεία χαρακτήρα για να ευδοκιμήσει και να σε λυτρώσει. Αρκεί εκείνο το
διάστημα ο βιωμένος σου χρόνος να μην καταλήγει να είναι ξοδεμένος χρόνος. Να
μπορείς να τον παίρνεις και να τον πηγαίνεις εκεί που θες, αφήνοντας τους γύρω
σου να αναρωτιούνται το πως το κάνεις. Κραυγή λοιπόν και σιωπή. Οι θυγατέρες
της εσώτερης δύναμης σου και υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι ότι είσαι το ίδιο
κοντά στη αρχή τους , αλλά και στο τέλος τους. Και εσύ τώρα θα ανησυχείς πώς θα
το καταλάβεις, πόσο ικανός θα είσαι τότε, πότε θα έρθει αυτή η στιγμή. Γδύσου
λοιπόν από τα ¨καθωσπρέπει¨ της κοινωνίας , από τα τετριμμένα της
καθημερινότητάς σου και γεύσου τις νόστιμες ελευθερίες που θα ανακαλύψεις ότι
πάντα είχες ,αλλά που ποτέ δεν δοκίμασες. Και στοχάσου για τα περιττά της ζωής
σου :σε τί διαφέρει να ¨αγοράζεις¨ κάτι που δεν χρειάζεσαι, από το να μην έχεις
τίποτα να πάρεις? Και τότε θα δεις τις δυο θυγατέρες να σου δίνουν αυτό που
πραγματικά χρειάζεσαι....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Το "μπα" που γίνηκε "μπας"...
Υπάρχουν φορές …εκεί λίγο πριν την ανατολή μου, πριν την αυγή του χρόνου μου, εκεί που η νύχτα ξελογιάζεται από το φως, γιατί κάθε σκο...

-
Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στις προσευχές μας λες και έτσι διώχνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στι...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας, ζούσε ένα αλογάκι, όμορφο, αδάμαστο, ανένταχτο σε χαλινάρια και σαμάρια. Έτρεχε στους λόγ...
-
...και να θυμάστε ο Οκτώβρης είναι όπως τα παιδιά...δεν χωρά και δεν θέλει κανένα "μη" να του επιβληθεί...θέλει την ελευθερία ...
εκτιμώ πολύ τη σιωπή, ως ατομική στάση μπροστά στο αναπόφευκτο...δείχνει δύναμη. Με ενδιαφέρει όμως το γεγονός ότι η συλλογική σιωπή εκλαμβάνεται ως αποδοχή-υποταγή στην εξουσία. Η σιωπή των πολλών ουδέποτε μεταφράστηκε σε θετική αντίδραση από την εξουσία... Νομίζω πως τώρα εάν σιωπήσουμε το κόστος θα είναι καταλυτικό... Ελπίζω να μπούμε στην εποχή της κραυγής...αμέσως μετά
ΑπάντησηΔιαγραφή